Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 54

„Jæja, nú eigum við ekki eftir nema fjóra gúlsopa á mann."
Wicknell svaraði: „Ég hef haft það á tilfinningunni í allan morgun
að svertingjarnir væru á hælunum á okkur, hvers vegna í fjandanum
láta þeir ekki sjá sig?"
„Hvers vegna ættu þeir að gera það?" sagði Wargoton. „Þeir elta
okkur og horfa á okkur skima í kringum okkur þangað til við för-
umst, þá drepa þeir kameldýrin sér til matar og skipta svo eigum
okkar á milli sín."
Þeir þögðu daufir í dálkinn. Sólin var farin að lækka á lofti, en hit-
inn var enn kæfandi. Litli skyggði flöturinn fór minnkandi.
Wargoton rumdi milli sviðinna vara, hann var að reyna að tala. „Ef
við ætlum að sitja í sólinni getum við allt eins haldið af stað." Þeir
stauluðust á fætur. Wargoton útdeildi þremur skömmtum af vatni og
sagði þunglega: „Síðasti sopinn til sólarlags og Guð hjálpi okkur á
morgun."
Hann hafði ekki lokið máli sínu þegar mennirnir þrír komu auga á
svertingjann. Hann stóð í innan við tuttugu metra fjarlægð frá þeim.
Um leið vissu þeir að brýnasta neyðin væri úr sögunni. Hann var
meðalmaður á hæð, smábeinóttur og kviknakinn. Hann hélt á spjóti í
annarri hendi og gætti þess að það vissi beint niður. í hinni hendinni
hafði hann lurk. í hárbandi um vinstri upphandlegg hans var blað úr
kvarsi og á enninu var band úr hári. Hann stóð og horfði á hvítu
mennina þrjá með allt að því bjálfalegan svip í skeggjuðu andlitinu.
Það var Wicknell sem rauf langdregin óp þagnarinnar. Hann lyfti
hendi og benti á vatnsbrúsana sem bundnir voru á annað kameldýr-
anna. „Vatn, hvar er vatn?" spurði hann. Munda benti til sólar, dró
síðan handlegginn hálfa leiðina niður að ákvörðunarstað hennar.
„Fínt," sagði Lorrest. „Mannræfillinn skilur okkur. Þetta virðist vera
um tveggja tíma gangur." „En ef hann er að ljúga?" sagði Wicknell.
„Nei," sagði Wargoton. „Hann er að segja satt, en ég held að við
ættum að baktryggja okkur með því að sjá til þess að hann þurfi ekki
síður á vatni að halda en við."
Wargoton bauð Munda áttavitann. Forvitnin varð varkárninni
yfirsterkari og hann steig fram, áfjáður í hlutinn. Þeir tóku hann
höndum. Hann veitti litla mótspyrnu, en stundi og babblaði á sínu
eigin máli þegar þeir létu hann krjúpa á rauðum eyðimerkursand-
inum.
52