Skagfirðingabók - 01.01.2012, Qupperneq 134

SKAGFIRÐINGABÓK
134
for eldrar hans voru Jón Bjarnason frá
Neðri­Bakka í Miðfirði og Jófríður
Hall grímsdóttir, Péturssonar á Aðal­
bóli, Péturssonar á Torfustöðum,
bróð ur Hallgríms sálmaskálds. Móðir
Einars var Hallfríður Einarsdóttir,
Jónssonar bónda á Silfrastöðum í
Blönduhlíð. Eignuðust þau hjón sex
börn, er upp komust, og var Einar
elst ur. Yngri voru m.a. systurnar Ingi­
ríður, Jófríður, Ingibjörg og Guðrún,
og eru afkomendur frá þeim komnir.
Einar ólst upp hjá foreldrum sínum
á Uppsölum, en á þriðja ári varð hann
fyrir alvarlegu áfalli, er hundur föður
hans beit hann í höfuðið, svo við bana
lá. Var hann lengi að ná heilsu og
sáust á honum ör alla ævi. Tveimur
eða þremur árum síðar beit sami
hund ur hann í hægri hönd og sködd­
uðust tveir fingur, næstir þumal fingri.
Var illa búið um og urðu fingurnir
aldre i að fullu heilir. Ljóst er af þessu,
að litlu hefur munað, að áföll þessi,
svo ótrúleg sem þau eru, yrðu drengn­
um unga að aldurtila. Engar nánari
skýringar gefur Einar á þessum at­
burðum.
Á tíunda ári fluttist Einar með
foreldr um sínum að Hafgrímsstöðum
í Tungu sveit. „Hafði hann lítið yfir­
læt i og var smár vexti, iðinn við störf,
þögull oftast, nokkuð stríðinn í orðum
og var kallaður mjög óvitur“, segir
hann í ævisögunni. (Í ævisögunni talar
Einar um sjálfan sig í 3. persónu og
mun ég halda þeim hætti). Eftir
þriggj a ára veru á Hafgrímsstöðum
fóru foreldrar hans búferlum að
Brúnastöðum, næsta bæ. Var Einar þá
sagður vera tveimur árum yngri en
hann var, „því ekkert kunni hann í
kristnum fræðum.“ Prest ur á Mælifell i
var um þessar mund ir sr. Bjarni Jóns­
son (1733–1809). Honum er svo lýst,
að hann væri einarður maður og hrein­
skilinn og mikilmenni í lund og
hætt i.1
Einhverju sinni eftir messu brá
Bjarni prestur þeim hjónum á ein­
mæli og nefndi við þau með hægð, að
sonur þeirra liti ekki rétt vel út, þyrfti
að kenna honum eitthvað að lesa og
líka klæða hann betur en hingað til
hefði verið gjört. Þau tóku þessu fá­
lega og þykktust við, og síst bötnuðu
kjör Einars við þetta. Hugði Einar, að
Bjarni prestur hefði gjört þetta til að
spilla fyrir sér, og var ekki trútt um,
að hann bæri kala til prests upp frá
því. „Ól líka Eiríkur prestur mjög á
þeim grun“, segir Einar í ævisögu
sinn i. Eiríkur prestur, sem hér um
ræðir, var Bjarnason frá Djúpadal í
Blönduhlíð, aðstoðarprestur sr. Bjarna
frá 1794 og bjó á Hafgrímsstöðum.
Lítil vinátta virðist hafa verið milli
þeirra kolleganna, ef marka má fyrr­
nefnda tilvitnun í ævisögunni og aðrar
heimildir. Í Sögu frá Skagfirðingum seg­
ir: „Bjarni prestur á Mælifelli tók þá
mjög að hrumast og eldast, tók þá að
hefjast óþóknan hans við Eirík prest,
kapellán sinn, er leiddi til langs
ó þokk a síðan.“2 Eiríks prests er ann ars
helst að geta vegna viðskipta hans við
Jörgen Jörgensen, hæstráðanda til sjós
og lands, sumarið 1809, er Jörg ensen
og menn hans komu við á Hafgríms­
stöðum á suðurleið frá Eyjafirði.
Heimtaði Jörgensen hesta af Eiríki til
ferðarinnar, en hótaði að brenna bæinn
ella. Sá Eiríkur prestur sér leik á borði,
léði honum hesta og gaf honum að
auki reiðhest sinn gegn því loforði, að
hann fengi Mælifell, sem hann hafði