Morgunblaðið - 09.03.2016, Blaðsíða 23

bakkað til að slaka og svo var
bíllinn affelgaður þegar hann
komst ekki lengur um drulluna
og bandið látið vefja sig inn og
út af felgunni. Já, menn kunnu
að bjarga sér á þessum árum.
Tölum aðeins um bílakostinn.
Hann vann hjá strætó og flutti
svo vestur á Patreksfjörð þar
sem hans bílaútgerð hófst.
Hann byrjaði á Bedford-vörubíl,
fyrst bláum, svo rauðum. Ég
man svo vel þegar hann var að
segja mér þegar hann var að
keyra af bryggjunni inn í frysti-
hús, þá bleytti hann gólfið til að
bíllinn yrði léttari í stýri, að
hugsa sér að vera á vökvastýris-
lausum vörubíl. Hann átti síðan
þrjá Scania 112-vörubíla – fyrst
appelsínugulan, sem hann átti
þegar þau fluttu suður og fengu
leigða íbúð í Torfufelli. Svo hóf
hann störf við Vörubílastöðina
Þrótt, þá kaupa þau íbúð í Blika-
hólum 8. Árið 1988 kaupir hann
nýjan Scania 112, hvítan, síðan
kaupir hann „Færeyinginn“,
sem var Volvo fl 10 með krana.
Svo kaupir hann Scania 112,
bláan, 1989-módel og setur á
hann nýjan fassakrana. Hann
hætti störfum á Þrótti 2008. Þá
gerist hann einkabílstjóri ömmu
á húsbílnum. Við brölluðum
margt saman þegar hann var
nýfluttur í Grafarvoginn. Þá
hjóluðum við töluvert um vog-
inn. Svo tók ég upp á því að gera
upp GMC-hertrukk árg. 1942 og
sá gamli kom og hjálpaði mer
töluvert í honum. 2003 hugðist
hann kaupa Bedford sem Foss-
berg átti og sagði ég honum að
ég skyldi leggja allt mitt afl á
vogarskálarnar til að koma bíln-
um saman með honum, en bílinn
var búið að rífa og búið að dreifa
honum um höfuðborgarsvæðið,
lét hann það því kyrrt liggja, en
mikinn áhuga hafði hann á bíln-
um. Hann kom fótunum undir
sig og fjölskylduna á svona bíl
þannig að ég batt þannig um
hnútana að Fossberg-bíllinn
mætti ekki glatast og hann end-
aði i höndunum á mér og 2014
gerði ég bílinn upp á Selfossi og
sá gamli fylgdist spenntur með.
Viti menn, við fórum góðan og
ógleymanlegan hring um Sel-
foss á beddanum og það sem það
var gaman að upplifa svona
stund með honum Líndal. Eins
og barn sem lærir að hjóla
keyrði áttræður maðurinn bíl-
inn eins og enginn væri morg-
undagurinn. Á vörubíl þú undir
þér Líndal, gamli vinur, ég mun
aldrei gleyma þér, gamli, trausti
vinur – þú verður mér ljóslif-
andi minning meðan ég lifi.
Böðvar Ingi Sigurðsson.
Í dag kveðjum við hjartkær-
an föðurbróður minn og góðan
vin okkar, Jens Líndal Bjarna-
son, og langar okkur að minnast
hans með þessu fallega kvæði
sem lýsir honum svo vel:
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Hvíl í friði kæri frændi, hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Einnig sendum við Bobbu og
allri stórfjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur. Megi Guð gefa
ykkur styrk í sorginni.
Páll og Þórey.
Í dag er til moldar borinn
elskulegur móðurbróðir minn,
Jens Líndal Bjarnason (83 ára),
alltaf kallaður Líndal og Linni
af þeim nánustu.
Hann var yngstur af stórum
systkinahópi. Hann fæddist í
Fagrahvammi við Búðardal.
Þar ólust þau systkini upp.
Fluttu eitt og eitt til borgarinn-
ar. Viðkomustaður þeirra
systkina var hjá foreldrum mín-
um sem bjuggu þá á Laugaveg-
inum, og síðar í Skipasundi.
Líndal keyrði þá strætó,
Vesturbæ-Austurbæ, leið 16.
Oft var ég með honum einn eða
tvo hringi. Hann var mér alltaf
sem bróðir.
