Morgunblaðið - 15.12.2015, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. DESEMBER 2015
Elsku afi.
Þú varst okkur
miklu miklu meira
en bara afi. Við
gátum alltaf leitað til þín og þú
varst alltaf til staðar alveg sama
hvað. Þú varst okkar klettur.
Við eigum margar góðar
minningar og margar þeirra úr
Flatey.
Daginn sem þú fékkst þessa
fínu úlpu frá Skóflunni og
komst svo í Olís og fékkst þér
kaffi og sagðir að bara merk-
ismenn fengju svona úlpu. Þú
varst svo stoltur og ánægður
með úlpuna.
Það þurfti aldrei mikið til að
gleðja þig, fá þig til að hlæja
eða gera þig stoltan.
Með ást og söknuði,
þín óþekktarrófa,
Aníta Franklínsdóttir.
Hugurinn fer á flug, minning-
arnar þjóta fram hver af ann-
arri.
Það var alltaf svo notalegt
þegar við hittumst, manni leið
eins og maður væri svo sér-
stakur. Þannig komstu ávallt
fram við okkur. Þú varst stór
maður með stórt hjarta. Við
munum sakna þess að heyra
ekki lengur þinn glaða og
skemmtilega hlátur. Við minn-
umst allra góðu stundanna sem
við áttum saman. Það var jú
ykkur Jóhönnu að þakka að við
fengum okkur hjólhýsi í Þjórs-
árdalnum eftir að við komum í
kaffi til ykkar þangað. Þar
fannst ykkur dásamlegt að vera
í góðra vina hópi eða bara tvö
og slappa af. Einnig voru stund-
irnar sem við áttum með ykkur
og fólkinu ykkar á Skaganum
ómetanlegar, þar sem þú varst
Logi Sævar
Jóhannsson
✝ Logi Sævar Jó-hannsson
fæddist 5. júlí 1950.
Hann lést 2. des-
ember 2015.
Útför Loga fór
fram 14. desember
2015.
alltaf hrókur alls
fagnaðar. Við
geymum allar góðu
minningarnar í
hjörtum okkar og
erum sannfærð um
að þú sért kominn
á annan góðan stað
núna og vakir yfir
okkur sem eftir
sitjum.
Elsku Jóhanna
og fjölskylda, okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Gættu þess vin, yfir moldunum mín-
um,
að maðurinn ræður ei næturstað sín-
um.
Og þegar þú hryggur úr garðinum
gengur
ég geng þér við hlið þó ég sjáist ei
lengur.
En þegar þú strýkur burt tregafull
tárin
þá teldu í huganum yndisleg árin
sem kallinu gegndi ég kátur og glað-
ur,
það kæti þig líka, minn
samferðamaður.
(James McNulty)
Ásgeir, Sædís, Guðrún Jón-
ína, Aron Karl, Jóhann
Karl og fjölskyldur.
Í dag verður borinn til grafar
frá Akraneskirkju Logi Jó-
hannsson, fyrrverandi sjómaður
og síðar kranastjóri, starfsmað-
ur Skóflunnar á Akranesi.
Kynni okkar Loga hófust þegar
hann hafði keypt plastbát og
hafið útgerð haustið 1987. Að
sjálfsögðu var báturinn skírður
Flatey, þar sem Logi var fædd-
ur og uppalinn, en eyjan var
honum ætíð ofarlega í huga.
Viðskiptasaga okkar er því orð-
in nokkuð löng og hefur alltaf
verið eins og best getur verið,
og það ber að þakka. Ég get
ekki rakið sögu Loga, það gera
aðrir sem betur þekkja til.
En ég vil þakka Loga fyrir
dýrmæt kynni við okkur starf-
menn Olís á Akranesi. Hann
hefur á undanförnum áratugum
verið fastagestur hjá okkur sem
störfum á Suðurgötunni og ekki
var óvenjulegt að hann kæmi
tvisvar til þrisvar á dag ef hann
væri í nágrenninu. Það sem ein-
kenndi hann var heiðarleiki,
góður húmor og hann gerði ekki
mannamun eftir því við hvern
var talað. Væntumþykja hans til
fjölskyldu sinnar fór ekki
framhjá okkur enda tveir af
starfsmönnum okkar afabörn
hans.
Við starfsmenn Olís hf. á
Akranesi vottum aðstandendum
Loga okkar dýpstu samúð,
þeirra missir er mestur. En eitt
er víst að hans verður sárt
saknað af okkur og þeim sem
stunda kaffihornið okkar.
Gunnar Sigurðsson,
útibússtjóri.
