Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.07.1971, Síða 19

um, og eins að sjúkrahúsin og
læknarnir virtust oft ekki kæra
sig um upplýsingar frá þeim.
Nokkuð var rætt um það, hve
heilbrigðisþjónustan væri orðin
ópersónuleg, enginn hefði tíma
til þess að tala við eða hlusta á
sjúklinginn og hans vandamál,
uema þá helzt sálfræðingar og
geðlæknar, þegar í óefni væri
komið. 1 þessu sambandi var
ennþá einu sinni rætt um starfs-
svið hj úkrunarkonunnar og
hvort hún væri ekki að bregð-
ast hlutverki sínu, þar sem hún
væri að fjarlægjast sjúklinginn
meira og meira. Allir voru sam-
niála um, að tengsl og samvinnu
byi'fti að skipuleggja með ýms-
um aðgerðum, en til þess að slík-
nr aðgerðir færu ekki út um
þúfur, yrðu allar stéttir heil-
brigðisþjónustunnar að skilja
mikilvægi góðrar samvinnu. Hér
er kannski komið að kjarna
niálsins.
Það er t. d. gagnslítið að út-
t>úa alls konar eyðublöð fyrir
skriflegar orðsendingar, ef þau
eru síðan ekki útfyllt og send
rettum aðila, eða skipuleggja
umræðufundi, sem engir eða
sárafáir fást til að sækja.
I þeim umræðuhópi, sem ég
tók þátt í, voru allirsammála um,
að frumskilyrðið fyrir betri
snmvinnu væri meiri þekking
°S virðing hverrar hinna ýmsu
heilbrigðisstétta á störfum ann-
ni’ra. Það er augljóst, að í nú-
tíma heilbrigðisþjónustu getur
engin stéttin án hinna verið, og
nllar eru þær í rauninni jafn-
nhkilvægar, hver á sínu sviði.
hinni þessar stéttir saman, geta
þær veitt samhæfða og góða
heilbrigðisþjónustu, en vanti
samvinnuna, verður þjónustan
sundurslitin og aldrei góð, þó
nð sumir þættir hennar séu e.
t- v. vel unnir.
^á var komið að markmiðinu,
að finna leiðir til úrbóta.
Fyrst var rætt um það, hvern-
unnt væri að auka samstarfs-
vilja hinna ýmsu heilbrigðis-
stétta. Það var skoðun flestra,
að í þessu máli sem öðrum yrði
auðveldast að hafa áhrif á ungu
kynslóðina, þ. e. nemendur inn-
an hinna ýmsu starfshópa. Það
voru allir sammála um það, að
lítið þýddi að reyna að breyta
samvinnuviðhorfi gamals lækn-
is, sem alla sína tíð hefði litið
niður á hjúkrunarkonur, eða
gamallar hjúkrunarkonu, sem
gæti ekki viðurkennt tilverurétt
sjúkraliða.
Það var álitið, að vænlegra
yrði til árangurs að koma á
gagnkvæmri kynningu á námi
og starfssviði hinna ýmsu heil-
brigðisstétta og leggja um leið
áherzlu á mikilvægi góðrar sam-
vinnu. Sú hugmynd kom einnig
fram, að það gæti e. t. v. verið
heppilegt, að nemendur þessara
stétta fengju að einhverju leyti
sameiginlega kennslu. Var t. d.
bent á, að vel væri hægt að
kenna hjúkrunar- og læknanem-
um sameiginlega að gefa spraut-
ur og undirstöðuatriði í „sterili-
teti“. Margar voru hrifnar af
þeirri hugmynd, að nám í
sjúkrahússtjórnun yrði að
nokkru leyti sameiginlegt fyrir
forstöðukonur og framkvæmda-
stjóra. Var vonazt til þess, að
þá mundi framkvæmdastjórinn
meta forstöðukonuna meira.
Töluvert var rætt um gerð
hjúkrunaráætlana (várdplan),
og voru flestar á þeirri skoðun,
að vel gerð hjúkrunaráætlun
gæti stuðlað að betri hjúkrun,
en sumar voru hræddar um, að
það mundi einungis auka skrif-
finnskuna. Sú tillaga kom einn-
ig fram, að fólk almennt yrði
látið hafa einhvers konar kort
(hálskort), sem það hefði ávallt
með sér eins og nafn- og öku-
skírteini. 1 þetta kort væru færð-
ar inn allar bólusetningar, blóð-
flokkur og e. t. v. aðrar mikil-
vægar upplýsingar, eins og t. d.
ef viðkomandi hefði ofnæmi fyr-
ir einhverjum lyfjum, væri með
sykursýki o. fl. Mér fannst þetta
athyglisverð hugmynd, þar sem
það virtist alls staðar vera sama
vandamálið, að fólk man ekki,
hvaða bólusetningar það hefur
fengið, og upplýsingar um þær
er oft erfitt að fá.
1 Finnlandi er það orðin föst
regla, að þegar nemendur ljúka
skyldunámi, fá þeir bólusetn-
ingarvottorð, þar sem færðar
eru inn allar bólusetningar frá
fæðingu.
Margt fleira var rætt um, og
margar tillögur komu þarna
fram, en sumar voru nokkuð
staðbundnar og voru þá ekki
teknar með í samþykktir um-
ræðuhópanna. Annars var reynt
að ræða þetta vandamál á breið-
um grundvelli, en ekki farið
mikið út í smáatriði, því að
markmiðið var, að ráðstefnan
setti fram tillögur, sem öll lönd-
in gætu haft gagn af.
Föstudagurinn 27. nóv. var
hinn stóri dagur ráðstefnunnar,
en þá var farið til Stokkhólms.
Þar fóru fram sviðsumræður í
allstórum samkomusal í Linne-
gatan 12. Til umræðu var: Þörf
einstaklingsins fyrir samhæfða
heilbrigðisþjónustu.
Stjórnandi umræðnanna var
Siri Hággmark, en þátttakend-
ur voru: Kjell Kjellgren, yfir-
læknir frá Norrköping, Alf
Lager, héraðslæknir frá Vagge-
ryd, Sven Svennerstál, félags-
fræðingur frá Södertálje, og af
ráðstefnunni höfðu verið vald-
ar: Helga Teilmann, heilsu-
verndarhj úkrunarkona frá
Danmörku, Laila Tolonen,
hjúkrunarkennari frá Finn-
landi, og Ruth Thorbjörnsen,
forstöðukona frá Noregi. Mér
var tilkynnt í upphafi, að ég
þyrfti ekki að taka þátt í þess-
um umræðum, þar sem ég væri
fremur áheyrandi en þátttak-
andi, og var ég fegin að sleppa.
Áheyrendur voru ekki eins
margir og hafði verið búizt við,
og voru aðallega hjúkrunarkon-
ur, hjúkrunarnemar og félags-
ráðgjafar. Það tóku margir til
máls, og umræður voru fjör-
TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS 5B