Skagfirðingabók - 01.01.2012, Side 126

SKAGFIRÐINGABÓK
126
Sjálfstæðis- og söguhugsjónina má
einn ig lesa úr kvæðum Árna. Hann
leggur mikla áherslu á uppruna þjóð­
arinnar og tengsl hennar við Noreg.
Hann virðist vel lesinn í Íslendinga­
sögum og vitnar oft til þeirra í ræðu
og riti. Kemur þetta helst fram í ljóð­
um hans, en sum þeirra eru langir
bálk ar um sögulega atburði. Mörg
þessara ljóða virðist hann hafa gefið út
sem sérprent.
Söguljóð:
• Fögur er hlíðin (1950)
• Eldmessan 1783 (1956)
• Á Sognsæ (1957, flutt í Noregi)
• Sættin (1958)
• Landnemar (Gróður, 1958)
• Kveðið á Keldum (1959)
• Ingólfur í Hrífudal (1960, ekki flutt,
bannað)
• Árni Magnússon (Brattahlíð, 1960)
• Guð og Göngu­Hrólfur (Brattahlíð,
1960)
• Höfða­Þórður (Brattahlíð, 1960)
• Kolskeggur (Brattahlíð, 1960)
• Náttfari (Brattahlíð, 1960)
• Útilegumenn (1963)
• Heimkoman (1967)
Föðurlandsást:
• Landið mitt (Mold, 1955)
• 1944 (Mold, 1955)
• Ein strönd, eitt land (Brattahlíð,
1960)
• Landnám (Brattahlíð, 1960)
• Vér áttum feður (Brattahlíð, 1960)

Árni var alveg sérlega glæsilegur mað­
ur, hár og grannur, andlitsfríður, vel
hærður og bar sig afar vel. Mér fannst
hann orðinn gamall maður þegar ég
kynntist honum, en sé nú að hann hef­
ur verið á svipuðum aldri og ég er
núna, tæplega sjötugur. Hann var afar
þægilegur í öllum samskiptum, en ég
tók eftir því að hann varð oft meyr
þegar hann rifjaði upp fyrri störf sín,
og hafði það á orði að hann hefði
komið allt of litlu í verk um ævina og
margt hefði verið sér mótdrægt.
Jólin 1968 sendi ég honum svofellt
vísukorn með jólakortinu:
Árni G. Eylands á heimili foreldra minna
í Reykjavík árið 1968.