Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 27

ust ekki til að vera í fötum. Hann var fjórtán ára og leit út fyrir að
vera eldri.
„Jæja þá," sagði hún, málrómurinn súrari en efni stóðu til, „ég ætla
ekki að gráta yfir neinum fýlupokum. Hafðu þína hentisemi."
Hún hélt af stað.
Þar sem pabbi hans var búinn að taka gamla skröltskrjóðinn út fór
Lum að klöngrast upp. Maður fékk að minnsta kosti frið aftan á pall-
bílnum, þó hann væri ekki neinn Customline.
Það að Whalleyhjónin skyldu eiga Customline líka kom órökvísara
fólki í opna skjöldu. Þar sem hann stóð á grasinu fyrir framan skúrinn
hjá þeim virtist hann stolinn, og var það næstum því - þriðja greiðsl-
an fallin í gjalddaga. En mundi renna léttilega til Barranugli og gott
betur og kasta mæðinni fyrir utan Northernhótelið. Lum hefði getað
staðið daglangt og dáðst að tvílita fólksbílnum þeirra. Eða teygt úr sér
inni í honum og látið puttana hnoða plasthold.
Núna var það pallbíllinn í vinnuna. Rassbeinin bitu sig í borðin.
Holdmikill handleggurinn á föður hans stóð út um gluggann, honum
til viðurstyggðar. Og svo klöngruðust tvíburarnir út úr ryðguðum
katlinum. Hinn skolhærði Gary - eða var það Barry? hafði dottið og
fleiðrað sig á hnénu.
„I guðanna bænum!" skrækti frú Whalley, og hristi hárið á sér, sem
var líka skollitt.
Frú Hogben horfði á eftir Whalleyfjölskyldunni.
„í múrsteinshverfi, það hefði mér aldrei dottið í hug," sagði hún
enn einu sinni við manninn sinn.
„Allt hefur sinn tíma, Myrtle," svaraði bæjarfulltrúinn Hogben sem
fyrr.
„Auðvitað," sagði hún, „eíástæða er til."
Því hún vissi að bæjarfulltrúar urðu að hafa ástæðu.
„En þetta heimili! Og Customline!"
Munnvatn biturleikans spratt fram.
Það var Daise sem hafði sagt: Eg ætla að njóta lystisemda lífsins -
og dó í þessu subbulega hreysi. Atti þá ekki annað en bómullarkjólinn
sem hún var í. Myrtle átti aftur á móti lifrarlitt múrsteinshús - ekki
einn einasti rakablettur í loftunum - hún átti þvottavél, rotþró,
25