Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 31

„Oo, mamma! Hatturinn?"
Gamli skólahatturinn. Hann hafði hlaupið strax í fyrra, en hún varð
þó að gera sér hann að góðu.
„Þú ert með hann þegar þú ferð í messu, ekki satt?"
„En þetta er ekki messa!"
„Svo gott sem. Auk þess á frænka þín það inni hjá þér," sagði frú
Hogben, til að hafa betur.
Meg fór eftir hattinum. Þær færu út í gegnum tárablómsrunnana,
framhjá gifsstyttunni af smáálfunum sem frú Hogben hafði kennt
barni sínu að hylja með plasti um leið og fór að rigna. Meg Hogben
þoldi ekki að sjá þessa hallærislegu smáálfa, ekki einu sinni eftir að
plastkeilurnar höfðu slökkt á þeim.
Það var dapurlegt í bílnum, þau urðu dreymnari. Þegar hún sat
þarna og horfði út um gluggann þvarr þröngum hattinum mátturinn
til að auðmýkja. Sívökul augun, gráu augun undir dökkum toppnum,
voru farin að leita fyrir sér á nýjan leik - hún sá aldrei nóg. Þau fóru
framhjá húsinu þar sem frænka hennar hafði dáið, að þeirra sögn.
Litla bleika húsið stóð skakkt og bjagað á milli drottningarblómanna
og mátti sannarlega muna sinn fífil fegri. Kannski hafði það bara upp-
litast í sterkri sólinni. Hvað morgnarnir voru bjartir þegar Daise
frænka fór á milli beðanna, kjóllinn hennar þungur af dögg, og batt
loðin blómin saman með basti, hvert handfyllið á fætur öðru. Röddin
í frænku tær eins og morgunsár. Enginn, kallaði hún, getur sagt að
þau virðist stíf þegar þau eru í þéttum knippum ha Meg hvað finnst
þér þau minna á? En maður átti aldrei svör við spurningum fólks.
Freðna flugelda, stakk Daise upp á. Meg fannst það skemmtileg hug-
mynd, henni fannst Daise skemmtileg. Ekki gaddfreðnir samt, áræddi
hún. Sólin baðaði blaut blómin og kom þeim á hreyfingu.
Og ilmur blómanna fyllti dautt loftið í bílnum, og skall á Meg
Hogben; ilmur úr iðandi blómkrónunum, kaldir stilkarnir sáldraðir
bláu. Þá varð henni ljóst að einhvern tíma mundi hún semja ljóð um
Daise frænku og drottningarblómin. Hún undraðist að sér skyldi ekki
hafa dottið það í hug fyrr.
I þeirri svipan var farið skelfing illa með farþegana, því bíllinn lenti
á þvottabretti. Aldrei slíku vant láðist frú Hogben að ákalla vega-
málastjóra. Hún var að velta því fyrir sér hvort Ossie væri í felum
bakvið gluggatjöldin. Eða hvort, hvort. Hún fiskaði eftir hinum vasa-
29