Víkurfréttir - 17.12.1987, Page 41

reiMHRE,
Al-
1«'.'1'
Jraeflinum fraega
Magnús ásamt Noel Johnson,
Keflavík sl. sumar.
\)iKur<
pittii'
Maraþon
ræða hjá
JóniB.
JÓLABLAÐ
1r n
Jón þakkar HIGH DESERT blómafræflunum einstæðan árangur í að hrella
skattborgarana . . .
„Þú verður að fara að slá botninn í þetta, Jón minn, þetta er restin af blóma-
fæflunum ..."
betur erum við sett. Þetta er
mín persónulega skoðun og
fjölmargra annarra.
Kýrnar bauluðu á móti
En frá fræflum til fortíðar.
Magnús telursig Suðurnesja-
mann og Keflvíking þótt
hann sé fæddur og hafi eytt
fyrstu þremur árum sínum á
Hnjúki i Klofningshreppi í
Dalasýslu. Þriggja ára gam-
all kemur hann með foreldr-
um sínum og systkinum til
Keflavíkur árið 1929. En
þegar Magnús er kominn yfir
fyrsta tuginn liggur leið hans
í gagnfræðaskóla og að hon-
um loknum fór hann á sjóinn
eins og þá tíðkaðist meðal
ungra manna. „Eg byrjaði á
snurvoð hjá Guðmundi Guð-
fínnssyni á gamla Guðfinni
og var svo sjóveikur fyrstu
túrana að ég vildi alltaf
hætta. En Guðmundur, þessi
mikla aflakló, sagði mér að
þetta myndi lagast. En það
væri verra með félaga minn,
Eyjólf, sem hafði byrjað á
sama tíma, en hann var að-
komumaður, því kýrnar
bauluðu á móti honum í
landi þegar við sigldum eftir
ströndinni. Eyjólfur greyið lá
fram á borðstokkinn og
spúaði af lífs og sálar kröft-
um. En eftir þetta dreif ég
mig á síld og síðan í siglingar
í nokkur ár en kom svo aftur
til Keflavíkur 1947 og var
með kjörbúð kaupfélagsins í
einn vetur. Eftir þann vetur
fór ég aftur í siglingar, fyrst
hjá Eimskip og síðar hjá
Sambandinu.“
Eftir nokkur ár úti á hafi
eru frjókornin.
Jón Baldvin, fjármálaráðherra, hefur oft lent í Sigmundsgálganunt vegna neyslu sinnar á blómafræflum.
færði Magnús sig nær landi.
Hann keypti sér sjö tonna
bát og byrjaði að róa í Bugt-
inni. En Adam var ekki lengi
í Paradís. Gamla góða Víkin
var opnuð árið 1957. Magn-
ús seldi bátinn og íbúð, sem
hann átti í Hafnarfirði, og
opnaði Víkina með bróður
sínum, Sturlaugi, sem byggði
húsið. Stuttu seinna keypti
Magnús hlut bróður síns í
rekstrinum. En hvað var
Vík?
Fyrsti vísir að diskóinu
„Vík er ein fyrsta kaffiter-
ía sem sett er upp á Islandi.
Víkin er einnig vísir að fyrsta
diskóteki landsins því á loft-
inu, Víkurloftinu svokall-
aða, komu unglingar á aldr-
inum 13-16 ára saman og
skemmtu sér. A hverjum
sunnudegi var dansað og svo
tróðu þessir stórefnilegu
unglingar, sem þar voru,
upp. Þarna stigu sín fyrstu
skref margir kunnustu
hljómlistarmenn landsins í
dag, m.a. strákarnir í Hljóm-
um, Rúnar Georgsson, Pét-
ur Östljund og Þórir Baldurs-
son. Eg minnist þess að
stundum fengum við hann til
að spila á kvöldin en vegna
þess hve ungur hann var þá
þurftum við að fá undanþágu
frá barnaverndarnefnd. Nú,
Þorsteinn Eggertsson var
einn aðal sprellikarlinn
þarna með alla sína Presley-
stæla og huggulegheit. Þessir
strákar voru goð meðal ungu
kynslóðarinnar, þannig að
það var húsfyllir í hvert ein-
asta skipti. Meira að segja
eldri krakkarnir sóttust mik-
ið eftir að komast inn á þess-
ar skemmtanir því músíkin
þarna var vinsælli en á
skemmtunum eldra fólksins.
En við vorum einnig með
samkundur fyrir fullorðna á
kvöldin. Það var starfsemi í
húsinu flest kvöld því þarna
áttu athvarf bæði Rotary og
Lions. Síðan voru pólitísku
flokkarnir með fundi á Vík-
inni, framsóknarmenn,
kratar og sjálfstæðismenn.
