Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Page 66

þar eð það bryti í bága við byggingarsamþykkt.
Það var ólán að þessari tilskipun skyldi ekki framfylgt áður en
borgarblöðin komust í málið. Innan sólarhrings hafði ríkisstjórnin
látið það til sín taka.
Það átti að varðveita líkanið af bænum og íbúunum. Ferða-
málaráðherrann mætti á stórum svörtum bíl og hélt ræðu yfir okkur á
íþróttaleikvangnum. Við sátum á háum áhorfendapöllunum og borð-
uðum kartöfluflögur meðan hann stóð við girðinguna og talaði til
okkar. Við heyrðum ekki vel í honum, en nóg samt. Hann kallaði
bæjarlíkanið listaverk og við mændum þungbúin á hann. Hann sagði
að það mundi laða aragrúa ferðamanna að. Hann sagði að ferðamenn
mundu koma hvaðanæva að til að skoða líkanið. Við yrðum fræg.
Viðskiptin mundu blómstra hjá okkur. Það mundu skapast störf fyrir
leiðsögumenn og túlka og verði og leigubílstjóra og fólk sem seldi
gosdrykki og rjómaís.
Ameríkumenn koma, sagði hann. Þeir koma til bæjarins okkar í
rútum og á einkabílum og með lestinni. Þeir munu taka ljósmyndir og
vera með seðlaveski úttroðin af dölum. Bandaríkjadölum.
Við litum tortryggin á ráðherrann, veltum fyrir okkur hvort honum
væri kunnugt um frú Cavanagh. Hann hlýtur að hafa séð svipinn á
okkur því hann lét þess getið að umdeild fyrirbæri yrðu fjarlægð,
hefðu þegar verið fjarlægð. Við ókum okkur í sætunum, eins og mað-
ur gerir þegar sérstaklega spennandi kafli í kvikmynd hefur náð há-
marki, og síðan slöppuðum við af og hlustuðum á það sem ráð-
herrann hafði að segja. Og enn á ný fór okkur að dreyma amerísku
draumana okkar.
Við sáum stóru fínu bílana okkar bruna gegnum borgir sveipaðar
skærum ljósum. Við fórum inn á dýra næturklúbba og dönsuðum
fram undir morgun. Við nutum ásta með konum á borð við Kim
Novak og körlum á borð við Rock Hudson. Við drukkum kokteila.
Við horfðum letilega inn í ísskápa fulla af matvælum og útbjuggum
okkur ríkulegt miðnætursnarl sem við borðuðum meðan við horfðum
á stærðar sjónvörp þar sem sjá mátti amerískar myndir frítt um alla
eilífð.
Eins og persóna úr amerísku draumunum okkar steig ráðherrann
aftur upp í stóra svarta bílinn sinn og ók hægt út af yfirlætislausum
íþróttaleikvangnum okkar, og svo bar blaðamennina að garði og þeir
64