Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.07.1971, Blaðsíða 36

um ánæg'juleg og jafnvel gagnleg, en hjúkrunarkennslan stagl,
eintómar endurtekningar og upptalningar um sama efnið. Sú
hugsun hefur orðið til á deildum, að hjúkrunin komi eftir liend-
inni með smáábendingum og eigin reynslu á deild.
Þessi orð fela ekki í sér þá ádeilu, að hjúkrun á deildum sé
ófullkomin eða slæm. Hjúkrunarnemi kynnist sannarlega í mörg-
um tilvikum góðri hjúkrun á deildum og vel færum hjúkrunar-
konum, sem lærdómsríkt er að fylgjast með og læra af.
En það er vei kunn staðreynd, að hjúkrunarkonur eru hér
allt of fáar og nemi fær sjaldnast tækifæri til þess að vinna með
þeim og iæra af þeim svo nokkru nemi. Tveir hjúkrunarnemar
eða hjúkrunarnemi og sjúkraliði vinna að mestu saman og hafa
nokkuð frjálsar hendur um framkvæmd sinnar hjúkrunar — að
sjálfsögðu undir stjórn hjúkrunarkonu og með leiðbeiningar henn-
ar í bakhendinni. En leiðbeiningar og góð ráð hjúkrunarkonu fær
neminn í brotum og brotabrotum, á hlaupum, oft ekki annað og
meira en ófullkomið hrafl.
Beztu „lærifeður“ nema á deild eru honum eldri nemar. Eldri
nemar eru stoð og stytta blánemans, samherjar og hjálparmenn.
Þegar hjúkrunarnemi útskrifast sem hjúkrunarkona er honum
jafnframt lögð kennsluskylda á herðar. Hvað veldur, að fæstar
hjúkrunarkonur verða jafngóðir kennarar og þær voru sem hjúkr-
unarnemar? Rennur þeim ekki lengur blóðið til skyldunnar eða
er tímaleysi einu um að kenna?
Væri ekki bragarbót, þar sem ekki eru fyrir hendi það margar
hjúkrunarkonur, að hjúkrunarkona geti fylgt hjúkrunarnema, leið-
beint honum og kennt við einstök tækifæri, að ákveðnum stund-
um væri varið til umræðna um hjúkrun? Það þyrftu ekki alltaf
að vera langar stundir, sem hjúkrunarkona setti sig niður með
hjúkrunarnemum og fjallaði um ákveðin hjúkrunarstörf, hjúkr-
un einstaks sjúklings o. s. frv., þannig að nemi fengi svör við
spurningum, sem annars gefst aldrei tækifæri til að spyrja.
Til vaktskýrslu- eða „rapport“-gjafar er varið ákveðnum stund-
um, a. m. k. þrisvar á dag á flestum deildum. Hjúkrunarkonur,
sem gefa eða taka við „rapporti", eru heimakunnar og þaulæfðar
í sérhæfðri hjúkrun sjúklinga á deildinni. „Rapport“ er því oft
stytt með einstökum orðum og setningum eins og: „Magasár“,
„mastectomia", „rtg. colon“, „sama meðferð", „óbr. líðan“, „al-
veg sama og gert var við hann Kormák, sem var hérna í sumar
manstu ekki?“ Og hjúkrunarneminn situr eins og glópur, veit
ekkert hvað gert var við Kormák, og á fullt í fangi með að ráða slíka
krossgátu sem „rapport“ er og skirrist við að trufla svo sérhæft
samtal.
Er ekki tilvalin stund og staður við „rapportgjöf" til þess að
hjúkrunarkonur miðli hjúkrunarnemum af sinni sérhæfðu þekk-
ingu og kynni sér í viðræðum við nema, hvernig eitt og annað er
kennt í skólanum?
Það, sem hér hefur verið sagt, er viðhorf nema, orðið til við
misjafna reynslu á deildum og sér í lagi í umræðum við fjölda
hjúkrunarnema yfir óteljandi kaffibollum.
Reykjavík 22. 4. 1971.
Margrét Gústafsdóttir.
66 TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS