Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 57

Peter Carey
Amerískir draumar
Enn veit enginn hvernig við móðguðum hann. Dyer slátrari
minnist þess að hafa einhverju sinni látið hann hafa ranga kjöttegund
í misgripum og einhvern tíma tók hann óvart annan viðskiptavin
fram fyrir hann. Þegar Dyer fær sér í glas minnist hann þess dags og
bölvar sér fyrir glópskuna. En enginn trúir því í alvöru að Dyer hafi
móðgað hann.
Eitthvert okkar átti þó hlut að máli. Við smánuðum hann illilega
með einum eða öðrum hætti, þennan smávaxna gæflynda mann sem
gekk með umgjörðarlaus gleraugu, var alltaf snyrtilega klæddur og
brosti alltaf svo vinalega til okkar. Ætli við höfum ekki álitið hann
dálítið þunnan og stundum var hann svo fálátur og litlaus að við
hunsuðum hann, létum sem hann væri ekki á meðal okkar.
Þegar ég var strákur stal ég oftar en einu sinni eplum af trjánum
við húsið hans uppi á Masonstíg. Hann sá oft til mín. Nei, það er ekki
rétt. Við skulum segja að ég hafi oft orðið þess áskynja að hann sá til
mín. Ég varð þess áskynja að hann gægðist út á milli blúnduglugga-
tjaldanna heima hjá sér. Og ég var ekki einn um þessar gripdeildir.
Við vorum mörg sem fórum eftir eplunum hans, ein eða nokkur
saman, og vel má vera að hann hafi ákveðið að rukka fyrir öll þessi
epli með sínum sérstaka hætti.
Samt er ég viss um að þetta var ekki út af eplunum.
Svo er mál með vexti að nú hefur rifjast upp fyrir okkur öllum,
öllum átta hundruð, eitt og annað smávægilegt sem við gerðum á
hlut herra Gleasons, sem einu sinni bjó hérna á meðal okkar.
Faðir minn, sem aldrei hefur borið kala til nokkurrar lifandi veru,
trúir því enn að Gleason hafi gengið gott eitt til, að honum hafi þótt
55