Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Síða 86

*
Sum kvöld kom vinkona mín sæl og glöð heim af vinnustofunni.
„Það sem við þörfnumst," sagði hún, „eru þessi ólmu augnablik,
þegar efnið eina og sanna rennur hindrunarlaust fram í handlegg-
• „ //
mn.
*
Vinkona mín skar sítrónur í bita og setti þá út í vatnskönnu þegar
ekki voru til peningar fyrir víni.
*
Vinkona mín kom út af læknamiðstöðinni. Ég hljóp til og ætlaði að
taka undir handlegginn á henni en hún óð framhjá mér og laut yfir
ræsið. Ég rétti henni vasaklútinn minn. Sumarvindurinn blés hömlu-
laust gegnum opnar hliðar sporvagnsins. Við stóðum og héldum
okkur í leðurólarnar. „Ég get ekki setið," sagði vinkona mín. „Hann
stakk stærðar grisjuvafningi upp í mig." Þetta var á sjöunda áratugn-
um; áður en kvennabaráttan hófst. Sporvagninn rann framhjá djúp-
um görðunum. Vinkona mín var með bros á vör.
Vinkona mín kom ásamt manni sínum í heimsókn til okkar
hjónanna. Við urðum vör við bílinn þeirra og litum út um gluggann
uppi. Við heyrðum hann þruma yfir henni og hana hrópa kveinandi
röddu. Ég hljóp niður til að opna dyrnar. Þau stóðu á mottunni,
ósköp venjuleg að sjá. Við fórum út í Royal Park og settum á loft
flugdreka sem maðurinn hennar hafði búið til. Gælunafnið sem hann
notaði um hana átti rætur að rekja til föður hennar. Þeir elskuðu hana
báðir, að sjálfsögðu. Þetta var á sjöunda áratugnum.
*
Vinkona mín var einmana.
84