Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 60

míns mátti sjá múrana rísa. Það var merkileg sjón. Ég fylgdist með
verkinu í tvö ár meðan ég beið eftir viðskiptavinum sem sjaldan létu
sjá sig. Eftir skóla og á laugardögum hafði ég ekkert annað að gera en
að fylgjast með stritinu við múrana hans Gleasons. Það var álíka
sársaukafullt og tif klukkunnar. Stundum sá ég kínversku verka-
mennina hlaupa við fót berandi múrsteina á löngum plönkum. Hæð-
in var auð og á þessari auðn var herra Gleason af einhverjum
ástæðum að reisa múra.
I fyrstu fannst fólki einkennilegt að svo miklir múrar skyldu reistir
á Nöktuhæð. Það eina sem Naktahæð hafði til síns ágætis var útsýnið
yfir bæinn, og herra Gleason var að byggja múra sem byrgðu fyrir
það útsýni. Efsta jarðvegslagið var þunnt og sums staðar skein í bera
mölina. Það skyti engin planta rótum þarna. Fólk gerði því skóna að
Gleason hefði hreinlega gengið af vitinu og eftir fyrsta
undrunarkastið sætti það sig við vitfirringu hans eins og það sætti sig
við múrana hans og eins og það sætti sig við Nöktuhæð sjálfa.
Oðru hverju forvitnaðist einhver af viðskiptavinum föður míns um
múrana og faðir minn yppti öxlum og þá sá ég enn og aftur hve
undarlegt þetta var.
„Hús?" spurði aðkomumaðurinn. „Uppi á þessari hæð?"
„Nei," svaraði faðir minn þá, „það er náungi sem heitir Gleason að
hlaða múra þar."
Og þá vildu aðkomumennirnir vita hvers vegna, en faðir minn
yppti öxlum og leit enn einu sinni upp á Nöktuhæð. „Það má fjand-
inn vita," sagði hann.
Gleason bjó áfram í gamla húsinu sínu við Masonstíg. Þetta var
látlaust timburhús með rósagarði fyrir framan, grænmetisgarði með-
fram og trjálundi bakatil.
A kvöldin hjóluðum við krakkarnir stundum upp á Nöktuhæð.
Það var hið mesta puð og reyndi á vöðvana. Erfiðasti hluti leiðarinnar
var brött, ómalbikuð brekka sem við leiddum hjólin upp, lungun sog-
andi til sín kvöldloftið. Þegar við komum á staðinn fundum við
ekkert annað en múra. Einu sinni brutum við svolítið úr múrunum og
í annað skipti köstuðum við steinum í tjöldin sem kínversku verka-
mennirnir héldu til í. Þannig fengum við útrás fyrir þá skapraun sem
við höfðum af þessu furðufyrirbæri.
58