Morgunblaðið - 14.10.2016, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. OKTÓBER 2016
✝ Nína SólveigJónsdóttir
fæddist í Reykjavík
28. maí 1955. Hún
lést á heimili sínu 3.
október 2016.
Foreldrar Nínu
Sólveigar voru
Hrefna Líneik
Jónsdóttir, f. 24.
júní 1919, og Jón
Óskar Halldórsson
verkamaður, f. 29.
ágúst 1921, d. 29. maí 1991.
Systkini Nínu Sólveigar voru
Halldór Jónsson vélstjóri, f. 13.
mars 1947, d. 24. október 2016,
Stefán Rúnar Jónsson vélstjóri,
f. 31. júlí 1948, Svavar Jónsson
smiður, f. 29. nóvember 1950, d.
8. júlí 2007, og Jón Hrafn Jóns-
son málarameistari, f. 16. októ-
ber 1957.
Nína Sólveig giftist Kristjáni
Bergssyni vélfræðingi, f. 6.
mars 1954 í Beruneshreppi, árið
1978 og eignuðust þau fimm
börn. 1) Albert Kristjánsson,
vélfræðing, f. 17. janúar 1978,
sem á soninn Breka Frey, f.
2002, með fyrrverandi sambýlis-
konu sinni, Guðrúnu Rakel, f.
1982. 2) Kristínu Kristjánsdótt-
ur, starfsmann Sendiráðs Ís-
lands í Kaupmannahöfn, f. 12.
nóvember 1979, gift Gísla Galdri
Þorgeirssyni, tónlistarmanni, f.
1982, og eiga þau
börnin Bríeti Eyju,
f. 2009, og Kristján
Galdur, f. 2013. 3)
Sindra Kristjáns-
son húsasmið, f. 14.
september 1986. 4)
Bjarka Kristjáns-
son vélamann, f. 27.
janúar 1988, í sam-
búð með Aldísi Ás-
geirsdóttur, stúd-
ent, f. 1992, eiga
þau soninn Róbert, f. 2016. 5)
Kristján Veigar Kristjánsson
nema, f. 28. maí 1996, í sam-
bandi með Örnu Hlín Sigurð-
ardóttur, f. 1996.
Nína Sólveig fæddist í
Reykjavík og ólst upp í foreldra-
húsum í Bræðraparti við Engja-
veg og síðar við Laugarásveg.
Hún útskrifaðist úr Sjúkraliða-
skóla Íslands og starfaði í fjölda
ára sem sjúkraliði í Reykjavík.
Einnig starfaði hún við kennslu í
skyndihjálp á vegum Rauða
kross Íslands og við kennslu í
líkamsrækt. Hún lauk fram-
haldsnámi við sjúkraliðann í
öldrunarfræðum og námi í fjöl-
skyldumeðferð frá Endur-
menntun Háskóla Íslands.
Útför Nínu Sólveigar fer
fram frá Fríkirkjunni Reykjavík
í dag, 14. október 2016, klukkan
15.
Elsku mamma mín.
Mikið er ég þakklát fyrir að
hafa haft þig í mínu lífi. Ég
hefði óskað þess að þú hefðir
haft heilsu framan af til að
njóta lífsins með þínum nán-
ustu. En því miður hagaði sjúk-
dómurinn þínum örlögum þann-
ig að seinustu árin voru þyngri
en tárum taki. Þú varst alltaf í
hugsunum mínum, á hverjum
degi.
Og ég óskaði þess að þú gæt-
ir lifað áhyggjulausu lífi.
Þú varst svo mikil barnagæla
og naust þess að vera í kringum
barnabörnin.
Ég er þakklát að við gátum
verið með þér í sumar og
barnabörnin minnast þín með
hlýju í hjarta.
Ég er einnig þakklát fyrir að
hafa náð að kveðja þig og ég er
sátt við að vita af þér á betri
stað.
Elsku mamma mín. Ég veit
að þú hefur fundið friðinn. Takk
fyrir allt. Þín dóttir,
Kristín.
Komið er að kveðjustund,
elsku dóttir mín.
Söknuðurinn er mikill og
sorgin er sár, elsku stúlkan
mín. Ég mun alltaf geyma
minninguna þína í hjarta mínu.