Hann Logi er fallinn frá,
þessi mikli meistari. Ég kynnt-
ist Loga þegar ég byrjaði að
vinna í hafnarsjoppunni. Hann
var einn af þeim sem komu alla
morgna fyrir vinnu og fengu sér
kaffi. Um helgar kom hann í
kaffi og spjall og urðum við
miklir vinir strax frá fyrsta
degi. Hann var auðvitað nokkuð
mörgum árum eldri en ég en
það skipti engu máli, við gátum
rætt allt á milli himins og jarð-
ar. Uppáhalds umræðuefnið
okkar var Breiðafjörðurinn, því
þaðan vorum við bæði, hann úr
Flatey og ég úr Dölunum. Okk-
ur fannst Breiðafjörðurinn fal-
legasti fjörðurinn á landinu.
Þegar að ég hætti í sjoppunni
og fór að vinna í Reykjavík var
hann ekki sáttur með ákvörðun
mína, og minnti mig rækilega á
það daglega að það væri ekkert
vit í því að keyra suður á hverj-
um degi. Einn sunnudaginn
þegar hann kom í kaffi í desem-
bermánuði, byrjaði hann að
tauta um þessa ákvörðun mína.
Þá hitti hann á veikan punkt og
ég táraðist, ekki vegna þess að
hann væri leiðinlegur við mig,
heldur vegna þess að ég vissi að
ég ætti eftir að sakna þess að
hitta hann og alla hina á morgn-
ana. Tárin mín voru reyndar
líka vegna þess að ég fann að
honum þótti vænt um mig og
það hlýjaði mér um hjarta-
rætur. Honum brá að sjá tárin í
augunum mínum, en við rædd-
um þetta bara. Þannig var hann
Logi, sýndi væntumþykju sína í
orði og gjörðum. Það breytti þó
ekki því að ég fór að vinna fyrir
sunnan. Ég saknaði alltaf helg-
anna þegar að við sátum við
borðið með kaffið við hönd og
spjölluðum um lífið, svo að ég
fór reglulega um helgar í sjopp-
una til að eiga við hann spjall,
þangað til að ég flutti til Eski-
fjarðar, þá tók fésbókin við og
fylgdist ég með honum þar. Nú
er hann farinn allt of snemma,
og ég náði ekki að kveðja hann,
en minningin lifir í hjarta mínu.
Ég þakka fyrir kynni mín af
Loga og fjölskyldunni hans.
Hann talaði um þau öll eins og
demanta, þvílíkar gersemar sem
hann átti og það sást í augum
hans hversu stoltur hann var af
þeim öllum. Elsku Jóhanna og
aðrir aðstandendur ég votta
ykkur mína dýpstu samúð á erf-
iðum tímum.
Eva Dröfn Sævarsdóttir.
Góður vinur, Logi Sævar Jó-
hannsson, er fallinn frá eftir
stutt en erfið veikindi. Hann var
„orginallinn“ frá Flatey á
Breiðafirði þar sem leiðir okkar
lágu oft saman.
Það er sjónarsviptir að Loga,
að hitta hann ekki lengur þar
um slóðir, þar sem hann mætti
með glettni í svip og bros á vör
og 66°N-húfuna sína. Í Flatey
leið honum vel. Við hjónin höf-
um átt Loga að vini frá því við
vorum öll ung að árum. Aldrei
hefur borið skugga á þá vináttu
enda var Logi sannur vinur vina
sinna.
Logi var sjómaður, dáða-
drengur. Byrjaði barnungur til
sjós með föður sínum og fleiri
góðum köppum úr Flatey.
Í seinni tíð gerðist hann
verslunarmaður og rak Máln-
ingarvörubúðina á Akranesi um
tíma ásamt Jóhönnu konu sinni.
Hann gaf sér oft tíma til
vinafunda og eigum við góðar
minningar um ferð sem farin
var til Kanarí þar sem hann
naut sín vel og skemmtum við
okkur öll hið besta. Hann
minntist oft á ferðina og hló
hátt og dátt. Til er ljósmynd af
þeim félögum, Óla og Loga, á
svölunum á hótelinu í sól og
sumaryl. Myndin fékk nafnið
„Fullir fyrir hádegi“.
Eins er gaman að minnast
ferðanna sem farnar voru í
Flatey hér á árum áður. Þá var
keyrt Kerlingarskarðið þar sem
var stoppað, drukkið kaffi og
borðaðir heimabakaðir snúðar
frá Jóhönnu. Þá heyrðist oft:
Hann er fallegur, Breiðafjörð-
urinn.
