Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.10.1975, Page 31

Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.10.1975, Page 31
einungis vasomotorisku ein- kennin eigi rætur sínar að rekja til tíðahvarfanna. Um orsakir þessara einkenna er ekki vitað með vissu. Ekki er unnt að skýra þau með skorti á östrogenum því einkennin eru óþekkt hjá sjúklingum með litla östrogen-framleiðslu af öðrum orsökum (t. d. vanvirkni í heila- dingli og hypothalamus). Ekki er heldur unnt að skýra þau til fulls með aukinni gonadotropin- myndun, því margar konur, sem hafa hátt gonadotropinmagn í blóði, fá engin hitakóf. Senni- lega er orsakanna að leita í starfsemi hypothalamus. Óþæg- indin eru mjög mismikil, þannig að köstin eru bæði mistíð og mis- slæm. Konur, sem úr hafa verið fjarlægðir eggjastokkarnir stuttu eftir tíðahvörf, fá hvað mest óþægindi. Geitrænar (ruflaiiir. Taugaveiklun, óróleiki, þung- lyndi og örar geðsveiflur eru al- geng fyrirbæri á breytinga- skeiðinu. Vafasamt er hvort or- sakanna er að leita í hormóna- breytingum eða hvort um er að ræða byrjandi ellibreytingar. Sennilega eru orsakirnar marg- þættar og fléttast þar saman bæði innri og ytri þættir. Flest- ir eru sammála um, að skapgerð sjúklinganna skipti meginmáli. Þannig fá örgeðja, kvíðagjarn- ar og úthaldslitlar konur meiri óþægindi á breytingartímabilinu en aðrar. Sumar konur fyllast skelfingu við tilhugsunina um, að blæðingarnar séu endanlega að hætta og þær séu að verða ófrjóar. Aðrar óttast, að kynlíf þeirra breytist til hins verra. Margar ranghugmyndir eru bundnar breytingartímabilinu, bæði sem arfleifð frá fyrri tím- um, og einnig er sú tilhneiging nútímafólks að halda dauðahaldi í æsku og hreysti til þess fallin að auka kvíða. Kynorkan minnk- ar hjá báðum kynjum er á æv- ina líður. Margar konur telja, að kynlífi þeirra sé lokið um leið og blæðingar hætta; en gagnstætt því sem margir halda, þá er kynlífið ekki nema að nokkru leyti bundið kynkirtlun- um. Ýmsar hafa ekki fengið þá lífsfyllingu, sem þær dreymdi um og þeim er framtíðin líkust eyðimörk án vinja. Á þessum árum eru börnin oft orðin fullorðin og flytja að heiman og við það einangrast konurnar oft félagslega. Kiel- holz (1959) lýsti breytingar- tímabilinu sem „Zeit der Ver- luste“. Konur, sem eiga auðvelt með að blanda geði við annað fólk og hafa nóg fyrir stafni og næg áhugamál, losna yfirleitt við ofangreindan vanda. Vafalaust er þó samband milli hormóna líkamans annars vegar og geðheilsu hins vegar. Allir vita að hormónasjúkdómar geta valdið geðtruflunum t. d. veld- ur myxoedema stundum psyk- osis. Kynhormónar hafa líka áhrif á geðheilsu og er tíða- spennan gott dæmi um það. En það er erfitt að finna beint sam- band m.illi hormónajafnvægis líkamans á breytingartímabilinu annars vegar og geðrænna ein- kenna hins vegar. Oft er þó aug- ljóst óbeint samband þar á milli, t. d. getur dyspareunia eyðilagt ánægju af samförum; síðan í kjörfar þess fylgt alls konar erf- iðleikar. Oft verða konurnar þunglyndar og kvíðnar (neu- rosis anxiosa c/s depressio mentis). Paranoid-einkenni geta komið fram, en það er sjald- gæfara. Á síðari árum hafa menn horfið frá því að nota hugtakið psykosis klimakterika, eins og reyndar aðrar geðsjúkdóma- greiningar, sem tengdar eru ákveðnu aldursskeiði. Skiptar skoðanir eru um, hvort geðtruflanir eru algeng- ari á breytingatímabilinu, en á öðrum aldursskeiðum. Vinberg (1957) komst að því, að konur á aldrinum 45—50 ára lágu sjaldnar á geðdeildum en kon- ur úr yngri aldursflokkum. Það er því heppilegra að nota hug- tökin neurosis eða psykosis hjá konu í klimakterium í stað neu- rosis eða psykosis klimakterica. Kinkomii írá ofnaski |>l uiii. Tíðni sumra lyf læknissj úk- dóma eykst en annarra minnk- ar á árunum fyrir og eftir tíða- hvörfin. Af þessum sökum hafa ýmsir álitið, að beint orsaka- samband væri þarna á milli. Hvað flesta þessa sjúkdóma áhrærir hefur ekki tekist að færa sönnur á að svo sé. Svo unnt sé með vissu að skera úr um þetta, er nauðsynlegt að gera víðtækar prospektivar rann- sóknir, en engar slíkar rann- sóknir liggja fyrir. Þess vegna verður að notast við óbeinar sannanir. Þrátt fyrir ofanskráð eru lík- ur á, að tiltekin hrörnunarein- kenni geti ágerst, þegar horm- ónaframleiðsla eggjastokkanna hættir. Þetta á fyrst og fremst við um osteoporosis og hjarta- og æðasjúkdóma. Albright et al. (1941) bentu fyrstir manna á, að osteoporosis í hryggjarliðum er miklu al- gengara hjá konum en karl- mönnum og að flest tilfellin koma fram eftir tíðahvörf. Nefndu þeir sjúkdóminn „meno- pausal osteoporosis“. Með osteo- porosis er átt við ástand, þegar beinmassinn er minnkaður, en beinið heldur þrátt fyrir það eðlilegri efnasamsetningu og þar með kalkinnihaldi. Nú orðið er ljóst, að rýrnun beina er almennur fylgikvilli ellinnar (Newton-John og Morg- an, 1968). Rannsóknir, sem gerðar hafa verið í Bandaríkj- unum benda til þess, að unnt sé röntgenologiskt að sýna fram á osteoporosis hjá 5. hverri konu á aldrinum 50—54 ára. Sömu rannsóknir benda til þess, að 80% af öllum osteoporosu- TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS 59

x

Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands
https://timarit.is/publication/1239

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.