Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 77

arnir léttar. Gömul kona rekur litlu stúlkurnar út á götu. Gamall
maður hallar sér fram og segir: „Er hann vinur þinn, ungfrú?"
„Nei! Ég hef aldrei séð hann áður."
Gamli maðurinn og konan hans ranghvolfa augunum og áhyggju-
hrukkur breiðast yfir andlit þeirra. „Gættu þín á honum," segir hann.
„Hvað ef hann eltir mig heim?"
Þau kinka kolli. „Hann er mikill vandræðagemlingur, þessi dreng-
ur. Veslings móðir hans."
„Kannski heldur hann sig þarna hinum megin og kemur ekki
aftur?" segir hún.
„Best væri að þú hringdir á leigubíl og færir heim. Það er peninga-
sími hérna."
„Nú, hvar?"
„A barnum."
„Hvar!"
Millihurðinni er nú þeytt upp og síðan skellt, og þau halla sér
sakbitin aftur öll sem eitt. Hún hniprar sig saman, lítur ekki í kringum
sig. Fötin hennar svífa til jarðar í þurrkaranum, svo hún opnar hann
og hallar sér inn í heitan og dimman sívalninginn til að ná í þau, enn
kuðluð og samloðandi. Skyndilega stendur hann boginn yfir henni,
styður sig við vegginn fyrir ofan þurrkarann. Vömbin þrýstir í bakið á
henni. Hún vindur sig reiðilega undan honum með heitar skyrtur í
fanginu.
„Hættu þessu! Nú er nóg komið!"
„Ekki finnst mér það, ekki enn."
„Láttu mig í friði!"
„Mig langar að tala við þig."
„Nei. Komdu þér burt!" Hún treður fötunum ofan í ruslapokann.
„Heyrðu, er ekki allt í lagi með þig, góði," muldrar svertinginn
gamli. „Mál að fara heim núna. Farðu heim."
„Hver ert þú, góði, ert þú að segja mér fyrir verkum?" Hann lætur
mikið hnefahögg ríða af og dettur kylliflatur. Gamla konan öskrar
reið og skelkuð, hleypur að millihurðinni og hamast á henni. Henni er
hrundið upp, munar minnstu að gamla konan verði fyrir henni, og
tveir hvítir menn ryðjast inn.
„Hvað var það?" rýtir annar. „Hvað er að hér?"
75