Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Qupperneq 23

„Ég sný af honum hausinn einn daginn," sagði Wal.
„Hann er bara á erfiðum aldri."
Hún stóð við gluggann og var hin íbyggnasta. Það var jarðarförin
sem gerði hana alvarlega í bragði. Kom gæsahúðinni út á henni.
„Gott þér datt í hug að fara á haugana," sagði hún og horfðist í
augu við siðsemi úr rauðum múrsteini handan götunnar. „Ef eitthvað
slær mig út af laginu, þá er það að þurfa að horfa á líkfylgd."
„Fer ekki héðan," sagði hann hughreystandi. „Þau fóru með hana
strax um kvöldið. Hún fer frá Utfararþjónustu Jacksons."
„Gott hún hrökk upp af í byrjun vikunnar. Þeir eru ekki eins
persónulegir um helgar."
Hún fór að gera sig klára fyrir ferðina á haugana. Hún dró
skokkinn dálítið niður. Fór í skó.
„Viss um að Henni léttir. Sýnir það samt ekki. Af því það er systir
hennar. Ég er viss um að Daise stóð í helvítinu af henni."
Þá fann frú Whalley sig knúna til að fara aftur að glugganum. Eins
og af eðlisávísun. Og viti menn, þarna var Hún. Gáði inn í póst-
kassann, eins og hún væri ekki búin að sækja póstinn enn. Þegar frú
Hogben beygði sig yfir múrsteinsstöpulinn sem póstkassinn hafði
verið steyptur í, skein úr andliti hennar allt það sem vænta má hjá
sorgbitnu fólki.
„Daise var ágæt," sagði Wal.
„Daise var ágæt," samsinnti konan hans.
Skyndilega fór hún að velta fyrir sér: Hvað ef Wal, ef Wal hefur
einhvern tíma...?
Frú Whalley lagaði á sér hárið. Ef hún hefði ekki verið svona
ánægð heima hjá sér - og ánægð var hún eins og minningablikið í
augum hennar staðfesti - hefði hún kannski farið að dæmi Daise
Morrow líka.
Handan götunnar var frú Hogben að kalla.
„Meg?" kallaði hún. „Margréf?"
En af tómum vana, stefnulaust. Hún var óvenju mjóróma í dag.
Svo sneri frú Hogben burt.
„Einu sinni var farið með mig í jarðarför," sagði frú Whalley. „Þau
létu mig kíkja oní kistuna. Það var kona karlsins. Hann var svo voða-
lega sorgbitinn."
„Kíktirðu?"
21