Morgunblaðið - 14.10.2016, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. OKTÓBER 2016
þá sem kynntumst Ingu að átta
sig á því hversu einstök mann-
eskja og dásamleg vinkona hún
var. Strax sem stelpa í Norður-
bænum bar hún höfuðið hátt, var
stolt af sér og sínum og laðaði til
sín fjölbreyttan hóp vina með
gleði, áhuga og einlægri væntum-
þykju. Hún var ekki gömul þegar
ljóst var hversu listræn hún var
og hversu gott auga hún hafði
fyrir því fallega, hvort sem um
var að ræða hönnun, tónlist, tísku
eða annað frumlegt framlag til
lífsins. Hún hannaði og saumaði
sín eigin föt og gerði auðvitað það
sama fyrir vinkonur sínar ef því
var að skipta. Hún hannaði líka
og setti saman eigin skartgripi og
síðar á lífsleiðinni bar heimili
hennar þessum listrænu eigin-
leikum hennar fagurt vitni. En
Inga var umfram allt vönduð, góð
og heilsteypt manneskja sem
þótti svo undurvænt um þá sem
stóðu henni næst, fjölskyldu og
vini. Hún var tilfinninganæm og
alltaf reiðubúin að aðstoða, styðja
og stykja þá sem henni þótti
vænst um, þrátt fyrir að hún sjálf
treysti fáum fyrir eigin tilfinning-
um, líðan og löngunum. En hún
gaf enn meira af sér með gleðinni,
brosinu og hlátrinum sem var svo
innilegur að allir sem þekktu
Ingu munu sakna þess að njóta
ekki lengur þeirrar ánægju sem
vinátta við hana var.
Barátta Ingu við krabbamein-
ið var snörp og sár. Eins og við
var að búast bar hún höfuðið hátt
í gegnum þessa erfiðu tíma, var
vongóð um að hún fengi lengri
tíma og gerði sitt allra, allra
besta til að taka miskunnarlaus-
um aðstæðum og tíðindum af
æðruleysi og reisn. Um leið og
við, makar okkar, börn og fjöl-
skyldur, þökkum elsku Ingu sam-
fylgdina og allt sem hún var okk-
ur – sendum við fjölskyldu og
aðstandendum hennar innilegar
samúðarkveðjur og óskir um að
minningin um dásamlega, vand-
aða og einstaka manneskju lifi.
Berglind, Hanna Birna,
Unnur.
Elsku besta Inga.
Fyrsta minning mín um þig og
vinkonur okkar eru grænu frost-
pinnarnir, hliðartöglin og ABBA.
ABBA var límið sem batt okkur
saman vinkonurnar. ABBA Arri-
val.
Við skiptumst á ABBA-mynd-
um og þú fékkst að vera the
Dancing Queen. Þú varst besti
dansarinn og söngvarinn. Svo er
það minningin um Heimilissýn-
inguna í Laugardalshöll 1979, við
dönsuðum við Disco Friskó með
Ljósunum í bænum og horfðum á
tískusýningu með módel ’79. Ég
man líka þegar ég kom heim til
þín og John Lennon var dáinn. Þú
sagðir mér að John væri dáinn.
John var eins og vinur þinn. Við
hlustuðum mikið á John Lennon
og grétum. Við vorum sálarsyst-
ur. Við unnum, söfnuðum pening-
um og fórum í ferðalög. Þegar við
vorum 17 fórum við á interrail
með risaferðatöskur sem voru
ekki á hjólum og fullar af 80’s-
fötum sem þú hafðir saumað. Þá
höfðu mæður okkar áhyggjur. En
ekki við. Við dönsuðum bara. Við
ætluðum að skoða Evrópu með
ferðatöskur fullar af 80’s-fötum.
En það var bara svo gaman á
Hippodrome í London að við
ílengdumst þar. Reyndar skrupp-
um við aðeins til Suður-Frakk-
lands og fundum diskótek og
80’s-stráka. Bjuggum í risíbúð og
inn um gluggann í risíbúðinni
hljómaði Kuklið úr einhverju út-
varpi í hverfinu.
Við pældum hvort Kuklið yrði
líka frægt eins og Mezzoforte.
