Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Side 81

Helen Garner
Listamannslíf
Við fórum saman vinkonurnar út í kirkjugarð að viðra hundinn.
Þetta var að haustlagi í Melbourne: ljúf gola, milt loft, blítt sólskin.
Hundurinn skondraði á undan okkur á milli grafanna. Ég var með
skæri í vasanum ef við skyldum finna rósarunna á vanræktu leiði.
„Ég er ekkert fyrir rósir," sagði vinkona mín. „Ég get ekki
fyrirgefið þeim að hafa þyrna."
Hundurinn fór inn í bergfléttubeð og stillti sér þar upp. Við
sprönguðum framhjá minnismerkinu um Elvis Presley.
„Hvað viltu láta skrifa á legsteininn þinn," spurði vinkona mín,
„sem virðingarvott?"
Ég var lengi að hugsa mig um. Loks sagði ég: „Hún átti tvö hundruð
pör afskóm."
Þegar við vorum búnar að jafna okkur benti vinkona mín á legstein
með áletruninni: Hún lifði eingöngu fyrir aðra. „Veslings manneskjan,"
sagði vinkona mín. „Á minn legstein vil ég að þú látir skrifa: Hún lifði
eingöngu fyrir sjálfa sig."
Við skjögruðum yfir uppgróna stígana.
*
Við höfðum verið vinkonur í tuttugu ár, en aldrei búið undir sama
þaki. Hún flutti alveg mátulega heim frá Evrópu til að taka við
herbergi í húsinu sem ég hafði á leigu. Það losnaði vegna þess að
maðurinn - en það er önnur saga.

79