Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 46

Herra Brickle sagði: „Við færian yður innilegustu pakkir fyrir að létta
byrðum pessarar syndum fylltu veraldar afsystur okkar."
„Nei! Nei!" mótmælti Ossie, svo stíflaður að enginn heyrði til hans,
þó að ákafinn væri svo sem nógu mikill.
Hann vissi ekki til þess að nokkur vildi láta létta þeim byrðum af
sér. Ekki hann, ekki Daise, svo mikið var víst. Þegar þau gátu setið
við eldinn á vetrarkvöldum og bakað kartöflur undir öskunni.
Það tók frú Hogben svolitla stund að losa crépe de Chine úr vírnum.
Það voru taugarnar, svo ekki væri minnst á áhyggjurnar af Meg. Þetta
varð þess valdandi að hún reif enn stærra gat, og þegar hún leit upp
sá hún dóttur sína, þarna rétt fyrir handan, blygðunarlausa, á
öskuhaugunum, að kyssa Whalleydrenginn. Hvað ef Meg væri önnur
Daise? Það var í blóðinu, því var ekki að neita.
Frú Hogben kallaði ekki beinlínis, en sleppti einhvers konar hljóði
úr teygðri álkunni. Tungan var svo þrútin í munninum að orð komust
ekki fyrir líka.
Svo leit Meg við. Hún var með bros á vör.
Hún sagði: „Já, mamma."
Hún kom og stakk sér gegnum vírnetið, reif sín föt líka svolítið.
Frú Hogben sagði, og tennurnar glömruðu: „Þú velur heppilegan
tíma. Frænka þín vart komin í gröfina. Þó það sé auðvitað aðeins
frænku þinni að kenna ef það er einhverjum að kenna."
Asökunum rigndi yfir. Meg varð svarafátt. Gleðin hafði opnað
hana upp á gátt og því kunni hún ekki lengur að verja sig.
„Ef þú værir svolítið yngri" - frú Hogben lækkaði róminn því þær
voru farnar að nálgast prestinn - „mundi ég brjóta grein á þér, vina
min.
Meg reyndi að loka andlitinu, svo enginn sæi inn.
„Hvað heldurðu að fólk segi?" kveinaði frú Hogben. „Hvað verður
eiginlega um okkur?"
„Hvað heldur þú, mamma?" spurði Meg.
„Þú ert sú eina sem getur svarað því. Og einhver annar."
Þá leit Meg um öxl og bar kennsl á hatrið sem hún hafði rétt sem
snöggvast gleymt að var til. Um leið lokaðist andlitið á henni, þétt
eins og hnefi. Hún var reiðubúin að vernda það sem vernda þurfti,
hvað sem það var.
44