Svo fórum við aftur til London af
því að okkur þótti skemmtilegra
á Hippodrome en í Evrópu og svo
fannst okkur líka strákarnir í
London sætari. Við eignuðumst
kínverskan vin sem bauð okkur á
bestu kínversku staðina og feng-
um Kínadellu.
David Bowie Little China Girl.
Minningarnar tengjast mikið tón-
list. Þú ólst okkur hinar upp í
góðum tónlistarsmekk. Þú varst
rosaleg týpa með geðveikan tón-
listarsmekk.
Svo urðum við 20, 30 og 40 ára
og gerðum helling af alls konar.
Svo fluttir þú í húsið á Suðurgötu
15 og varst hluti af fjölskyldunni
okkar. Börnin mín voru líka börn-
in þín. Þú varst allt í senn svalari
mamman, stóra systir, frænka og
amma, allt eftir þörfum. Elías fór
upp og fékk sér engiferdrykk,
Þórunn fór upp með ballettskóna
sína til að láta sauma og Hilmar
bakaði úr lífræna hveitinu sem þú
barst í hann í kílóa vís. Gígja og
Eygló fóru upp til að gera sig til-
búnar fyrir djammið og létta af
sér áhyggjum sem þær þorðu
ekki að tala um við kynmóður
sína. Eins og að hafa eytt öllum
námslánunum sínum í yfirhöfn
frá frægu tískumerki. Þú skildir
það. „Ég meina, þetta er eilífð-
areign,“ sagðir þú. Þegar eitt-
hvað vantaði upp á dressið fyrir
afmælið áttir þú alltaf það flott-
asta til þess að kóróna lúkkið. Og
eitt, sorrí hvað það var alltaf leið-
inleg tónlist í partíunum hennar
Gígju. En blessunarlega tókst
þér að hafa áhrif á tónlistar-
smekk Eyglóar. Það var bara
alltaf stuð þegar Eygló hélt partí
og kynforeldrarnir voru í burtu.
Elsku Inga, mikið erum við
þakklát fyrir að hafa eignast þig
sem vinkonu. Þú varst besti vinur
sem hægt er að hugsa sér. Við
söknum þín alltof mikið.
Guð geymi þig.
Sóley, Hilmar, Gígja Eygló,
Þórunn og Elías Óli.
Inga kom brosandi til vinnu frá
fyrsta degi sem hún vann hjá
okkur hjá Heilsu og Heilsuhús-
inu, og brosið og góða skapið var
hennar aðalsmerki öll þau ár sem
við unnum saman. Þegar ég
hugsa nú til baka til samstarfsins
öll árin er Inga eins og glaðværð-
in holdi klædd, vandræði og
vandamál langt utan við það
svæði sem hún hrærðist á. Fólki á
að líða vel í vinnunni, þar verjum
við flest stærstum hluta þess
tíma sem við erum vakandi. Með
fasi sínu og góðvild gagnvart öllu
og öllum var hún merkisberi vel-
líðunar á vinnustað, manni gat
bara ekki liðið öðruvísi en vel í
hennar návist.
Þessi geislandi og glæsilega
kona var einstaklega flottur
fulltrúi fyrirtækisins gagnvart
viðskiptavinum þess. Sem sölu-
kona heimsótti hún viðskiptavini
okkar jafnt á höfuðborgarsvæð-
inu sem og á landsbyggðinni. Á
þeim vettvangi heillaði hún líka
alla upp úr skónum og andstætt
því sem stundum er um heim-
sóknir sölufólks, var henni ekki
aðeins vel tekið á hverjum stað,
heldur æsktu viðskiptavinirnir
eftir komu hennar og kölluðu eft-
ir henni, fyndist þeim of langt um
liðið frá síðustu heimsókn.
Það segir sig sjálft að í öllu fé-
lagsstarfi innan fyrirtækisins var
Inga innsti koppur í kátínunnar
búri.
Jafnt í ferðalögum innanlands
sem utan, árshátíðum og öðrum
gleðinnar samkomum, þá ljómaði
af henni smitandi léttleiki tilver-
unnar og fas hennar þannig að
þar færi kona laus við áhyggjur
og full tilhlökkunar til komandi
dags.
