Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 33

Barry sagðist vilja sopa.
Það mátti heyra reiðilegt soghljóð þegar varir móður hans slepptu
stútnum.
„Ég ætla ekki að standa aðgerðalaus og horfa á krakkana mína,"
sögðu blautu varirnar, „verða að bölvuðum ölkum!"
Augun í henni voru með bláasta móti. Ef til vill þráði Whal
Whalley konu sína stöðugt vegna þess að hann dáði hana.
En Lummy hélt af stað einn síns liðs. Þegar mamma hans varð eins
og snúið roð, og bölvaði, varð hann of meðvitaður um tannstubbana,
þessar andstyggilegu brunarústir. Það var auðvitað annað ef maður
bölvaði sjálfur. Stundum varð ekki hjá því komist.
Núna sneiddi hann hjá því með því að laumast burt, milli gömlu
rúmdýnanna og klossanna sem höfðu undist í sólinni. Hættur út um
allt: opnar dósir sátu eins og ryðgaðar gildrur fyrir grandalausum
ökklum, hálsar af brotnum flöskum gætu átt það til að veita svöðusár.
Hann gætti því að sér, fæturnir drógust yfir flögur af lituðu asbestosi,
krömdu brjóstkassann á plastdúkku. Hér og þar var að sjá sem ruslið
væri að ná yfirhöndinni. Kjarrið hraktist undan áhlaupi málmanna
ofan í gilið. En í ýmsum skúmaskotum var uppþot í algleymingi - fræ
höfðu tekið sér bólfestu á fúnandi trjáklumpum og sessum brotinna
stóla, gormar úr rúmum, læstir í vafninga sinaseigari vínviðar, höfðu
mætt ofjarli sínum. Einhvers staðar á jaðri þessa blóðvallar hafði
mennskur bandamaður kveikt eld áður en hann lagðist til hvílu, en
nú hafði grasið nánast kæft eldinn og aðeins reykjarsvælan keppti við
fnykinn sem fylgdi hægri rotnun, og var öllu ógeðfelldari.
Lum Whalley gekk með reisn sem hann hafði aldrei vitað af sjálfur.
Hann hafði svo að segja fengið sig fullsaddan af þessu ruslkjaftæði.
Hann hefði viljað kynnast snyrtimennsku. Eins og hjá Darkie Black.
Allt í röð og reglu frammi í flutningabílnum hjá Darkie. Skyndilega
fór hann að svíða í hálsinn af því hann langaði svo til að hitta Darkie.
Það var engu líkara en hendurnar á Darkie stjórnuðu heiminum
öllum þar sem þær hvíldu á stýrinu.
Nokkrir gaddavírsþræðir skildu öskuhaugana í Sarsaparilla frá
kirkjugarðinum. Söfnuðirnir voru aðskildir líka, en þar varð maður
að fara eftir nöfnunum, eða eftir englum og öðru sem hinir látnu
aðhylltust. í reitnum sem líklega tilheyrði ensku kirkjunni var Alf
31