Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 63

Og svo bar það til tíðinda tæpum mánuði eftir að Gleason var jarð-
aður í einmanalegum kirkjugarðinum við Parwanjárnbrautarstöðina
að kínversku verkamennirnir sneru aftur. Við sáum hvar þeir leiddu
hjólin sín upp hæðina. Eg stóð ásamt föður mínum og Phonsey Joy og
velti fyrir mér hvað um væri að vera.
Og svo sá ég frú Gleason paufast upp hæðina. Ég ætlaði ekki að
þekkja hana, því hún var ekki með kerruna sína. Hún var með svarta
regnhlíf og gekk hægt upp Nöktuhæð og það var ekki fyrr en hún
nam staðar til að kasta mæðinni og hallaði sér fram að ég áttaði mig á
að þetta var hún.
„Þetta er frú Gleason," sagði ég, „með Kínverjunum."
En það var ekki fyrr en morguninn eftir sem í ljós kom hvað til
stóð. Fólk raðaði sér eftir aðalgötunni eins og þegar fjölmenn jarðarför
fer fram, en í stað þess að mæna í áttina að horninu á Grantstræti
horfðu allir upp á Nöktuhæð.
Þann dag allan og daginn eftir líka kom fólk saman til að fylgjast
með því þegar múrveggirnir voru brotnir niður. Fólkið sá að kín-
versku verkamennirnir voru á þönum, en það var ekki fyrr en þeir
brutu niður stóran hluta múrveggjarins bæjarmegin að ljóst varð að
það var í raun og veru eitthvað fyrir innan. Það var ógerlegt að sjá
hvað það var, en eitthvað var það. Fólk stóð og velti vöngum og benti
hvert öðru á frú Gleason þar sem hún gekk um og stjórnaði verkinu.
Og loks héldu allir bæjarbúar upp á Nöktuhæð, einir sér eða í
hópum, á hjólum eða fótgangandi. Dyer lokaði kjötbúðinni sinni og
faðir minn tók út Lettann og um síðir vorum við komnir upp á
Nöktuhæð með tuttugu manns um borð. Fólk tróð sér á pallinn og
hékk á skjólborðunum og faðir minn stýrði bílnum einbeittur milli
allra reiðhjólanna og lagði þar sem malarvegurinn var brattastur. Við
þrömmuðum lokasprettinn, alveg grunlaus um hvað fyrir augu bæri
þegar við kæmum upp.
Uppi var allt með kyrrum kjörum. Kínversku verkamennirnir
unnu hörðum höndum að því að fjarlægja þriðja og fjórða múrvegg-
inn, hreinsa múrsteinana og stafla þeim í snyrtilega hrauka. Frú Glea-
son sagði ekkert. Hún stóð í síðasta horni múrsins og horfði ögrandi á
bæjarbúa, en þeir stóðu opinmynntir þar sem annað horn hafði verið.
Og milli okkar og frú Gleason stóð það allrafegursta sem ég hafði
61