Mikið var ég afbrýðisöm er
hann fór að hitta Bobbu sína.
Ég gat ekki vakað eftir að hann
kæmi heim, og setti teiknibólur
í rúmið hans. Svona er eigin-
girnin, en Bobba vann hjarta
mitt strax, enda yndisleg kona í
alla staði.
Í Skipasundinu byrjuðu
Bobba og Linni sinn búskap
1956. Síðar fluttu þau til Pat-
reksfjarðar og bjuggu þar lengi
og ólu upp börnin sín þar. Lín-
dal var hörkuduglegur. Þar
gerðist hann vörubílstjóri,
flutningabílstjóri og ökukenn-
ari.
Margar yndislegar og
ógleymanlegar stundir áttum
við fjölskyldan mín á Patreks-
firði þegar við fórum þangað í
heimsókn. Ávallt var tekið vel á
móti okkur, eins og eitt af börn-
um þeirra væri að koma með
sína fjölskyldu.
Er þau fluttu suður keypti
hann sér vörubíl og keyrði hjá
Vörubílastöðinni Þrótti. Marg-
ar gleðistundir áttum við í hús-
bílunum þar sem við ferðuð-
umst heilmikið saman. Fyrst
var innréttaður Bens-sendibíl
sem var bara flottur. Þá var
ekki farið að flytja inn húsbíla.
Tvær ferðir fórum við með
Herjólfi er hann fór í slipp í
Noregi 1993 og 1994. Fórum þá
til Danmerkur, Þýskalands og
Svíþjóðar og tókum skipið aftur
í Noregi. Þetta eru okkur
ógleymanlegar ferðir, eins er
með allar ferðir sem við áttum
hér á landi. Líndal og Bobba
keyptu sér fljótlega flottan al-
vöruhúsbíl og voru dugleg að
ferðast og notuðu bílinn allt
sumarið. Fóru landshornanna á
milli.
Margir húsbílaeigendur gefa
bílunum sínum nöfn en það
gerðu þau ekki. Mér fannst allt-
af að bíllinn þeirra hefði átt að
heita Út og suður.
Líndal veiktist skyndilega og
tók veikindum sínum með ein-
stakri ró og karlmennsku.
Hann hélt upp á afmælið sitt
16 janúar sl. með stórfjölskyldu
sinni, ættingjum og vinum og
notaði tækifærið til að kveðja
með reisn.
Lindal óskaði eftir að fá að
deyja heima í faðmi fjölskyld-
unnar. Bobba, börnin og
tengdabörn stóðu þétt saman
ásamt hjúkrunarkonum frá
Karitas. Skiptust á vöktum til
að annast og vaka yfir honum.
Stóðu þau sig öll vel og eiga
hrós skilið.
Margt vil ég þakka þér og þín
er gott að minnast. Dásamlegt
er að hafa átt þig að sem trygg-
an og góðan vin. Þú munt ávallt
eiga stað í hjarta mínu sem góð-
ur móðurbróðir. Blessuð sé
minning þín.
Elsku Bobba, börn og aðrir
ástvinir, ég sendi ykkur mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Erna M. Kristjánsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Jens Líndal Bjarnason
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. MARS 2016
✝ Erla MaríaKjart-
ansdóttir fæddist
í Hafnarfirði 16.
október 1946.
Hún lést á Land-
spítalanum, Foss-
vogi, 26. febrúar
2016. Foreldrar
hennar voru
Kjartan Steinólfs-
son, f. 10.10.
1926, d. 26.4.
1999, og Sigríður Erla Þor-
láksdóttir, f. 27.9. 1928.
Systkini Erlu Maríu eru Jó-
hanna Guðrún Kjartansdóttir,
f. 1948, d. 2004, Þórir Kjart-
ansson, f. 1949, Birgir Kjart-
slitu samvistum. Barn þeirra
er Kristín Guðbjörg Arn-
ardóttir, f: 18.2. 1973, maki
Kristófer Jóhannesson, f.
1967, síðar giftist hún Guð-
mundi Sigurbjörnssyni, þau
slitu samvistum. Barn þeirra
er Þorlákur Þór Guðmunds-
son, f. 9.1. 1985, sambýl-
iskona Arna Björg Arn-
ardóttir, f. 1985. Barnabörnin
eru orðin 17 og barnabarna-
börnin 19. Erla María ólst
upp í Hafnarfirði og bjó þar
mestan hluta ævinnar, sam-
hliða barnauppeldi starfaði
hún við ýmis þjónustu- og
umönnunarstörf á meðan
heilsan leyfði. Hún var virkur
félagi í Kiwanisklúbbnum
Sólborgu og átti það fé-
lagsstarf hug hennar allan
fram á síðasta dag.