Úr þessari glaðværð er okkur
rykkt inn í harðneskjulegan
raunveruleika sjúkdóms sem
ekki fer í manngreinarálit og
þrátt fyrir stöðugar framfarir
lækninga, leggur að velli þá sem
okkur eru kærastir. Það voru for-
réttindi að kynnast Ingu, fá að
vinna með henni í fjölmörg ár, að
njóta hennar léttu og glaðværu
lundar í leik og starfi og efast ég
ekki um að ég skrifa hér fyrir
hönd allra sem með henni unnu
hjá Heilsu.
Móður, systkinum og fjöl-
skyldum þeirra sem og nánustu
vinum votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Örn Svavarsson.
✝ Marías HjálmarBjörnsson
„Dalli“ fæddist á
Ísafirði 26. ágúst
1934. Hann lést 2.
október 2016.
Foreldrar hans
voru Guðmunda
Ólöf Rósmunds-
dóttir, f. 9.6. 1907,
d. 13.5. 1988, og
Björn Ragnar
Hjálmarsson, f. 9.7.
1906, d. 12.11. 1987.
Albræður Maríasar Hjálmars
eru Sigurður Ragnar Björnsson,
f. 20.10. 1930, og Ástvaldur Bjarni
Björnsson, f. 3.3. 1932. Systkini
sammæðra eru Sigríður Álfheið-
ur Anna Guðmundsdóttir, f. 8.2.
1939, Friðgerður Guðmunds-
dóttir, f. 22.11. 1942, Elinóra
Kristín Guðmundsdóttir, f. 13.7.
1944, og Matthías Guðmundsson,
f. 10.9. 1946. Bróðir samfeðra var
Sæbjörn Helgi Björnsson, f. 31.1.
1942, d. 24.3. 2015.
Hinn 28. desember 1956
kvæntist hann Elsabetu Ingi-
björgu Jóhönnu Guðmunds-
dóttur „Elsu“, f. 18.9. 1936, d. 7.4.
2016. Foreldrar hennar voru
hjónin Guðmundur Guðbrands-
son, f. 5.4. 1909, frá Veiðileysu, d.
9.8. 2003, og Elísabet Guðmunds-
dóttir, f. 5.4. 1906, frá Mun-
aðarnesi, d. 11.3.
1989. Elsa og Dalli
bjuggu á Felli í Ár-
neshreppi hér um
bil alla tíð en síðustu
æviárin voru þau
búsett á Akranesi.
Elsa og Dalli
eignuðust fimm
börn og eru þau:
Ragnar Elías, f.
1957, maki Theó-
dóra Gústafsdóttir,
börn hans eru Ásthildur Ósk,
Guðmundur Arnar og Erna Sig-
ríður.
Guðmunda, f. 1960, maki Guð-
mundur Guðmundsson, börn Kol-
brún Hlíf, Marías Hjálmar og
Magnús Geir.
Vignir Smári, f. 1965, maki
María Páley Gestsdóttir, börn
Aðalgeir Gestur, Hrannar Már
og Elísabet Páley.
Einar Indriði, f. 1967, börn El-
ísa Valdís, Guðjón Snær, Sóley
Rún og Hlynur Örn.
Guðlaugur Ingi, f. 1970, maki
Drífa Gústafsdóttir, börn Guð-
mundur Freyr, Elsa María, Arn-
aldur Ægir, Eiður Andri og Ey-
dís Glóð.
Barnabarnabörn eru 12.
Marías Hjálmar verður jarð-
sunginn frá Akraneskirkju í dag,
14. október 2016, klukkan 13.
Elsku afi minn. Takk fyrir allt
sem þú hefur gefið í gegnum árin.
Fyrir að vera svona skrítinn og
fyrir að vera svona góður og glað-
ur. Að fá að vera í nærveru þinni
og njóta góðu orkunnar frá þér, að
heyra skrítlur og sögur, læra af
þér söngva og kvæði um hana
góðu ömmu og rúgbrauðið með
rjóma. Þú kenndir okkur svo
margt og það var svo mikið sem
maður lærði af því að hlusta á þig.
Takk fyrir að ota að mér bókun-
um, skella spólunum í tækið og
fyrir að grafa upp blöð og myndir
til þess að sýna og segja frá.