Já, það voru orð að sönnu.
Hann Logi var líka fallegur þótt
hann æsti sig um menn og mál-
efni og vandaði ekki kveðjurnar
ef svo bar við. En þá bærðist
alltaf undir gott hjartalag, góð-
semi og rík réttlætiskennd.
Logi var eiginmaður, faðir og
afi margra barna. Nú hefur
röddin hans hljóðnað. Eftir sitja
margar hlýjar minningar um
góðan vin.
Við þökkum þér samfylgdina
og biðjum þér blessunar á æðra
tilverustigi.
Kæra Jóhanna, börnin ykkar
og barnabörn, samúð okkar er
hjá ykkur.
Ólafur (Óli) og
Ragnheiður (Heiða).
Nú ert þú farinn, elsku vinur
minn, og eftir stendur minning
um einstakan mann.
Það sem kemur fyrst upp í
huga manns á svona stundu er
hláturinn enda varst þú alltaf
hlæjandi og veit ég að glaðlynd-
ari einstaklingur er vandfund-
inn. Að sama skapi er ekki á
hverju strái að maður finni
svona hlýju hjá nokkrum manni
eins og þú gafst frá þér. Ég
man það svo vel þegar ég hitti
þig fyrst þegar þú byrjaðir starf
þitt hjá DS Lausnum árið 2011.
Ég vissi ekki hvaðan á mig stóð
veðrið, þegar ég ætlaði að heilsa
þér, ókunnugum nýjum vinnu-
félaga, þá stóðstu upp og vafðir
höndunum utan um mig og
faðmaðir mig eins og við hefð-
um alltaf þekkst. Svona varst
þú, gerðir ekki mannamun og
skipti engu hvort þú þekktir
manninn eða ekki. Mér er sér-
lega minnisstætt þegar við kom-
um á vinnustað einn daginn og
hittum fyrir uppáklæddan yf-
irmann, sem reyndi að heilsa
með handabandi, þú tókst það
ekki í mál og faðmaðir hann að
þér eins og þér einum er lagið
og hristir hann eins og tusku-
dúkku, á meðan átti ég erfitt
með að halda í mér hlátrinum
þar sem manngreyið varð frem-
ur kindarlegur þarna og vissi
ekkert hvernig hann átti að
taka þessu.
Mikið þakka ég fyrir allar
stundirnar sem við áttum sam-
an í vinnu og utan og þá sér-
staklega þegar við fórum öll
stór-DS Lausna-fjölskyldan til
Tenerife í fyrra þar sem þú
varst hrókur alls fagnaðar og
hressastur allra á dansgólfinu.
Að lokum þakka ég fyrir að
hafa átt við þig símtal fyrir
nokkrum vikum sem reyndist
því miður okkar síðasta samtal.
Heimurinn er einum gleði-
gjafanum fátækari, en við sem
fengum þann heiður að kynnast
þér höldum fast í minningarnar
um yndislegan mann og einstak-
an vin sem ávallt færir okkur
bros þegar við hugsum til baka.
Takk fyrir samfylgdina, Logi
minn.
Elsku Jóhanna og fjölskylda,
ég votta ykkur mína dýpstu
samúð á þessum erfiðu tímum.
Ásgeir Yngvi Elvarsson.
Hvað skal segja þegar kær
vinur er farinn frá okkur? Ótelj-
andi hugsanir þyrlast upp og
ómögulegt er að koma skipulagi
á allar þær óteljandi minningar
og minningabrot sem þyrpast
að. Þessi stóri og sérkennilegi
maður sem var svo ótrúlega við-
ræðugóður en í senn hrjúfur og
barnslega viðkvæmur. Atorku-
samur og úrræðagóður í öllu
sem viðkom viðgerð og viðhaldi
á því stóra, aldna og háreista
Eyjólfshúsi í Flatey og Logi Jó-
hannsson var svo sannarlega
Flateyingur heill í gegn.
Fæddur í Eyjólfshúsi í Flat-
ey 1950 og skírður Logi Sævar,
uppalinn í Flatey og hafði alla
tíð þessar sterku taugar til
Flateyjar að aðdáunarvert var
og eftir var tekið. Ef hann gat
ekki komið til lengri dvalar í
Flatey þá skaust hann með
Baldri dagstund þó ekki væri til
annars en að klappa mótornum
á bát sínum sem var honum svo
kær. Öðrum stundum var gest-
kvæmt í Eyjólfshúsi enda Logi
vinsæll og viðræðugóður.