Útför Erlu Maríu fer fram
frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði
í dag, 9. mars 2016, kl. 15.
ansson, f. 1951,
Þorlákur Kjart-
ansson, f. 1958,
og Guðmundur
Kjartansson, f.
1970.
Erla María gift-
ist Jóhanni Þóri
Jónssyni, þau
slitu samvistum.
Börn þeirra eru
Jónas Kristinn Jó-
hannsson, f. 28.8.
1963, maki Svanhildur Rún-
arsdóttir, f. 1960, og María
Jóna Jóhannsdóttir, f. 5.6.
1965, maki Haukur Ragn-
arsson, f. 1961, síðan giftist
hún Erni Vilmundarsyni, þau
Elsku amma, ég bara hrein-
lega trúi þessu eiginlega ekki
að þú hafir farið svona fljótt frá
okkur, þú varst svo stór partur
af lífinu hjá mér. Ég var alltaf
hjá þér og það liðu aldrei meira
en tveir dagar þá var ég komin
aftur til þín. Mér fannst svo
notalegt og mér leið svo vel hjá
þér og gat alltaf komið sama
hvaða dagur var eða hvað
klukkan var. Við áttum svo
margar góðar stundir saman og
gátum spjallað saman enda-
laust um allt milli himins og
jarðar. Einnig gat ég sagt þér
allt sem bjátaði á hjá mér. Ég
gleymi aldrei hversu oft ég tók
þig með mér norður og við
sögðum engum frá því, svo
birtumst við saman óvænt
heima og allir voru alltaf jafn-
hissa að sjá þig enda fannst öll-
um alltaf svo gaman að fá þig.
Okkur systkinunum fannst svo
gaman að frétta ef þú varst á
leiðinni norður þá töluðum við
alltaf um að amma lakkrís væri
að koma því alltaf þegar þú
komst norður til okkar komstu
með lakkríspoka handa okkur.
Ég mun sakna allra góðu tím-
anna með þér og allra góðu
spilakvöldanna sem við áttum
saman í kínaskák. Ég mun
sakna þín ótrúlega mikið, elsku
amma mín, og vona ég að þú fá-
ir að hvílast í friði.
Ég læt fylgja með lítið ljóð
fyrir þig sem ég samdi.
Nú liggur þú á kistubotni hér,
og ferð upp í þennan himin frá mér.
Mér finnst þú hafa farið of fljótt,
en minningarnar hverfa ei skjótt.
Mér finnst eins og þú sért farin frá
mér,
en veit að þú ert alltaf hér.
Þú hresstir alltaf upp á mína sál,
í stað þess að kveikja í henni bál.
Í draumi mun mig þig einnig
dreyma,
því aldrei í lífinu mun ég þér
gleyma.
Í draumi til þín á nóttunni ég svífi,
og minnumst við hamingjunnar í
þessu lífi.
Nú kveður þú þennan fallega heim,
og ferð upp í þennan himingeim.
En horfi ég á framtíð bjarta,
því þú verður ætíð í mínu hjarta.
Þín,
Theódóra Dröfn.
Nú er hún farin, elsku Erla
Mæja mín sem hefur svo sann-
arlega reynst mér svo vel alla
mína ævi. Nú sitjum við stór-
fjölskyldan eftir tóm og and-
laus eftir þennan mikla missi.
Hún var kletturinn og sálin.
Margar á ég minningarnar
um frænku, alltaf stutt í brosið
og grínið. Hún vildi það besta
fyrir alla og alltaf boðin og búin
að hjálpa til ef hún gat.
Hún missti mikið, eins og við
öll, við fráfall mömmu fyrir
rúmum 11 árum, hún hefur alla
tíð síðan talað mikið um
mömmu og sagt mér sögur af
þeim í gamla daga, sem er mér
ómetanlegt. Nú eru þær systur
sameinaðar á ný og veit ég að
það verður svaka partí þegar
hún mætir.
