Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.07.1971, Blaðsíða 20

legar, en mér og fleirum fannst,
að það kæmi ekki margt nýtt
fram í þessum umræðum, og
vildu þær snúast of mikið um
sænsk vandamál. Það var líka
búið að ræða um „kommunika-
tion“ alla vikuna, svo að það
var ekki mikið orðið ósagt um
það mál. Mér fannst, að það
hefði verið betra að hafa þess-
ar umræður í byrjun vikunnar.
Þegar komið var aftur til Söd-
ertalje um kvöldið, var gengið
frá hinum endanlegu tillögum
ráðstefnunnar. Þessar tillögur
voru samdar með það í huga,
hvernig hjúkrunarkonur gætu
stuðlað að betri tengslum og
samvinnu í heilbrigðisþjónust-
unni, með því að bæta samvinnu
innan sinnar eigin stéttar, og
einnig haft áhrif á samvinnu-
vilja annarra heilbrigðisstétta.
Samþykktir ráðstefnunnar
voru eftirfarandi:
1. Ráðstefnan álítur, að hlut-
verk hjúkrunarkonunnar sé
fyrst og fremst að hjálpa
einstaklingnum, sjúkum sem
heilbrigðum.
2. Eitt af skilyrðunum fyrir
betri samvinnu er, að hjúkr-
unarkonan skilji hlutverk
sitt, og eigi hún að geta haft
áhrif á skipulagningu heil-
brigðisþjónustunnar, er
nauðsynlegt, að hún láti
meira að sér kveða í þjóð-
félaginu.
3. Til þess að unnt sé að skipu-
leggja samhæfða hjúkrun
sjúklings, þarf sá, sem byrj-
ar hjúkrunina, að gera
hjúkrunaráætlun. Úrdráttur
eða afrit ætti síðan að fylgja
sjúklingnum sem undirstaða
fyrir áframhaldandi hjúkr-
un hans, hvort sem hún fer
fram innan sjúkrastofnana
eða utan.
Til tengsla og samvinnu
skal nota skriflegar orðsend-
ingar, símtöl, persónulegar
viðræður og umræðufundi.
4. Til að fullnýta heilbrigðis-
stofnanir og auðvelda skipu-
lagningu og stjórnun heil-
brigðisþjónustunnar á til-
teknu svæði þurfa hjúkrun-
arkonur innan stofnana og
utan þeirra að þekkja vel
starfssvið hver annarrar.
Slíkri kynningu er t. d. hægt
að koma á með regluiegum
umræðufundum, þar sem
einnig kæmu aðrar heilbrigð-
isstéttir. Þarmig væri unnt
að samræma vinnuaðferðir,
skipuleggja kynningarstarf
og jafnvel koma á vinnu-
skiptum.
5. Frumskilyrði fyrir sam-
hæfðri hjúkrun eða heil-
brigðisþjónustu er skilning-
ur hjúkrunarkonunnar á
þörf einstaklingsins fyrir
slíka alhliða þjónustu (total
várd). Þess vegna þarf að
leggja áherzlu á það i hjúkr-
unarnáminu, að nemandinn
öðlist þennan skilning og
læri að gera hjúkrunaráætl-
un. Einnig þarf að auka
kennslu í samtalstækni. Þessi
sömu atriði ættu að vera
sjálfsagður liður í öllu fram-
haldsnámi í hjúkrun.
6. Þátttakendur ráðstefnunnar
vonast til þess, að SSN vinni
áfram úr þessum tillögum,
svo að þær geti stuðlað að
betri heilbrigðisþjónustu á
Norðurlöndum.
Það var mjög fróðlegt að
taka þátt í þessari ráðstefnu,
þó að íslenzk heilbrigðismál
yrðu nokkuð afskipt í um-
ræðunum, bæði vegna þess,
að engin greinargerð lá fyrir
um okkar vandamál, og ég var
eini fulltrúinn og ekki sérlega
mælsk. Ég var reyndar beðin
um að segja eitthvað frá skipu-
lagi heilsuverndar hér á landi.
og gerði ég lítillega grein fyrir
því, hvernig henni er háttað hér
í Reykjavík.
Það skoi'ti samt ekki áhuga
á Islandi, þ. e. a. s. á landi og
þjóð almennt, því að þarna voru
þó nokkuð margar hjúkrunar-
konur, sem höfðu verið hér á
SSN-þinginu s.l. sumar. Þær
voru allar mjög hrifnar af dvöl-
inni, og var mikið rætt um Is-
land, en þær vildu miklu held-
ur tala um okkar fögru fjöll
og fossa og ýmislegt skemmti-
legt, sem þær höfðu kynnzt hér
í fyrra, en um heilbrigðismál.
Mér skildist, að þær teldu, að
hér gæti ekki skort neitt á tengsl
og samvinnu.
Kom mér í hug, að það hefði
verið lærdómsríkt fyrir okkur,
að hingað hefði einnig komið
hjúkrunarkona frá einhverju
Norðurlandanna til þess að
kynna sér samvinnuleysið í okk-
ar heilbrigðismálum.
Ég held, því miður, að hún
hefði komizt að raun um, að
ástandið er sízt betra hér á landi
en í hinum löndunum.
Tímarit HFÍ óskar öllum lesendum
sínum gleðilegs sumarsi
!
54 TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS