Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 21

Patrick White
Niðri á haugum
„Halló!"
Hann kallaði innan úr húsinu, og hún hélt áfram að höggva úti í
garði. Hægri handleggurinn var reiddur til höggs, enn stinnur og
vöðvamikill, þótt hold hennar væri sums staðar farið að slakna. Hún
reiddi hægri handlegginn til höggs, og sá vinstri hékk laus. Hún hjó í
drumbinn, vinstri hægri. Hún var snillingur með öxina.
Því hún varð að vera það. Það var ekki við neinum ósköpum að
búast af karlmanni.
„Halló!" Þetta var Wal Whalley að kalla innan úr húsinu aftur.
Nú kom hann til dyra, með þessa skítugu hafnaboltahúfu sem
hann hafði hrist úr rusli Kananna. Enn allgirnilegur karlmaður, þó að
vömbin væri farin að þrýsta á beltið.
„Eru bara tilþrif?" spurði hann og losaði um nærbolinn í handar-
krikunum; los var stefna á heimili Whalleyhjónanna.
„Heyrðu!" mótmælti hún. „Hvað heldurðu að ég sé? Einhver
trjádrumbur?"
Hún var með þessi skærbláu augu, þetta ferskjubrúna hörund. En
þegar hún brosti dró til tíðinda, munnurinn opnaðist inn í vott hol
fullt af brúnum göddum, það voru brunnir stubbar.
„Konur vilja láta ávarpa sig," sagði hún.
Enginn hafði nokkru sinni heyrt Wal ávarpa konu sína með nafni.
Það hafði enginn heyrt nafn hennar þó að það væri á kjörskrá. Það
var reyndar Isba.
„Veit ekki með það," sagði Wal. „Er með hugmynd samt."
Konan hans stóð og hristi hadd. Hárið var að minnsta kosti
náttúrlegt; sólin hafði séð um greiðsluna. Börnin höfðu öll erft litaraft
19