Það var svo ótrúlega gaman að
vera í kringum þig. Að vera svona
léttur í lund og að láta ekki hvers-
daginn draga sig niður. Það er gjöf
að eiga svona einlæglega glaðan og
ástríkan afa og það var alltaf svo
yndislega skemmtilegt að hitta þig
og heyra skrítlurnar þínar. Þú
þurftir ekki nema að brosa og
segja smá brandara til þess að
lyfta upp öllum mínum raunum, Að
eiga þig að hjálpaði manni að skilja
að þetta er nú allt bara fyndið.
Það hefur verið gjöf að eiga þig
fyrir afa og ég er svo þakklát fyrir
að búa að öllum þeim minningum
sem urðu til í gegnum árin. Nú
þegar þú er farinn á braut, kom-
inn til hennar ömmu, þá sé ykkur
fyrir mér, elsku hjónin sem döns-
uðu stundum ein heima í stofunni
þegar útvarpið spilaði rétta lagið.
Við sem eftir sitjum ornum okkur
við ástina sem þið skilduð eftir,
hlýjuna og gleðina.
Hvíldu í friði, elsku afi minn.
Elsa María.
Svo háttaði lífi mínu að ég var
að mestu fjarverandi frá Ísafirði
frá 16 til 19 ára aldurs. Er heim
kom, sem ég kýs að orða svo, var
margt með öðrum hætti en áður
var. Guttarnir, á Bökkunum og
næsta nágrenni þeirra sem fyrr-
um voru þungamiðjan í öllum af-
þreyingaruppátækjum voru við
það að teljast fullorðnir. Frístund-
um kvöld og helgar því varið með
öðrum hætti en áður; áhugamálin
öll önnur. Fljótlega var ég svo
heppinn að ná einstöku vinfengi
tveggja fermingarbræðra,
Trausta heitins Sigurlaugssonar
og Maríasar Hjálmars Björnsson-
ar, Dalla, sem með þessum fáu
orðum er kvaddur hinstu kveðju.
Vinaböndin urðu sterk. Við líktum
okkur stundum við þríhyrning,
þrír hornstólpar, tengdir sterkum
böndum. Svo margs er að minnast
að ógjörningur er að velja og
hafna. Upp úr stendur þó ferðin
„eina“ sem við gerðum okkur ljóst
að yrði aldrei endurtekin. Og nú
sit ég einn eftir og orna mér við ar-
ineld minninganna. Á blómatím-
um okkar þremenninganna, sem
ég freistast til að kalla svo, var
rokkið í algleymingi. Það tjúttaði
hver og einn með sínum takti.
Dansleikir hverja helgi yfir sum-
artímann og svokallaðar rekstrar-
sjónir nokkrum sinnum í viku.
Sunnudagsmorgun nokkurn bið-
um við Trausti eftir Dalla á stétt-
inni fyrir framan Félagsbakaríið.
Hann átti þá heima i Tangagötu
10, þar sem skólaskáldið svokall-
aða, sem orti þjóðsöng okkar Ís-
firðinga, Í faðmi fjalla blárra, bjó
um árabil. Seint og um síðir skilaði
Dalli sér, virtist utangátta og fátt
var um svör við forvitnisspurning-
um um ballið kvöldið áður. Að
lyktum gaf hann sig. Hann hafði
kynnst stúlku, Elsu að nafni, frá
Felli í Árneshreppi. Sem við var
að búast var kappinn með allt á
hreinu. Þótt við félagar hans sæj-
um hann ekki einn tveir og þrír
sem bónda norður á Ströndum
varð fljótlega ljóst að þetta laug-
ardagskvöld hafði Dalla fallið í
skaut lottóvinningur lífs hans:
Elsa, eiginkona hans; blómann úr
ævinni ábúendur á ættarsetri
hennar, og síðustu árin, á Akra-
nesi, eftir að þau brugðu búi, um-
vafin meginþorra barna og barna-
barna, en af þeim fimm börnum
sem Elsu og Dalla varð auðið eru
fjögur búsett á Akranesi.