Þá kom sér vel að vera ópóli-
tískur. Já, það var í mörgu að
snúast og óskaplega gaman á
þessum árum. Þarna komu
margir merkir menn s.s. 01-
afur Thors, Eysteinn Jóns-
son, Emil Jónsson og Lúðvík
Jósepsson, sem var vel liðinn
sem sjávarútvegsráðherra á
þessum árum.“
Magnús víkur orðum sín-
um að þeim tíma þegar hann
kemur til Keflavíkur og að
Víkinni. Talar um mikla
grósku í atvinnulífinu, bæði
til sjós og lands. „Þetta voru
merkileg ár á Suðurnesjum.
Allt iðaði af lífi,“ segir
Magnús, sem sýpur af kaffi-
bollanum og heldur áfram
með frásögnina. „Það var
unnið nótt og^ dag á öllum
vígstöðvum. A Keflavíkur-
flugvelli var unnið á vöktum
allan sólarhringinn meðal
margra verktaka, íslenskra
og bandarískra. A sjó var allt
á fullu og á þessum tíma voru
80 landróðrabátar í Kefla-
vík, á hverjum bát voru þetta
7-8 manns við beitingu í
landi. Reksturinn hjá mér
gekk eins og í sögu og við af-
greiddum 400 til 800 matar-
skammta á dag. En svo urðu
breytingar til sjós og sam-
dráttur eftir að bátarnir fóru
vel flestir að breyta yfir á
þorskanet og hættu á lín-
unni. Þannig að þeir menn
sem voru á línu hurfu frá og
fengu sér aðra vinnu. Síðan
kemur flökunarstöðin til
sögunnar og hún tók að sér
aðgerðina. Þarna fækkaði
bara um rúm 500 manns sem
unnu við beitingu og aðgerð.
Næsta áfallið var síðan aust-
fjarðasíldin og þá fækkaði
enn meira. Og endaði með
því að íshúsunum var lokað.
Það var ekkert að gera. Það
var enginn fiskur sem kom í
land. Skerðingin á undan-
förnum árum í sjávarútvegi
er því ekki fyrsta áfallið sem
Suðurnesjamenn eru að fá á
þessum áratug.“ Magnúsi er
greinilega um þetta, tekur sér
smá hvíld á frásögninni en
heldur svo áfram. „Þetta
áfall var of stórt fyrir Víkina.
Þegar mest var að gera af-
greiddum við 400 til 800 mat-
arskammta á dag. Síðasta
misserið var gott ef matar-
skammtarnir fóru upp í 40 til
80. Draumurinn var búinn
án þess að maður fengi rönd
við reist.“
Askur opnaður
En Magnús var ekki af
baki dottinn. Hann sá hvert
stefndi síðasta árið á Víkinni
og byrjaði strax að huga að
öðrum málum. Nú skyldi
opna alvöru veitingastað í
höfuðborginni. Magnús fór
ekki úröskunni íeldinn held-
ur öfugt, úr „eldinum" í
Askinn, sem átti eftir að
verða einn frægasti veitinga-
staður á landinu.
„Við byrjuðum að undir-
búa opnun Asks síðustu
mánuðina í Keflavík og lok-
uðum Víkinni ekki fyrr en
við vorum farin af stað með
nýja staðinn. Við byrjuðum
fyrstu tvær vikurnar á því að
þreifa okkur áfram. Buðum
nærliggjandi nágrönnum og
starfsfólkinu í kring þarna á
Suðurlandsbrautinni og vin-
um og kunningjum. Sögðum
svo við fólkið að ef því líkaði
maturinn vel mætti það segja
næsta manni frá þvi. Þannig
gekk þetta á þriðju viku en
höfðum þó bara opið yfir
máltíðar. Við spurðum fólk-
ið hvernig líkaði og ef það
komu ábendingar reyndum
við að fara eftir þeim. Með
þessu náðum við upp vinnu-
hraða og þjálfun hjá starfs-
fólki okkar og hvernig við
ætluðum að standa að hlut-
unum þegar við myndum
loks opna. Og þegar við gerð-
um það var nokkuð ljóst að
þessi undirbúningur hafði
skilað sér, slíkur var af-
greiðsluhraðinn að fólk hélt
sumt að við hefðum verið er-
lendis í þjálfun. Það var bið-
röð fyrstu dagana og vikurn-
ar en allt gekk þó vel fyrir sig,
reyndar stórkostlega því það
var fullt út úr dyrum frá
fyrsta degi.“