Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 43

brennandi sandsteini, það var fórnargjöf sem enginn hafði búið þau
undir. Allt að einu, þá biðu syrgjendurnir - þeim hafði verið kennt að
sætta sig við það sem að höndum bæri - meðan hitinn slævði hugann
enn frekar, og áströlsku fingurnir þrútnuðu í framandleg bjúgu.
Myrtle Hogben varð fyrst til að veita mótspyrnu. Hún féll saman -
í rangan vasaklút. Hver mun umbreyta óhreinum líkama vorum? Slík orð
ofbuðu sómatilfinningu hennar.
„Svona nú," hvíslaði maðurinn hennar og skaut fingri undir
olnbogann á henni.
Hún lét sér samúð hans lynda, rétt eins og hún hafði látið sér
myrkari óskir hans lynda í sambúð þeirra. Fór ekki fram á annað en
frið, og stöku hlunnindi.
Frú Hogben var grönn kona og hélt nú áfram að gráta yfir öllu því
sem gert hafði verið á hlut hennar. Því Daise hafði aðeins gert illt
verra. Þótt hún skildi, já, stundum. Það voru stúlkur sem skildu í
raun og veru, ekki einu sinni konur - systur, systur. Aður en atburð-
irnir stíuðu þeim í sundur. Og Myrtle Morrow var aftur farin að
ganga um aldingarðinn, og Daise Morrow lagði handlegginn um syst-
ur sína; andrúmsloftið var þrungið játningu, í bland við gerjunarlykt
af krömdum eplum. Myrtle sagði: Daise, eitt langar mig til að gera,
mig langar til að troða sítrónu ofan í lúður hjá Hjálpræðishernum.
Daise flissaði. Þú ert biluð, Myrt, sagði hún. En aldrei vond. Og Myrtle
Hogben grét. Einu sinni, aðeins einu sinni datt henni í hug að gaman
væri að hrinda einhverjum fram af kletti, og fylgjast með svipnum á
honum um leið. En Myrtle hafði ekki gengist við því.
Svo frú Hogben grét yfir því sem hún hafði ekki getað játað, yfir
hverju því sem ef til vill væri í hennar valdi.
Þegar mildari orð fóru að falla, Faðir vor, sem hún kunni utanbókar,
vort daglegt brauð, hefði hún átt að róast. Hún hefði átt að róast. Hefði
átt.
En hvar var Meg?
Frú Hogben fór afsíðis. Var stirð í hreyfingum. Ef einhverjir
karlmannanna tóku eftir því, þá hafa þeir hugsað með sér að hún
hefði bugast, eða þyrfti að létta á sér.
Hún hefði viljað létta á sér með því að kalla: „Margrét Meg hvar í
ósköpunum heyrirðu ekki í mér Me-ehg?" teygjandi á því í reiði sinni.
41