Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Blaðsíða 82

Sumar af lífsskoðunum vinkonu minnar hef ég alltaf talið létt-
gcggjciðm', þó að ég hafi ekki haft hátt um það. Stundum hef ég hugsað
með mér: „Vinkona mín er það sem einu sinni var kallað „skýja-
glópur"." Hún trúir á endurholdgun - ekki svo að skilja að ég geti
ekki umborið það í sjálfu sér. Hún átti til að senda mér löng bréf úr
hinum og þessum heimshornum, skrifuð með þessari fallegu, þokka-
fullu og mikilúðlegu rithendi sinni, full af sögum úr þessum fágætu
lífum hennar, sögum sem áttu að skýra persónuleika hennar og
hegðun í núverandi holdgun. Augun óðu eftir línunum, ég fór svo hjá
mér.
*
Vinkona mín er málari.
*
Þegar ég kynntist vinkonu minni var hún trúlofuð. Hún var þá
með gamlan safírhring á hendi og ítalska skó á fótum. Þegar ég sá
hana næst, í Myersversluninni, var hönd hennar ber. Ég spurði aldrei
út í það. Við vorum háskólanemar þá. Við fórum á dansleiki á stað
einum í Suður Jarra. Strákarnir í hljómsveitinni voru háskólanemar
líka. Okkur leist vel á þá, en vorum orðnar tuttugu og tveggja og
fannst við vera nokkuð við aldur, þegar farnar að missa töfrana,
orðnar hálfgerð rándýr. Við vorurn að lesa The Roman Spring of Mrs
Stone. Þetta var árið 1965; áður en kvennabaráttan hófst.
*
Vinkona mín hélt á töskunni sinni þegar hún kom úr flugvélinni.
„Hefurðu tekið eftir því," sagði hún, „að ástralskir karlmenn klæða
sig eins og litlir strákar, jafnvel þó að þeir séu komnir á
fimmtugsaldur? Þeir eru í stuttbuxum og strandskóm og þröngum
röndóttum bolum."
*
80