Dagblaðið Vísir - DV - 29.10.2015, Blaðsíða 58

Helgarblað 29. október–2. nóvember 201550 Sport
„Ég vildi
hætta á
toppnum“
V
ið sitjum á skrifstofu Rögnu
í Laugardalnum. Hún
starfar á vegum Íþrótta- og
Ólympíusambands Íslands
sem verkefnastjóri kynn-
ingarmála, starf sem hún var meira
en reiðubúin til að takast á við eftir
áralanga baráttu til að koma sjálfri
sér á framfæri og kveikja áhuga fólks
á því sem hún var að gera í badmin-
ton. Rögnu þarf vart að kynna, enda
gerði hún það rækilega sjálf á með-
an hún var á toppi ferilsins. Hún var
ekki aðeins fremst í sinni grein, held-
ur ein mesta afrekskona þjóðarinnar.
„Afreksfólk í íþróttum gefur allt
til að stunda íþróttina og ég þurfti að
hafa mikið fyrir því að koma sjálfri
mér á framfæri, tryggja mér styrki
og fá fólk til að vilja vera með mér í
liði. Þetta var bara raunveruleikinn,“
segir Ragna um hvernig það er að
verja unglingsárum og langt fram
eftir þrítugsaldri meðal fremstu
badmintonspilara heimsins en
einnig þurfa að leggja allt í sölurnar
til þess að fá styrki til að geta sinnt
íþrótt sinni af kappi.
Greiðslur í lífeyrissjóði
og verkalýðsfélög og viðlíka
hversdagslegar athafnir voru víðs
fjarri líkt og hjá fjölda íþróttamanna
sem helga sig æfingum og leggja
allt í sölurnar til að ná árangri. Þó
er það fullt starf að vera afrekskona
í íþróttum. Ragna þekkir þetta vel og
lagði mikla vinnu í að koma sér upp
samböndum til að geta framfleytt
sér á meðan hún var í fremstu röð,
en á meðan biðu stærri ákvarðanir
varðandi framtíðina betri tíma.
„Ég tók í rauninni ekki eftir þessu
fyrr en að ég var búin að taka þá
ákvörðun að hætta eftir Ólympíuleik-
ana 2012. Ég tók eftir því að vinkonur
mínar og vinir voru búin að mennta
sig, búin að vera í vinnu í nokkur ár
og byrjuð að stofna fjölskyldur. Ég
sá að ég var svona „á eftir“ hvað það
varðaði. Ég fór í háskólanám sam-
hliða badmintoninu gagngert til að
tryggja að ég hefði á einhverju að
byggja að ferlinum loknum. Námið
tryggði líka að ég fékk námslán sem
gerðu mér kleift að framfleyta mér.
Venjulega lífið var í rauninni „sett á
bið“, en ég upplifði það ekki þannig
meðan á þessu stóð. Núna finn ég
að ég er alltaf svona aðeins á eftir, ég
myndi samt ekki segja að ég væri í
neinu kappi við að ná öðrum, en ým-
islegt eins og húsnæði, barneignir og
reynsla á vinnumarkaði – ég er ekki
endilega á sama stað og aðrir,“ segir
hún. „Reynslan sem ég fékk á sama
tíma var auðvitað allt öðruvísi og
nýtist mér vel í starfi í dag. Þetta var
mjög dýrmætur tími.“
Sló í gegn sextán ára
Hún var aðeins sextán ára þegar hún
komst fyrst í úrslit á Íslandsmeistara-
móti og átti eftir að taka tuttugu Ís-
landsmeistaratitla í einliða-, tvíliða-
og tvenndarleik. Þrátt fyrir langan
feril kom mörgum á óvart þegar hún
tilkynnti eftir Ólympíuleikana 2012
í London, þá 29 ára, að nú væri nóg
komið og að spaðinn yrði lagður á
hilluna. Ragna kvaddi, sátt við sitt og
stolt af ferlinum. En þetta byrjaði allt
með fríum æfingum í eitt ár hjá TBR,
Tennis- og badmintonfélagi Reykja-
víkur.
Ragna og bróðir hennar byrjuðu
bæði að æfa með TBR. Þau bjuggu
nærri æfingasvæðinu og voru dug-
leg að mæta á æfingar. Ragna var
ári á undan í skóla, en börnum í
fjórða bekk var leyft að æfa án þess
að greiða æfingagjöld. Hún var því
byrjuð átta ára gömul hjá TBR og
fann sig fljótlega í badmintoninu.
Þau systkinin fylgdust að, spiluðu
saman tvenndarleik og voru bæði
mjög efnileg.
„Ég var alveg tilbúin til þess að
leggja til hliðar allt annað fyrir bad-
mintonið, sérstaklega þegar ég áttaði
mig á því að ég ætti framtíðina fyrir
mér. Badmintonið hafði ávallt vinn-
inginn – allt annað mátti víkja,“ segir
hún og nefnir sem dæmi að hún hafi
verið sjaldséður gestur í fermingar-
veislum og skólaferðalögum.
„Ég tók eiginlega engan þátt í
félagslífinu í MS [Menntaskólanum
við Sund, innsk. blm.], fór aldrei í
skólaferðalög og mætti nánast aldrei
í fjölskylduboð eða fermingarveislur.
Stórfjölskyldan skildi þetta samt
mjög vel og veitti mér mikinn
stuðning. Ég var bara í badmintoninu
og það var það eina sem komst að,“
segir hún. „Ég hef alltaf haft mikinn
stuðning frá foreldrum mínum og
fjölskyldu. Mamma og pabbi studdu
okkur systkinin fullkomlega, við
þurftum til dæmis aldrei að vinna
með skólanum en gátum einbeitt
okkur að íþróttinni. Þau gerðu allt
fyrir okkur og hjálpuðu mér við að
láta þennan draum minn verða að
veruleika.“
Átti góðar fyrirmyndir
Um það leyti sem hún var að stíga
Ásta Sigrún Magnúsdóttir
astasigrun@dv.is
Á Ólympíuleikunum í London árið 2012 stóð stóð Ragna Ingólfsdóttir
badmintonkona á toppi ferilsins. Hún steig inn á leikvanginn á opnunarhátíðinni,
spilaði leikina sína af krafti en ákvað svo að kveðja eftir leikana. Þetta var orðið
gott og nú átti nýr kafli að taka við – heldur hversdagslegri – með fastri vinnu,
fjölskyldu og lífeyrissjóðsgreiðslum. Margir undruðust ákvörðunina, en Ragna
stóð keik og skildi við afreksferilinn sátt við sitt. Hún ræddi við Ástu Sigrúnu
Magnúsdóttur um spilamennskuna, eldmóðinn og lífið eftir badminton.