Skagfirðingabók - 01.01.2012, Qupperneq 156

SKAGFIRÐINGABÓK
156
ég úteftir að morgni og heim að
kvöld i.
Ekki voru margir í bekk í þessum
skólum. Á einum þessara bæja vorum
við aðeins tveir nemendur, ég og
dreng urinn, uppeldissonur hjónanna.
Á gamals aldri heyrði ég föður minn
segja að leiðinlegast hefði sér þótt að
kenna kristinfræði. Drengnum, sem
ég gat um, þótti víst einnig leiðin­
legast að læra þau fræði. Á fullnað­
arprófi var hann spurður úr hverju Eva
hefði verið sköpuð. „Hún var sköpuð
úr hafri“, svaraði drengurinn. Ekki
vildi prófdómarinn fallast á þetta og
nefndi rif. „Nú, mig minnti endilega
að hún væri sköpuð úr hafri, helvítis
kellingin“, svaraði drengurinn. Mikið
var faðir minn búinn að hlæja að þessu
síðar, og sagði: „Ég held það sé sama
hver helvítis vitleysan er.“
Eitt sinn sat þessi skólabróðir minn,
ásamt mér, úti í fjósi. Við vorum að
læra kverið. Ekki sátum við á sama
stað, svo að við trufluðum ekki hvort
annað. Allt í einu heyri ég bölv og
ragn og hávaða. Ég fer þá að athuga
hvað sé um að vera og sé þá að dreng­
urinn lætur höggin dynja á einni
kúnn i. Hann hafði vikið sér eitthvað
frá og lagt kverið á slá milli bása og
kýrin hafði etið part úr kverinu. Hún
var að taka út refsingu sína. Nú datt
mér í hug, og drengnum sennilega
líka, að hann mundi sleppa við að læra
þennan kafla sem kýrin át. En faðir
minn skrifaði hann upp og saumaði
inn í kverið. Nokkru síðar heyrði ég
að fóstra drengsins var að ávíta hann
fyrir lélega frammistöðu við að læra
kverið. „Mér er ómögulegt að lesa
þett a sem skrifað er“, svaraði dreng­
urinn. „Það hefur nú ekki hingað til
þótt erfitt að lesa skriftina hans Bryn­
jólfs“, svaraði fóstra hans.
Nú kemur eyða í minningarnar þar
til 11. júlí 1918. Ég stóð í fjósinu á
Gilsbakka. Aldís móðursystir er að
plokka Drangeyjarfugl og ég er að
þvælast í kringum hana. Hún biður
mig að fara inn og vita hvernig
mömm u líði. Ég geri það og sé að
mamma er óvenjulega rauð í andliti.
Hún er að færa ókunnugri konu kaffi
inn í baðstofu. Ég fer út í fjós og segi
Aldísi fréttirnar.
Nú líður einhver stund og aftur
send ir hún mig inn í sömu erinda­
gjörðum. Þá er mamma háttuð ofan í
rúm og farin að hljóða. Mér líst nú
ekki á blikuna og hugsa. Hún lifir
þetta ekki af. Þetta segi ég Aldísi og
ég undrast að hún tekur þessu eins og
sjálfsögðum hlut. Nú sendir hún mig
inn í þriðja sinn og þá er mamma hætt
að hljóða og pabbi krýpur á gólfinu
framan við rúm hennar. En í næsta
rúmi liggur lítil mannvera, helblá, og
mér er sagt að þetta sé systir mín.
Ekki var ég neitt upp með mér við þá
frétt. Ljósmóðirin sagði að naflastreng­
urinn hefði verið vafinn um hálsinn og
þess vegna væri hún svona blá. Seinna
frétti ég að mamma hefði farið út og
reynt að hlaupa svo að ljósmóðirin
þyrfti ekki að bíða eins lengi.
Það er við hæfi að ljúka hér þessari
samantekt með vísu eftir Guðborgu,
þá er þarna leit dagsins ljós.
Hjartað kætir, hressist önd,
hugarangur víkur,
þegar mamma mjúkri hönd
mína vanga strýkur.