Nú bið ég minn guð að geyma
gæta og vernda þig
leiða inn í ljóssins heima
og lyfta á æðra stig.
Þar til við hittumst síðar.
Þín
mamma.
Frænka mín.
Stundum ná sólargeislarnir
sem ættu að verma ekki til okk-
ar. Við finnum þeim hvergi far-
veg. Lífið sem á einum tíma-
punkti virðist ljúft getur reynst
okkur ofviða á þeim næsta.
Fyrra Korintubréf:
„Þótt ég talaði tungum
manna og engla, en hefði ekki
kærleika, væri ég hljómandi
málmur eða hvellandi bjalla.
Og þótt ég hefði spádóms-
gáfu og vissi alla leyndardóma
og ætti alla þekking, og þótt ég
hefði svo takmarkalausa trú, að
færa mætti fjöll úr stað, en
hefði ekki kærleika, væri ég
ekki neitt.
Og þótt ég deildi út öllum
eigum mínum, og þótt ég fram-
seldi líkama minn, til þess að
verða brenndur, en hefði ekki
kærleika, væri ég engu bættari.
Kærleikurinn er langlyndur,
hann er góðviljaður. Kærleik-
urinn öfundar ekki. Kærleikur-
inn er ekki raupsamur, hreykir
sér ekki upp.
Hann hegðar sér ekki ósæmi-
lega, leitar ekki síns eigin, hann
reiðist ekki, er ekki langræk-
inn.
Hann gleðst ekki yfir órétt-
vísinni, en samgleðst sannleik-
anum.
Hann breiðir yfir allt, trúir
öllu, vonar allt, umber allt.
Kærleikurinn fellur aldrei úr
gildi. En spádómsgáfur, þær
munu líða undir lok, og tungur,
þær munu þagna, og þekking,
hún mun líða undir lok.
Því að þekking vor er í mol-
um og spádómur vor er í mol-
um.
En þegar hið fullkomna kem-
ur, þá líður það undir lok, sem
er í molum.
Þegar ég var barn, talaði ég
eins og barn, hugsaði eins og
barn og ályktaði eins og barn.
En þegar ég var orðinn fulltíða
maður, lagði ég niður barna-
skapinn.
Nú sjáum vér svo sem í
skuggsjá, í ráðgátu, en þá mun-
um vér sjá augliti til auglitis.
Nú er þekking mín í molum, en
þá mun ég gjörþekkja, eins og
ég er sjálfur gjörþekktur orð-
inn.
En nú varir trú, von og kær-
leikur, þetta þrennt, en þeirra
er kærleikurinn mestur.“
Okkar samskipti vörðuðust af
frændsemi og kærleika. Það er
mér dýrmætt og lífið er ekki
bara táradalur. Við gátum hleg-
ið saman. Ég veit að ljósið sem
við öll leitum í mun umvefja
þig, frænka mín, og veita þér
sinn frið.
Innileg samúð frá okkur til
fjölskyldu og vina.
Vilborg Traustadóttir.
Það eru erfið spor að þurfa
að kveðja vinkonu, og svona
eiginlega ská-mágkonu, eftir
næstum 40 ára vinskap.
Þegar ég hitti Nínu fyrst
varð ég agndofa, hún var svo
falleg og skemmtileg. Ég trúði
því varla að Stjáni frændi hefði
náð sér í svona glæsilega feg-
urðardís, og sveitastelpunni
mér fannst þetta með ólíkind-
um.
Fyrstu árin vorum við Nína í
nokkuð miklu sambandi hvor
við aðra, ég og hún Vilma mín
vorum alltaf velkomnar í heim-
sókn á Rauðalæknum þegar við
komum til borgarinnar, þó að
Stjáni væri oftast úti á sjó. Þeg-
ar ég þurfti að leggjast inn á
spítala í nokkra daga þá treysti
ég Nínu til að passa hana fyrir
mig.
Þegar þau Stjáni ætluðu að
flytja inn í Laxakvíslina og hús-
ið hálfkarað með steinryk sem
átti eftir að binda og ýmislegt
annað, bjó ég í Hraunbænum í
tveggja herbergja íbúð þannig
að ég bauð henni að búa hjá
mér meðan verið væri að gera
húsið íbúðarhæft fyrir hana og
börnin. Tveir mánuðir voru
fljótir að líða og minningin góð.