Frá fyrstu kynnum þeirra Elsu
og Dalla var ljóst að þau myndu
eiga samleið svo lengi sem auðna
réði. Fráfall Elsu, fyrr á þessu ári,
var Dalla mikið áfall. Og ekki
bættu úr skák eigin veikindi. Í ein-
lægni: þótt vinar sé sárt saknað,
sefar það eftirsjána að aðskilnað-
ur þeirra varð ekki lengri. Það er
huggun harmi gegn að teikna þá
mynd í huga að sjá þau hönd í
hönd leiðast heim túnfótinn að
Felli, umvafin hlýju og þeirri feg-
urð sem tengdi þau og tengir niðja
þeirra við þennan einstaka stað.
Börnum Elsu og Dalla og fjöl-
skyldum þeirra og öðrum ættingj-
um sendum við Sæa innilegar
samúðarkveðjur.
Sigurður J. Jóhannsson.
Elsku afi Dalli er látinn.
Söknuðurinn eftir þessum ljúfa
og glaðværa manni er mikill, en
alltaf var hann með bros á vör og
glettni í augunum.
Í afa mínum átti ég bandamann
og samherja, alltaf gat ég leitað til
hans og eru mér undurkærar allar
stundirnar sem við áttum saman
yfir kaffibolla og spjalli, og aldrei
vorum við hæglát eða hljóðlát því
hlátrasköllin glumdu yfirleitt út á
götu. Þegar ég var barn var vorið
ávallt fyllt af tilhlökkun eftir að
komast Norður að Felli til elsku
ömmu og afa í sauðburðinn, svo
ekki sé nú talað um eldhúsböllin,
þau voru í miklu uppáhaldi og eru
enn í minningunni, þá sótti afi
kassetturnar sínar og skellti einni
í tækið og svo var dansað og sung-
ið með lögunum fullum hálsi.
Ein er þó minningin sem mér
þykir einna vænst um, en hún er úr
brúðkaupi okkar Elíasar. Afi og
amma tóku það verkefni að sér að
taka á móti gestum þegar þeir
komu til kirkjunnar og svo þegar
ég kornung brúðurin mætti pollró-
leg, að ég taldi, og afi minn tók á
móti mér með opin faðminn og sínu
blíðasta brosi var eitthvað sem
brast og ég hentist í faðm hans og
grét af stressi og gleði og ofgnótt
tilfinninga, og afi minn hló og sef-
aði taugaspennuna með blíðu sinni.
Og svo seinna um kvöldið þegar
veisluhöldunum var að ljúka fannst
honum það alveg fráleitt að ekki
yrði dansaður brúðarvals svo hann
greip mig í faðm sinn og dansaði
með mig um gólfið, en sú stund lýs-
ir því best hvernig maður afi minn
var og hvernig okkar sambandi var
háttað.
Tíminn sem við afi áttum sam-
an nú í vor þegar amma veiktist er
tími sem ég mun varðveita í hjarta
mér alla ævi, en á þessum tíma
áttum við afi margar stundir sam-
an við spjall, ísát og sveitarúnta.
Við töluðum mikið um æsku afa og
uppvaxtarár hans á Ísafirði, um
tímann þegar hann og amma urðu
skotin í hvort öðru eins og hann
orðaði það, um ástina sem þau
áttu og líf þeirra saman. Ást
þeirra til hvors annars var mikil
og það er því táknrænt á einhvern
hátt hversu skammur tími var á
milli andláta þeirra.
Það eru margar minningar sem
streyma fram nú þegar ég lít yfir
farinn veg og fæ ég ekki nægilega
þakkað hversu kær afi var mér og
hversu mikið hann gaf mér með
návist sinni.
Það er því með angurværð og
þakklæti sem ég kveð ástkæran
afa minn með þessu ljóði.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Elsku afi minn, hafðu hjartans
þökk fyrir allt.
Þín einlæg
Ásthildur (Hilda).
Marías Hjálmar
Björnsson
Vinur minn, Kári
Einarsson, er látinn.
Minningarnar
streyma fram í hug-
ann. Við kynntumst
haustið 1954, þegar við byrjuðum í
MR. Fyrsta daginn í skólanum
stóðum við efst uppi á tröppunum
við skólahúsið. Hann stóð hægra
megin við mig. Mér leist vel á
hann og tók hann tali. Við urðum
saman í þriðja bekk C og upp úr
þessu varð ævilöng vinátta. Hann
var ættaður úr Mýrdalnum.
Síðla sumar 1955 heimsótti ég
hann á æskuslóðir hans á bænum
Kaldrananesi. Foreldrar hans,
Ragnhildur og Einar, tóku mér af-
Kári Einarsson
✝ Kári Einarssonfæddist 18. júní
1938. Hann lést 17.
september 2016.
Útförin fór fram
22. september
2016.
ar vel, og þarna
kynntist ég einnig
afa hans, Sverri
Ormssyni. Kári
skýrði fyrir mér,
hvernig hann veiddi
fýlinn, þegar við
gengum inn aurana í
Hafursárgili. Annan
daginn gengum við á
Búrfell og nutum út-
sýnisins til Mýrdals-
jökuls. Í Reykjavík
bjó Kári hjá frænda sínum, Karli
Eiríkssyni og konu hans, Ingi-
björgu. Stundum pössuðum við
börn þeirra, Eirík og Þóru, þegar
þau hjónin fóru út að skemmta
sér. Á sumrin hjálpaði Kári okkur
að mála hús foreldra minna að
Shellvegi 6 í Skerjafirði.
Í júní 1958 lukum við stúdents-
prófi úr MR. Úr þeim hópi komu
margir þjóðþekktir öðlingar, sem
settu mark sitt á íslenska ævintýr-
ið. Að loknu stúdentsprófi hélt ég
til náms í Þýskalandi. Næsta sum-
ar dvaldi ég heima og vann í lípar-
ítinu í Hvalfirði. Kári hafði ávallt
haft áhuga á að fara í rafmagns-
verkfræði í Tækniháskólanum í
Darmstadt. Hann sótti um skól-
ann og fékk inngöngu. Saman fór-
um við svo til Þýskalands í október
1959. Við flugum til Hamborgar og
tókum lest til Frankfurt. Landið
skartaði sínum fallegustu haustlit-
um og Kári var frá sér numinn yfir
allri litadýrðinni. Í Darmstadt
undi hann sér vel í fjölmennum
hópi íslenskra stúdenta, sem
stunduðu þar nám. Sumarið 1964
stofnuðum við Félag Íslendinga í
Hessen, sáum um þorrablót, með
mat frá Þorbirni í Borg, og fögn-
uðum 17. júní. Sigrún, nýgift Kára,
var nú komin til Darmstadt og
bjuggu þau í góðu yfirlæti hjá
Margot og Ludwig á Berliner
Strasse 62 í Griesheim. Kári lauk
diplómaprófi 1969 og hélt þá heim
til starfa þar. Nú urðu samskipti
okkar stopulli, þar sem ég starfaði
í Þýskalandi, en upp úr 1985 höf-
um við hjónin, Margrét og ég,
dvalið árlega á sumrin í sumarbú-
staði okkar við Stíflisdalsvatn. Nú
var þráðurinn tekinn upp aftur,
þar sem frá var horfið. En margt
hafði breyst. Kári og Sigrún höfðu
eignast tvær yndislegar dætur,
Sólveigu og Ragnhildi, en þau hjón
voru fráskilin, en gott samband á
milli þeirra.
Kári var sami öðlingurinn,
ávallt hjálpsamur og hann minnt-
ist þess með miklu þakklæti að
hafa kynnst foreldrum mínum og
svo Guðmundi Hlíðdal og Sigfúsi
Blöndahl, þegar hann um sumarið
1958 réri með þá félaga til fiskjar í
Stíflisdalsvatni. Seinna kynntist
hann Svanhildi og það var árlegur
viðburður að koma til okkar og
grilla úti í guðsgrænni náttúrunni.
Kári hafði mikinn áhuga á að
rannsaka rafóþol og náði góðum
árangri að mæla það út og koma
með fyrirbyggjandi varnir. Nú er
vinur minn látinn, en vegir Guðs
eru órannsakanlegir.Við Margrét
sendum dætrum hans innilegar
samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning hans.
Sverrir Schopka.
Meira: mbl.is/minningar