Erla Mæja var sú frænka
sem þekkti ættmenni og skyld-
fólk manna best. Ef maður
hafði spurningar um einhvern
fjarskyldan ættingja gat hún
rakið sögu hans langt aftur í
ættir. Þetta er eitthvað sem er
nú farið og enginn veit betur en
frænka. Bara ef maður hefði nú
tekið betur eftir.
Hef líka verið eigingjörn síð-
ustu daga og hugsað: „Hver
ætti nú að elda fyrir mig kjöt-
farsbollur?“ Ef ég gat ekki
ákveðið hvort ég vildi steiktar
eða soðnar þá var skellt í báðar
týpur.
Hún kallaði sig „mömmu
mína númer tvö“, sem ég gerði
nú líka og er endalaust þakklát
henni fyrir umhyggjuna og ást-
ina.
Við Láki erum alin upp eins
og systkin, gátum nú lítið um
það valið þar sem þær systur,
hún og Jóhanna mamma mín,
voru mjög samrýndar. En
heppnari gat ég ekki verið með
aukabróður. Vorum við stund-
um klædd í stíl, sem þeim
systrum fannst agalega smart.
Erla Mæja var líka stórkost-
leg amma og langamma. Börnin
eru svo lánsöm að hafa fengið
að kynnast þessari dásamlegu
konu sem hún var.
Elsku fjölskylda, lífið er súrt
en við lærum að lifa með því.
Með miklum söknuði og
trega segi ég góða ferð, bið að
heilsa.
Steinunn Ósk
Brynjarsdóttir.
Farðu vel með þig, mín
kæra. Hver hefði trúað því að
þetta yrðu síðustu orðin sem ég
segði við þig, elsku vinkona,
þegar þú boðaðir forföll á Kiw-
anisfund hinn 17. febrúar síð-
astliðinn, þar sem þú værir las-
in. Nei, enginn. En það var
einmitt á Kiwanisfundi sem
leiðir okkar lágu saman fyrir
um 22 árum þegar Kiwanis-
klúbburinn Sólborg var stofn-
aður.
Það er mikill missir að góð-
um félaga með stórt Kiwanis-
hjarta. Þú varst valin frábær
félagi, fyrirmyndafélagi, þú
tókst að þér ýmis störf fyrir
klúbbinn okkar, klúbb sem þér
var svo annt um og starfsárið
2002-2003 sem forseti. Þegar
umdæmisþing voru haldin utan
höfuðborgarsvæðisins var
ávallt leitað til þín um að fá til-
boð í gistingu sem þú gerðir þó
svo að þú hefðir áður sagst
ekki taka þetta að þér aftur. Í
mörg ár starfaðir þú sem
blaðafulltrúi klúbbsins og var
það mikill metnaður hjá þér að
koma fréttum af starfi klúbbs-
ins okkar í öll tölublöð Kiw-
anisfrétta. Styrktarnefndin er
ein sú nefnd sem þú starfaðir
sem mest í. Það eru ófáar slauf-
urnar sem urðu til í þínum
höndum þegar klúbburinn bjó
til og seldi leiðiskrossa og
greinar til fjáröflunar fyrir
styrktarsjóðinn. Ef Kiwanis-
klúbburinn Sólborg ætlaði að
halda bingó var leitað til Erlu
bingóstjóra, þú hvattir okkur
félagana til að vera duglega að
snapa vinninga og alltaf ótt-
aðist þú að við værum ekki með
nóg en samt breyttist heimilið
þitt í lagerhúsnæði þegar vinn-
ingar fóru að berast og allur
slíkur ótti hvarf, má það þakka
hvatningu þinni og elju. Hátt í
20 ár höfum við séð um kaffi og
meðlæti þegar Íþróttafélagið
Fjörður heldur sitt árlega
Þorramót og þar stóðst þú
ávallt vaktina og ég man
glampann í augum vina okkar í
Firði þegar Erla mætti með
ástarpungana.