Svo bættust fleiri börn í hópinn
bæði hjá mér og henni.
Þegar Bjarki var nokkurra
mánaða bauðst Nínu að fara
með Stjána í nokkra daga til
Noregs, mér fannst að hún yrði
að nýta tækifærið, svo ég bauð
henni að taka Bjarka í þessa
daga. Ég var sjálf með barn á
brjósti svo þetta varð ekkert
mál og allir hamingjusamir.
Framan af vorum við í miklu
sambandi, en eftir því sem
börnunum og barnabörnunum
fjölgaði hjá báðum varð alltaf
minni og minni tími hvor fyrir
aðra til að rækta vinskapinn.
Eitt skiptið þegar ég var að
fara norður á fjöll að tína fjalla-
grös, hringdi hún í mig og lagði
ríka áherslu á að ég kæmi við
áður en ég færi. Þegar ég kom
þá fannst mér hún greinilega í
mikilli lífshættu með lömuð inn-
yfli (ég er lærður nuddari), hún
hafði verið send heim í því
ástandi af spítalanum deginum
áður. Ég krafðist þess að hún
yrði tafarlaust send á bráða-
móttökuna og því var mér lofað
áður en ég lagði í hann norður á
fjöll. Hún var mjög veik og fór í
framhaldinu í mikla aðgerð.
Að mínu mati fékk hún ekki
þá hjálp og umönnun sem hún
þurfti á að halda, fimm börn
heima og maðurinn úti á sjó.
Eftir þessa lífsreynslu
breyttist þessi yndislega vin-
kona smátt og smátt og í eitt
skiptið fyrir u.þ.b. 15 árum,
þegar ég kom til hennar upp á
spítala, fannst mér að ég hefði
glatað þessari góðu vinkonu.
Við höfum alltaf haldið sam-
bandinu en engan veginn eins
nánu eins og áður fyrr. Mér
fannst hún hafa glatað þeirri
lífsgleði sem prýddi hana í byrj-
un.
Síðastliðið vor lenti hún í að
þurfa vera í gifsi á öðrum fæti,
þannig að ég fór að hjálpa
henni með ýmislegt þar sem
hún var orðin ein, börnin flogin
að heiman og Stjáni úti í
Noregi. Við hittumst reglulega
og spjölluðum mikið um fram-
tíðarplön, börn og barnabörn og
ætluðum að gera þetta og hitt
saman. Svo kemur lífið í fangið
á fólki og verður því ofviða og
fer.
Ég mun kyrja fyrir þessari
vinkonu minni, henni Nínu Sól-
veigu Jónsdóttur, og hennar
gæfu og fjölskyldum okkar á
hverjum degi lífs míns og þakka
fyrir að hafa átt þessa stór-
fenglegu konu að vinkonu.
Með minni dýpstu virðingu,
Helga Nína.
Elsku Nína.
Árstíðir koma og fara, líkt og
órofa merki um hverfulleika
lífsins og tímans endalausa tif.
Haustið í allri sinni litadýrð
blasir hvarvetna við þessa dag-
ana og togstreita veðurfarsins
minnir okkur á undirbúning
náttúrunnar undir hvíld vetr-
arins. Hugurinn leitar til baka
að haustinu 2009 þegar við
kynntumst þér, þetta haust
breytinganna þegar við sett-
umst öll saman á skólabekk til
að læra fjölskyldumeðferð. Þó
við vissum það ekki þá, var
framundan þekkingarferðalag
með öllum blæbrigðum tilfinn-
inganna sem reyndi á okkur öll,
þó á ólíkan hátt væri.
Í þetta ferðalag lagðir þú af
stað með okkur, stolt og
hjartahlý og með svo mikla og
hagnýta reynslu sem þú varst
gjöful á að deila. Þú hafðir
sterka réttlætiskennd og svo
einstaka sýn á lífsgæði aldraðra
ásamt reynslu af þeim vett-
vangi. Þú elskaðir fjölskylduna
þína og oft var ömmuhjartað
mjúkt og meyrt við að fara í
gegnum þroskaverkefni í ört
stækkandi hópnum þínum. Við
samnemendur þínir nutum svo
ríkulega af þér í gegnum námið
ásamt samverustundum sem nú
geymast í minningasjóði. Við
útskrifuðumst á árstíðaskiptum
vors og sumars 2011. Að öllum
öðrum ólöstuðum varst það þú
sem skeinst hvað skærast þegar
þú hafðir lokið þessu tveggja
ára krefjandi háskólanám, ríku-
lega nestuð af hugrekki og
þrautseigju. Einstaka og frá-
bæra þú.
