Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.12.1974, Qupperneq 23

I Kleppsspítalanum hafa ekki verid
notuð neins konar nauðungartæki
síðan 1932. „Ef við hefðum meira
starfslið, gæti mér orðið að stærstu
ósk minni, að við kynntum Jónsmessu-
bál af beltunum okkar“, sagði Margit.
svo að sjúklingarnir gátu sjálfir þvegið fatnað
sinn.
Innrétting deilda Kleppsspítalans er ævintýri
líkust, og eru þær gerðar eins heimilislegar og
með eins litlum sjúkrahúsbrag og unnt er. Mynd-
ir eru á veggjum. í dagstofum og svefnherbergj-
um. I nokkrum deildanna eru teppi á gólfum
og venjuleg hvílurúm. Þar eð oft verður að gera
ráð fyrir lengri legutíma geðsjúklinga en sjúkl-
inga með líkamskvilla og nokkrir sjúklinganna
verða aldrei útskrifaðir, var reynt að búa þeim
heimili. Ég held, að við ættum að taka þetta
til athugunar við útbúnað deilda, a. m. k. deilda
fyrir langdvalarsjúklinga. „Hver hefur fundið
upp á því,“ var sagt á íslandi, „að geðsjúkl-
ingar eigi endilega að liggja í venjulegum
s j úkrarúmum ?“
Auk heimsókna í allar deildir sjúkrahúss-
ins átti ég þess kost að sjá nokkur þeirra heim-
ila, sem voru úti í borginni. Og mér er óhætt
að segja, að þar stóð ég á öndinni. T. d. hafði
íyrir skömmu verið keypt glæsilegt einbýlishús,
og voru þar 17 langdvalarsjúklingar, karlar og
konur. Húsið var eins og best varð á kosið, með
þægilegum baðherbergjum, yndislegri dagstofu
með arni, þykkum teppum á gólfum, fallegum
málverkum. Allt var gert eins vistlegt og unnt
var. Sjúklingarnir, sem bjuggu 2—3 saman í
vel búnum herbergjum, unnu annaðhvort úti
í borginni, í sjúkrahúsinu eða á heimilinu sjálfu.
Ætlast er til, að þeir haldi herbergjunum hrein-
um, þvoi sjálfir þvott, baki með kvöldkaffinu
og framreiði matinn, sem þeir fá frá sjúkra-
húsinu. Starfsliðið er 5 manns.
Auk þessa húss hefur í nýju háhýsi fyrir ör-
yrkja verið útbúin deild fyrir 14 langdvalar-
sjúklinga, illa farna karla og konur. Einnig
hér var sjúklingunum fengið eitthvað að starfa.
Sjúklingarnir borðuðu ásamt öðrum íbúum
hússins í matsal á 9. hæð með útsýni vítt um
borgina. Ég er sannfærð um, að geðsjúklingar
hafa gott af því að búa á slíkum heimilum, sem
bera ekki auðkenni sjúkrahúsa.
Annað einbýlishús í borginni var útbúið fyr-
ir deild drykkjusjúklinga.
Eins og hér í Danmörku hefur þurft að stríða
við gamla hleypidóma. Þegar átti að flytja sjúkl-
inga í þessi einbýlishús, sætti það andstöðu hús-
eigenda í grenndinni.
Einn daginn kom ég í Borgarspítalann.
Sjúkrahúsið er 5 ára, og móttökudeild geðsjúkl-
inga, sem ég kom í, var tekin í notkun árið 1968.
I deildinni er rúm fyrir 31 sjúkling, og starfs-
liðið er 15 manns. Þessi deild var vel útbúin,
hver sjúkrastofa eins og herbergi á einkaheim-
ili með venjulegum rúmum o. s. frv. Hið eina,
sem minnti á almenna sjúkradeild, var súrefni
og sog í veggjum. I Borgarspítalanum var mér
kynnt E.C.T. meðferð. Slíkri meðferð vildu
menn alls ekki beita í Kleppsspítalanum.
Ef ég á að skýra í stuttu máli frá því, sem
mér líkaði best í Kleppsspítalanum, er það á
þessa leið:
I fyrsta lagi eru hlutfallslega margar opnar
deildir, og hygg ég, að það megi að nokkru
þakka hinum mörgu blönduðu deildum. Ég tel,
að það dragi að nokkru úr óeirð, ef sjúklingar
af báðum kynjum eru í sömu deild.
Annað atriði er það, að í Kleppsspítalanum
Framh. á bls. !Jf2.
TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS 125