Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Page 58

vænna um bæinn okkar en okkur hinum. Að mati föður míns höfðum
við ekki rétta afstöðu til bæjarins okkar. Þessi litli dalur hafi ekki
verið okkur öllu meira en áningarstaður. Á leiðinni annað. Jafnvel
þau okkar sem hafi átt heima hérna árum saman hafi aldrei tekið
bæinn alvarlega. Jú, vissulega sé fallegt hér um slóðir. Hæðirnar séu
grænar og skógurinn þéttur. Lækurinn fullur af fiski. En þetta sé ekki
draumastaðurinn okkar.
Árum saman höfum við horft á myndirnar í Roxy og látið okkur
dreyma, ef ekki um Ameríku, þá að minnsta kosti um höfuðborgina
okkar. Við fyrirverðum okkur fyrir bæinn okkar, segir faðir minn. Við
höfum farið illa með hann, eins og hóru. Við höfum fellt risatrén við
aðalgötuna til að smíða hurðir í skólahúsið og bekki á fótboltavöllinn.
Við höfum skilið eftir djúpa skurði á víð og dreif um nágrennið, tekið
þaðan brúnkol og ekki látið neitt í staðinn.
Þeir bera meiri umhyggju fyrir okkur en við sjálf, sölumennirnir
sem kaupa fisk og franskar hjá Georg gríska, af því okkur dreymir öll
um stórborgina, um ríkidæmi, um nútímaleg híbýli, um stórar bif-
reiðar. Ameríska drauma, kallar faðir minn þá.
Þó að faðir minn ræki bensínstöð var hann jafnframt uppfinninga-
maður. Hann sat dægrin löng á skrifstofunni sinni og teiknaði hin
undarlegustu tæki aftan á afgreiðsluseðlana. Sérhvert afgangsblað í
húsinu var þakið þessum uppdráttum og móðir mín fór ævinlega
varlega í að henda pappírsbleðlum og geymdi þá ef hún fann svo
mikið sem blýantsstrik á þeim.
Ég held það hafi verið af þessum sökum sem föður mínum fannst
hann skilja Gleason. Hann hafði aldrei orð á því, en ímyndaði sér að
hann skildi Gleason af því þeir væru að fást við sambærileg úr-
lausnarefni. Faðir minn vann að hönnun stórrar mulningsvélar, en
fékk stundum leiða á því og sneri sér heilshugar að öðru.
Það var til dæmis þegar Dyer slátrari keypti sér gírahjól. Þá talaði
faðir minn ekki um annað en gíra í nokkurn tíma. Ósjaldan sá ég
hann sitja á hækjum sér handan götunnar, við hliðina á reiðhjólinu
hans Dyers, eins og hann væri að tala við það.
Við hjóluðum um allt því við höfðum ekki ráð á öðrum farkosti.
Reyndar átti faðir minn gamlan pallbíl af Chevroletgerð, en hreyfði
hann sjaldan og eftir á að hyggja þykir mér sem einhver illvið-
56