En þó að augnablikið aldrei fylli
stund
skaltu eiga við það mikilvægan fund
því að tár sem þerrað burt
aldrei nær að græða grund.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
Þú veist að tímans köldu fjötra eng-
inn flýr
enginn frá hans löngu glímu aftur
snýr.
Því skaltu fanga þessa stund
því fegurðin í henni býr.
(Bragi Valdimar Skúlason)
Lífinu hefur oft verið líkt við
árstíðir og veðrabrigði, sérstak-
lega þegar okkur skortir orð og
skýringar á því sem gerir okkur
vanmáttug. Þú varst náttúru-
barn og nú hefur þú fengið þína
hinstu hvíld alveg eins og nátt-
úran býr sig núna undir sína
vetrarhvíld.
Elsku Nína, hafðu hjartans
þökk fyrir samfylgdina.
Með söknuði í huga og hjarta
færum við ástvinum þínum og
fjölskyldu þinni okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd samnemenda í
fjölskyldumeðferð 2009-2011,
Sigríður Ásta Hauksdóttir.
Nína Sólveig
Jónsdóttir
Elsku Björg
langamma.
Þú varst alltaf svo
Björg Ágústa
Andrésdóttir
✝ Björg ÁgústaAndrésdóttir
fæddist 26. mars
1926. Hún andaðist
19. september
2016.
Útför Bjargar
Ágústu fór fram 29.
september 2016.
góð og skemmtileg.
Það var svo gaman
að koma í heimsókn
til þín á Eskifjörð, í
kaffiboð og leika við
hina krakkana í
garðinum hjá þér.
Við söknum þín
mjög mikið og ætl-
um að passa Kalla
afa fyrir þig.
Rósa, Ronja og
Karl Alexander.
Rétt um tvítugt varð ég þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að kynnast
Ingu tengdamóður minni. Ég
man ekki betur en að ég hafi verið
örlítið stressaður yfir því að hitta
væntanlega tengdaforeldra í
fyrsta skipti. Sá óróleiki hvarf um
leið og ég hitti þau Ingu og Snæ-
björn. Ég var ekki bara tekinn
inn í hópinn á fyrsta degi, mér
leið aldrei öðru vísi en ég hefði
alltaf verið hluti af hópnum. Þetta
átti raunar við um fleiri en mig.
Inga og Snæbjörn tóku öllum
opnum örmum, húsið var iðulega
fullt af gestum, ættingjum og vin-
um af Snæfellsnesi, Ísafirði eða
annars staðar. Allir voru vel-
komnir, engum var úthýst, alltaf
var pláss fyrir einn enn.
Fyrstu árin í sambúð minni
með elstu dóttur þeirra Snæ-
björns og Ingu bjuggum við hjá
þeim. Heimilislífið var í föstum og
hefðbundnum skorðum. Snæ-
björn mikið í vinnunni og heim-
ilishaldið á herðum Ingu. Ég
lagði mitt af mörkum í anda nýrr-
ar kynslóðar og tókst, sem Ingu
þótti eflaust mikið afrek, að
kenna Snæbirni að vaska upp.
Þessir litlu og hversdagslegu
hlutir eru einmitt það sem núna
stendur upp úr. Samveran í eld-
húsinu, aðstoðin við að mála auk
alls hins sem við Inga brölluðum
saman. Bestu stundirnar voru
alltaf á Ásbúðum, þar sem fjöl-
skyldan á sitt afdrep. Þar var allt-
af nóg um að vera, og ef maður
leyfði sér að slá örlítið slöku við
mátti heyra umkvartanir í verk-
stjóranum Ingu, þar sem hún var
á fullu við sína iðju, handavinnu,
dúnhreinsun eða annað. „Er ekki
hægt að finna eitthvað fyrir þessa
ungu menn að gera,“ sagði hún og
mátti greina glettni í orðunum.
Hún hafði líka stórskemmtilegan
húmor, eins og þegar hún ákvað
einn afmælisdaginn minn að ég
ætti að fara að safna fílum. Til
hamingju með afmælið, Axel
minn, sagði hún og rétt mér gjöf-
ina. Nú ert þú farinn að safna fíl-
um. Og fílana fékk ég nokkra í
kjölfarið frá henni. Mér þótti
vænt um þessa fíla þá, og enn
meira í dag.
Barnabörnin áttu sérstakan og
mikilvægan sess í lífi Ingu. Hún
var alltaf tilbúin til að sinna þörf-
um þeirra, stórum sem smáum.
Þau hafa misst mikið en eiga um
leið fjársjóð minninga. Inga hafði
mikið að gefa en þurfti lítið sjálf
til að vera sátt. Eina sem hún
þurfti var að hafa fjölskylduna í
kringum sig. Þá leið henni best.
Sú ást og umhyggja sem Inga átti
Ingibjörg
Þórðardóttir
✝ IngibjörgÞórðardóttir
(Inga) fæddist á Öl-
keldu í Staðarsveit
23. nóvember 1946.
Hún varð bráð-
kvödd á heimili
sínu í Reykjavík 4.
október 2016.
Útför Ingu fór
fram 12. október
2016.
nóg af mun ylja okk-
ur um ókomna tíð og
minningarnar allar.
Axel
Sigurjónsson.
Minnist Ingu
frænku minnar fyrir
tryggð hennar og
væntumþykju frá
fyrstu tíð þótt sam-
skipti okkar á full-
orðinsárum hafi verið stopulli en
við báðar hefðum kosið og kom
þar margt til. Hún var ári eldri en
ég og mörg sporin átti ég frá
Fossi út að Ölkeldu til að hitta
hana og frændfólk mitt á
bernsku- og æskuárunum. Mæð-
ur okkar voru systur, hún næst-
elst sinna systkina og ég elst í
mínum systkinahópi.
Í minningu minni frá þessum
tíma á árunum 1956 til 1963 var
hún fyrst og fremst hjálparhella
mömmu sinnar og mikið hvað hún
gat alltaf verið systkinum sínum
dásamlega góð og umhyggjusöm.
Hjálpsemi og trúmennska Ingu
gagnvart fólkinu sínu var henni
hreinlega í blóð borin.
Inga var ekki bara frænka mín
heldur náin vinkona á þessum ár-
um og margt hjöluðum við saman
fjórtán til sextán ára gamlar.
Man eitt sinn að stóðum við í túni,
sólbrenndar með hrífu í hendi
hvor sínum megin við ána „Litlu
Furu“ og kölluðumst á um það
sem heitast brann á báðum – sem
var ballið á Görðum um kvöldið.
Gísli bróðir hennar hafði loforð
um að fá lánaðan bíl til að koma
okkur þremur á ballið. Man að á
heimleiðinni vorum við ekki
minna rjóðar en þegar við lögðum
af stað því síðasti dansinn var
vangadans hjá báðum.
Stundum töluðum við um hvað
það hlyti að vera gaman að bruna
um á þessum flottu bílum sem
fóru um þjóðveginn og kölluðust
„drossíur“ í þá daga eða þá að
ferðast eitthvað út í heiminn.
Komin var svolítil útþrá í okkur
báðar á þessum tíma, við spiluð-
um á gítar og létum okkur
dreyma um prinsinn á hvíta hest-
inum og sungum saman af ástríðu
lagið sem við héldum svo mikið
upp á:
Suður um höfin að sólgylltri strönd
sigli ég fleyi mínu til að kanna ókunn
lönd.
Seinna kom svo að því að báðar
fundum við prinsana okkar en
þetta lag minnir mig alltaf á elsku
Ingu frænku mína frá Ölkeldu
sem nú hefur kvatt þetta jarðlíf.
Blessuð sé minning hennar.
Sendi Snæbirni eiginmanni
hennar, börnum þeirra og fjöl-
skyldum mínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Hve sæl, ó, hve sæl er hver leikandi
lund,
og lukkan hún er eilíf, þótt hverfi um
stund.
(Þýð. M. Joch.)
Guðrún Konný Pálmadóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru
eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar