Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Qupperneq 78

„Hvar hafiði verið? Þið eigið að sjá um að allt fari vel fram hér!"
kveinar hún og gamli maðurinn sussar á hana. Ungi maðurinn er á
hnjánum, hristir hrokkinn kollinn með báðum höndum.
Hún rífur upp glerdyrnar út á dimmt strætið, skelfing vandræða-
leg gagnvart þeim sem til sjá. Það eltir hana maður, það er annar
Púertó Ríkananna. „Vertu alveg róleg. Ég skal fylgja þér heim," segir
hann, og sveiflar pokanum hennar yfir öxlina.
„Æ, þakka þér fyrir! En konan þín er þarna inni ennþá."
„Bróðir minn er hjá henni." Hann tekur undir handlegginn á henni
og dregur hana nánast af stað.
„Hann var svo drukkinn," segir hún. „Af hverju lét hann svona. Af
hverju réðst hann á mig, á ég við?"
Fíngert svart hár hans blaktir í vindinum. „Þú brást ekki rétt við,"
segir hann.
„Hvað er réttV'
„Veistu það ekki. Það sáu það allir. Allt sem þú gerðir, þú gerðir
gaurinn óðan, skilurðu?"
Þau eru komin nógu langt í burtu til að hætta á að líta við. Hann
stendur úti á götu, líkaminn reigður, þar sem hann öskrar á þrjá hvíta
karlmenn - gamli írinn með hattinn hefur gengið til liðs við hina tvo
og þeir meina honum aðgang að þvottahúsinu. Það er ekki laust við
langlundargeð, jafnvel samviskubit, í fasi þeirra. „Þeir láta hann í
friði, er það ekki?" spyr hún.
Hann kinkar kolli. „Þeir virðast þekkja hann."
Hann hefur fylgt henni alla leið heim- að horni áður en hún getur
sannfært hann, með ómældum þökkum, um að sér sé óhætt. Hann
stendur vörð í rokinu, brosir þvinguðu brosi í hvert skipti sem hún
snýr sér við til að brosa og veifa. Vindurinn strýkir hana eftir götunni.
I vestri tæjast skýin, hleypa ljósglætu í gegn, en bláhvítt mjólkurskin
götuljósanna er þegar farið að flökta innan um gyllt laufskrúð álm-
trjánna sem tuskast í rokinu.
A girðingunni hjá þeim situr íkorni og festir blakkt óvildarauga á
henni. Hann snýst snöggt á hæli og réttir úr sér, loppurnar kross-
lagðar og viprur á trýninu, þar til hann skýst fyrirvaralaust burt,
stansar einu sinni og lítur við, og silfurskotið skottið eltir hann upp í
álmtré.
Það er kveikt á lampanum hjá honum - það eru hvergi gluggatjöld
76