Við höfum brallað margt
saman í gegnum þessi 22 ár,
það voru ófáar sumarhátíðirnar
sem við sóttum, létum börnin
keppa í ýmsum greinum eins
og olsen olsen – eitt árið í
grenjandi rigningu en þá var
bara skellt upp plastsegli svo
hægt væri að keppa og var þá
talað um olsen olsen-keppni
undir bláhimni. Við áttum það
til að skella okkur í bíltúr og
fylgjast með landsmóti Kiwan-
ismanna í golfi, slá nokkra
bolta á æfingasvæði og fara svo
í bæinn með alla vinningana
þar sem vinningshafarnir sjálf-
ir máttu ekki vera að því að
bíða. Við áttum ófáar stundir
saman við undirbúning funda
og ávallt var glatt á hjalla hjá
okkur. En þó er ein minning
sem stendur upp úr hjá okkur
báðum og höfum við oft rifjað
hana upp og hlegið saman. En
það er þátttaka okkar í Ís-golfi
þegar Kiwanismenn með Eld-
eyjarfélaga í fararbroddi fóru
hringveginn á 14 dögum með
því að slá á undan sér golfbolta.
Missir okkar Sólborgfélaga
er mikill en þó enn meiri hjá
börnum hennar og þeirra fjöl-
skyldu.
Hvíl í friði, elsku Kiwanis-
systir. Við í Kiwanisklúbbnum
Sólborgu viljum þakka þér fyr-
ir allar góðu stundirnar, þær
munu lifa með okkur. Innilegar
samúðarkveðjur sendum við
Jónasi, Maríu, Kristínu, Þorláki
og fjölskyldum þeirra.
Fyrir hönd Sólborgar,
Dröfn Sveinsdóttir.
Erla María var ein af þeim
fyrstu persónum sem ég kynnt-
ist við komuna til Íslands fyrir
25 árum. Fljótlega kom í ljós að
við yrðum mjög góðar vinkon-
ur. Við vorum á sama aldri, átt-
um margt sameiginlegt á okkar
lífsferli og sérstaklega mikla
löngun til að njóta lífsins með
fjölskyldum okkar.
Hún sá fljótlega að ég upp-
lifði mig týnda í mínu nýja
landi. Ég þekkti engan og var
langar stundir ein heima, talaði
ekki málið og á einhvern hátt
reyndi hún að hjálpa mér að ná
valdi á því.
Ég get aldrei þakkað henni
nægjanlega þegar, eftir nokkra
mánuði á landinu, ég fékk þær
sorglegu fréttir að dóttir mín
Meritxell hefði látist og Erla
María færði mér fallegan engil
úr hvítu keramiki til að setja á
leiðið í Barcelona. Ég gleymi
ekki heldur 45 ára afmælinu
hennar, nokkrum dögum
seinna, þegar hún skipulagði
fund með vinkonum sínum bara
til að reyna að gleðja mig.
Þetta voru mjög daprir dagar
fyrir mig en hún hjálpaði mér
að milda þetta erfiða tímabil.
Einnig áttum við fjörugar og
skemmtilegar samverustundir.
Fjölskylduhátíðir, óvænta af-
mælisveislu fyrir Eyþór, sem
hún kallaði alltaf bróður sinn,
enda var hún alin upp að mestu
leyti hjá afa sínum og ömmu.
Líka sumarfrí á Costa del Sol
og langar gönguferðir um hvítu
þorpin. Jóla- og áramótaboð,
þar sem yngri kynslóðin skaut
flugeldum langt fram á nótt.
Síðasta ferðalagið var á liðnu
sumri í júlí í Fellskoti, þegar
haldið var ættarmót til að
minnast forfeðra ættarinnar,
Katrínar og Guðlaugs. Við Ey-
þór höfðum aldrei komist á
þessi mót áður en að þessu
sinni hvatti Erla María okkur
til að fara, sem við og gerðum.
Þannig gæti ég skrifað langan
lista um atburði sem hún hefur
tekið þátt í með fjölskyldunni
sem hún elskaði svo mikið.
Árin hafa liðið en ekki eins
mörg og ég hefði viljað, með
ástúð og umhyggju, sem ekki
hverfa úr huga mér. Eyþór og
ég munum sakna ánægjulegra
stunda með henni og heim-
sókna hennar á löngum vetr-
arkvöldum. Mig langar til að
segja að Erla María var kona
sem var ávallt tilbúin að hjálpa
okkur við hverskonar tækifæri.
Núna hvílir hún hjá mínum
kæru Siggu, Kjartani og Jó-
hönnu, sem munu taka á móti
henni og gefa henni þá ástúð
sem hún á skilið.
Hvíldu í friði, elsku vinkona.
María Teresa Bellés.
Erla
Kjartansdóttir