Skagfirðingabók - 01.01.2012, Síða 45

JÓN S. NIKÓDEMUSSON VÉLSMIÐUR Á SAUÐÁRKRÓKI
nýja dælustöð hitaveitunnar í Borgar-
mýrum.
Við starfi hitaveitustjóra af Jóni tók
fyrst Stefán Jörundsson tæknifræð ing-
ur, en þá Jón R. Trampe vélfræðing ur.
Hitaveitustjóri frá því í maí 1980 hef-
ur verið Páll Pálsson vélfræðingur.
Önnur störf og hugðarefni
Þrátt fyrir annir þeirra margþættu og
krefjandi starfa sem tengdust launaðri
vinnu, átti Jón sér eigin heim í smiðju
sinni þar sem hann dvaldist öllum
stundum sem gáfust frá annríki hins
reglubundna brauðstrits. Í smiðjunni
var hann eigin herra og gat leyft sér að
fá útrás fyrir ýmsa þá nákvæmu
nostur semi sem af mörgum var felld
undir sérvisku og má vafalaust til
sanns vegar færa. Einkenni sérviskunn-
ar eru oftar en ekki fólgin í nokkurri
óráðþægni og því að skoða hverju
sinn i hvort hefðbundnar leiðir séu
endi lega bestu leiðir til lausnar eða
jafnvel þær einu. Jón fór eigin leiðir
við að leysa verk sem ekki hafði reynst
auðvelt eða jafnvel unnt að leysa, og
ekki fer sögum af því að hann hafi gef-
ist upp við þau úrlausnarefni sem
hann lagði til atlögu við. Fáir sem
þekktu hann munu hafa eytt tíma sín-
um í að reyna að sannfæra hann um að
víkja frá eigin ákvörðunum. Var og
almælt að Jón byrjaði ekki verk fyrr en
hann hefði gert sér nokkra grein fyrir
öllum þáttum þess allt til verkloka.
Lítið var um frí eða sumarleyfi þau
ár sem Jón var hitaveitustjóri. Þrisvar
sinnum tók Jón sér þó sumarfrí á þeim
tíma sem hann var hitaveitustjóri. Í
fyrsta fríinu heimsótti Jón Kjartan son
sinn til Svíþjóðar, en Kjartan vann þar
um tíma eftir tæknifræðinám í Dan-
mörku. Næst heimsótti Jón Valgarð
son sinn, sem þá bjó í St. Louis í
Banda ríkjunum eftir að hafa lokið
námi í örverufræðum og varið dokt-
orsritgerð sína. Var Anna Sigríður
dóttir Friðriks með í ferðinni. Þriðja
sumarleyfisferð Jóns var til Bandaríkj-
anna eins og síðast, nú með Friðriki
syni sínum. Heimsóttu þeir bæði Val-
garð og Kjartan, sem nú var fluttur til
Bandaríkjanna. Fóru þeir feðgar Jón,
Friðrik og Valgarð, til Hondúras við
Mexíkóflóann, var sú ferð ævintýri
líkust. Anna eiginkona Jóns hafði ekki
áhuga á að ferðast erlendis og fór því
ekki með í umræddar ferðir, en hins-
vegar fór hún oft með Jóni þegar hann
fór stuttar ferðir til Reykjavíkur til
efniskaupa og útréttinga fyrir hitaveit-
una.
Í Akureyrardvölinni og vistinni hjá
Bjarna Einarssyni hafði Jón kynnst
sjómennsku, allt frá litlum vélbátum
til stærri báta, og þeirri glímu sem
samskipti sjómannsins við hafið bjóða
upp á. Líklega hefur þessi heimur
aldr ei horfið úr hugskoti hans. Því var
það að hann hófst handa við nýtt
verkefni skömmu áður en hann sagði
upp störfum, 1972. Hann keypti
bátsskrokk frá Bátasmiðju Hafnar-
fjarðar, Bátalóni, og ætlaði að eyða
ævikvöldinu eftir annasama starfsævi
við að búa hann til sjósetningar og
njóta sér til skemmtunar. Þetta var
tveggja og hálfs tonns súðbyrðingur
og í raun svo hrár sem framast mátti
verða. Við þennan bát undi Jón í all-
nokkur ár, en hafði þó ekki fulla starfs-
orku eftir heilablæðinguna. Þegar
þessu verki lauk hafði Jón útbúið bát-
inn til að svara öllum þeim kröfum
45