Þegar Jóhanna kom inn í líf
Fyrstu minning-
ar mínar um Gyðu
eru úr lágreistu
húsi við Rauðarár-
stíg. Ég fór að venja þangað
komur mínar, sjálf tánings-
stelpa, til að hitta son hennar,
sem ég átti síðar eftir að giftast.
Hún tók mér strax vel enda leit
hún alltaf á börn og ungt fólk
sem jafningja fullorðinna. Sjálf
var hún alla tíð ung í anda. Ég
man eftir henni dansandi við
dúndrandi Bítlatóna í stofunni á
Rauðarárstígnum og ég man eft-
ir henni að hvísla því kerskin að
mér að hún skyldi skilja eftir op-
inn gluggann á baðinu svo ég
gæti laumast inn til kærastans
svo lítið bæri á.
Seinna varð hún Amma-Gyða.
En það var samt eins og hún
hefði ekkert elst. Hún varðveitti
bernskuna betur en aðrir. Ég er
afar þakklát því að börnin mín
og börnin þeirra fengu að kynn-
ast henni. Þau eiga margar
minningar um ömmu og lang-
ömmu sem kenndi þeim að aldur
Gyða
Jónasdóttir
✝ Gyða Jónas-dóttir fæddist
29. apríl 1923. Hún
lést 3. desember
2015.
Útför Gyðu fór
fram 14. desember
2015.
er afstæður og að
lífið snýst um að
skemmta sér dálít-
ið.
Hún var alla tíð
harðdugleg. Hún
mátti til dæmis
ekki heyra á það
minnst að taka
leigubíl þar sem
hún arkaði rígfull-
orðin upp allar
brekkur í steikjandi
hita úti á Spáni fyrir nokkrum
árum. Enda var hún vön að
ganga. Og synda. Og vinna.
Langt fram eftir níræðisaldri sá
hún t.d. um að þrífa sameignina
heima hjá sér. Og þar þvældust
stigarnir ekki meira en svo fyrir
henni að einu sinni man ég eftir
henni að hamast á teppinu á
þriðju hæð með ryksuguhausn-
um á meðan ryksugan ýlfraði
með opinn barkann niðri á jarð-
hæð.
Það var ekki bara ryksugan
sem átti erfitt með að fylgja
henni eftir. Tíminn átti fullt í
fangi með að ná í skottið á
henni. Hún var of kvik, fjörug
og lífsglöð til að verða gömul að
nokkru öðru leyti en því að ár-
unum fjölgaði. Og með árunum
fjölgaði afkomendunum. Þeim
sinnti hún alltaf vel og hún lagði
rækt við fjölskylduna sína.
Í dag höfum við, ástvinir
hennar, misst mikið. En hún sá
líka til þess að við höfum öðlast
mikið. Fyrir það er ég þakklát.
Blessuð sé minning merkrar
konu.
Svanhildur Jónsdóttir.
Ég fæddist í Brautarholti þar
sem amma Gyða bjó og þess
vegna tengdist ég henni meira
en gengur og gerist með ömmur
almennt. Amma var mér alltaf
góð og vildi helst af öllu gefa
mér góðgæti fyrstu árin.
Snemma fór ég að selja Dag-
blaðið og Vísi og oftar en ekki
heilsaði ég upp á ömmu Gyðu í
vinnunni sinni. Það þótti okkur
báðum gaman og alltaf tók hún
sér pásu þegar ég kom. Amma
var alltaf mjög dugleg að vinna
og vann við skúringar í auka-
vinnu. Ég vissi oftast hvar hún
var hverju sinni.
Eitt sinn kom ég í Braut-
arholtið í miklum snjó og ekki
var hægt að opna hurðina því
þar hefði safnast mikill skafl fyr-
ir utan. Amma rétti mér þá
skóflu út um gluggann svo ég
gæti mokað hana út. Hún þurfti
nefnilega að komast út til að
fara í skúringarnar á Flyðru-
grandanum. Amma var líka dug-
leg að fara í sund í Vesturbæj-
arlaugina og það var ekki
leiðinlegt að fara með henni
þangað. Þetta eru góðar minn-
ingar sem munu lifa um ókomna
tíð í mínu hjarta. Amma mín, ég
sakna þín.
Ólafs (Óli).
Ég las einhvers staðar að
ömmur séu bara fullorðnar smá-
stelpur. Það á svo sannarlega
við um þig, elsku amma mín.
Það var alltaf fjör í kringum þig.
En líka hlýja. Enginn knúsaði
fastar og oftar en þú.
Þú kenndir mér örlæti. Ekki
aðeins á veraldlega hluti heldur
líka á tíma. Ég mun aldrei
gleyma því hvernig þú heimtaðir
að fá að fara með mig í bæinn til
að velja gjafir. Þú vildir ekki
heyra á það minnst að slá tvær
flugur í einu höggi og fara með
okkur systkinin saman. Tvær
ferðir skyldu það vera. Ein fyrir
hvort okkar. Í þessum ferðum
stafaði af þér sömu kátínunni og
gleðinni og alltaf.
Að fara með þér í búðir var
eins og að fara með forsetanum í
opinbera heimsókn. Þú hafðir
stóran persónuleika og mikla
nærveru. Þegar búið var að
velja gjöfina skipaðir þú mér að
bíða eftir þér augnablik og af
stað fór leikþáttur þar sem þú
keyptir gjöfina en ég varð að
láta sem ég vissi ekki að þú viss-
ir að ég vissi hvað þú hefðir
keypt.
Já, þú kenndir mér að gefa.
Auðvitað var litla smástelpan
hrifnust af flottum og dýrum
hlutum sem þú hikaðir ekki við
að kaupa. En þegar þú varst
orðin gömul gættir þú þess að
ég og börnin mín fengjum frá
þér hluti sem þú gerðir sjálf.
Þeir eru ófáir útsaumaðir púð-
arnir eða bangsarnir sem við
eigum eftir þig. Þeir hafa ekki
alltaf þótt móðins á heimilinu en
eru meðal þess dýrmætasta sem
við eigum í dag. Þú vissir að
sumt er ekki hægt að kaupa í
búðum.
Ein gjöf er mér dýrmætust.
Ég fékk nafnið þitt. Ég mun
gera mitt besta til að standa
undir því. Nú er ég Amma-Gyða.
Í hvert sinn sem þú kvaddir
mig, hvort sem það var til
skemmri eða lengri tíma, var
kveðjan sú sama: Guð blessi þig.
Guð blessi þig, elsku amma.
Gyða.
Elsku Gyða, ég hélt að þetta
ár gæti ekki orðið verra þar til
mér var sagt að þú værir farin.
Það tók nokkra tíma þar til ég
áttaði mig á því hvað ég hafði
heyrt. Mér varð hugsað til þess
að ég hafði ekki verið búin að
kveðja þig og ég rifjaði upp síð-
ustu stundirnar okkar saman.
Það var eitthvað sem ég átti eft-
ir að segja þér og mér fannst ég
geta sagt það næst. En ég
gleymdi mér og tíminn leið, svo
það varð ekkert næst. Orðin þín
man ég vel og þau voru falleg og
einlæg eins og þú varst. „Guð
geymi þig.“ Ég er svo þakklát
fyrir að hafa átt þig að. Það voru
sko ekki veislur án þín og sú
minning er afar dýrmæt. Þú
komst í stað langömmunnar sem
við systkinin fengum ekki tæki-
færi til að kynnast.
Það var svo skemmtilegt að
vera í kringum þig, þú varst allt-
af tilbúin til að grínast og hlæja.
Alltaf svo létt og glatt yfir þér.
Á sama tíma varstu mjög ákveð-
in í skoðunum þínum og sagðir
það sem þú vildir segja. Ég man
að þú vildir ekki sjá hárið mitt
svona ofan í andlitinu, þér
fannst það alveg fráleitt. Þú
vildir hafa það allt tekið frá and-
litinu og helst fest aftur í fléttu.
Þannig að það fór oft svo að þú
fléttaðir það í eina stóra fléttu.
Það var líka þitt helsta ráð til
þess að láta hárið síkka hraðar.
Eins voru það hælaskórnir, ég
átti alls ekki að vera í þeim. Svo
horfðir þú stundum á mig og
sagðir frekar alvarlega: passaðu
þig á strákunum, þeir hafa ekk-
ert að gera með þér.
Elsku Gyða, þú varst svo frá-
bær og sterkur karakter, alveg
einstök. Ég sakna þín og tímans
sem við áttum saman. Þar til við
hittumst aftur, Guð geymi þig.
Þóranna Þórarinsdóttir.
HINSTA KVEÐJA
Elsku Gyða okkar. Nú
ert þú farin frá okkur, en
við trúum því að við munum
hittast aftur seinna. Takk
fyrir allar góðu og
skemmtilegu stundirnar
sem við áttum saman. Það
er okkur ómetanlegt að
eiga minningar um þig.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Okkur þykir svo vænt
um þig og við söknum þín.
Þar til við hittumst aftur.
Guð geymi þig.
Þórarinn, Jónína og börn.