Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.10.1975, Síða 21

löng og ströng. Á veturna þeg-
ar farið var hús úr húsi með
barnavigtina í bakpokanum var
oft erfitt að komast um vegna
snjóa og hálku. Þá gat komið
sér vel að hafa skíði. En hestar
postulanna voru ekki ósjaldan
öruggustu farartækin. Á vet-
urna urðu þetta oft yndislcgar
skíðaferðir yfir fögur fjalla-
skörð og meðfram fjörðunum.
Ungbarnaeftirlitið fór fram á
heimilunum. Flest önnur eftir-
litsstörf fóru einnig fram á
heimilunum. Eftirlit skólabarna
fór þó fram í skólunum, sem
bjuggu þá við mjög ófullnægj-
andi húsnæði.
Á góðviðrisdögum gleymdist
óveður og sjóveiki og heilsu-
verndarhjúkrunarkonunni þótti
vænt um starf sitt. Ég starfaði
í fyrstu að heilsuvernd í Loppa
í 41/, ár. Þá hætti ég starfi og
í nokkur ár var engin heilsu-
verndarhjúkrunarkona í Loppa-
héraði.
Svo leið tíminn. Heilsuvernd-
arstarfið var endurskipulagt og
allt var í framför. Ég starfaði
ekkert í 10 ár en þá tók ég til
á nýjan leik. Æpandi skortur
á héraðshjúkrunarkonum var
höfuðorsök þess. Reyndar var
ég þá gift kona en drengirnir
mínir voru orðnir stórir. Það
var líka létt verk að koma til
starfa eftir þær sem höfðu
starfað á undan mér. Auðvitað
tók það mig tíma að átta mig
á starfinu en það var skemmti-
legt og ég sá altaf eitthvað nýtt
sem ég gat unnið að.
Hjúkrunarkonurnar þrjár
sem á undan mér voru, höfðu
unnið gott starf og umbætur
orðið verulegar.
Nú var heilsuverndarhúsnæði
til reiðu á hverjum stað. Nú
þurfti ekki að vera að heiman
langtímum saman. Farkostur
læknisins var góður vélbátur.
Venjulega fró ég til hinna ýmsu
staða um leið og læknirinn fór
sínar föstu ferðir. Vélbáturinn
var vel mannaður og á leiðinni
fengum við ágætan hádegismat.
Héraðshjúkrunarkonan ferðað-
ist einnig töluvert á eigin veg-
um.
En þrátt fyrir bætt ytri skil-
yrði var veðurfarið það sama.
Því þurfti stundum að hætta
við ferðir eða við urðum að snúa
frá. En reyndar skeði það ekki
oft. Að mestu var skipulagið
gott og hver staður hafði fasta
vitjunardaga og allt gekk átaka-
laust fyrir sig.
Núna er engin héraðshjúkr-
unarkona í Loppa. í fimm ár
hefur engin sótt um stöðuna,
en einstöku hjúkrunarkonur
hafa starfað þar stuttan tíma
í einu. Héraðshjúkrunarkonan
frá Alta kemur til öksefjord.
sem er fjölmennasta héraðið í
Loppa, á ákveðnum dögum.
Ég er núna fastráðin í Alta
en starfa þar að auki í Loppa
á ákveðnum dögum þar eð ég
þekki best til í héraðinu. Milli
Alta og Öksefjord eru 125 km.
leið á landi. Vegna skriðuhættu
er hluti vegarins lokaður frá
nýári og fram í maí og þá þarf
að nota ferju á þeirri leið. Það
lengir fei'ðina um heilan klukku-
tíma.
Auðvitað er bót fyrir Loppa-
hérað að fá þessa hjálp, en þó
er full þörf á að fólkið fái þang-
að sína eigin héraðshjúkrunar-
konu. Þarna búa 2300 manns.
1 Alta eru 12000 manns og því
nóg að gera fyrir þær þrjár
héraðshjúkrunarkonur sem þar
starfa.
Mér finnst alltaf ósköp gam-
an að koma til Loppa. Það er
ekki auðvelt að skilja hvers
vegna engin sækir um stöðu hér-
aðshjúkrunarkonu, sem hefur
svo oft verið auglýst, nú þegar
allt er í svo miklu betra ástandi
en áður. Héraðið hefur yfir
tveimur vélbátum að ráða og
er annar meira að segja hrað-
bátur. — Eg veit að fleiri sjáv-
arhéruð hér norðanlands eru
jafn illa sett. En hvað þarf til
þess að héraðshj úkrunarkonur
sæki í slíkar stöður? Hugsið
ykkur hve héraðshjúkrunarkon-
an er frjáls í starfi hér. Og það
er mjög gott að starfa með fólk-
inu hér á norðurlandi.
Hugsið urn hve gaman verð-
ur að starfa þegar nýju heilsu-
gæslustöðvarnar eru teknar til
starfa.
Að lokum vil ég segja þetta.
Það er miklu betra að vinna í
Loppa heldur en þeir ímynda
sér sem ekki þekkja til.
Við það bætist líka að nátt-
úrufegurð er mikil. Þegar sólin
stafar geislum út á hafið eða
miðnætursólin gyllir jöklana þá
vill maður hvergi annars staðar
fremur vera.
□
TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS 49