Hjúkrun: tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.04.1991, Blaðsíða 3

EFNISYFIRLIT
MENNTUNARMÁL............. BLS. 4
María Finnsdóttir fræöslustjóri Hjúkrunar-
félags Islands ritar inngangsgrein um
stöðu menntunarmála hjúkrunarfræöinga.
STEFNUMÓTUN............... BLS. 6
Ragnheiður Haraldsdóttir lektor skrifar
grein um stefnumótun í viöbótar- og endur-
menntun hjúkrunarfræöinga.
B.S. NÁM ......................... BLS. 10
Sigríður Halldórsdóttir lektor skrifar grein
um sérskipulagt B.S. nám fyrir hjúkrunar-
fræðinga.
FRAMHALDSNÁM ............ BLS. 19
Hrafn Óli Sigurðsson sem dvelst við fram-
haldsnám erlendis skrifar hugleiðingu um
framhaldsnám hjúkrunarfræðinga á ís-
landi.
FRAMMISTÖÐUMAT............BLS. 22
Anna Stefánsdóttir hjúkrunarframkvæmd-
astjóri skrifar um frammistöðumat og mikil-
vægi þess í starfsmannastjórnun.
NÁM í BRETLANDI ..........BLS. 30
Marga Thome dósent svarar spurningum
blaðsins um framhaldsnám í hjúkrunar-
fræðum í Bretlandi.
SÁLGREINING ................BLS. 33
Grein eftir Sæunni Kjartansdóttur sem
stundar nám í Arbours Association í Norð-
ur-London í Bretlandi.
NEYÐARHNAPPURINN ........BLS. 36
Hannes Guðmundsson framkvæmdastjóri
Securtias fjallar um þá þjónustu sem veitt
er með hinum svokallaða neyðarhnappi.
SMITGÁT......................BLS. 37
í hinum fasta þætti um smitgát og sýkinga-
varnir svarar Sigrún Stefánsdóttir hjúkrun-
arforstjóri spurningunni: Hvers vegna af-
skorin blóm séu ekki leyfð á gjörgæslu-
deildum?
FRÉTTIR ...................... BLS. 40
í fréttasyrpu blaðsins er víða komið víð,
Sagt er frá formannskjöri í félaginu, 10 ára
afmæli Hlífar, starfi Vestfjarðadeildar,
stjórnarskiptum í Reykjavíkurdeild, afmæli
Landspítalans, útkomu sögu Hjúkrunar-
skólans og fl.
Ritstjórnar-
spjall
í þessu tölublaöi Hjúkrunar er fjallaö um menntunarmál hjúkrunar-
fræðinga. Nú sem endranær eru líflegar umræður um menntunarmál
stéttar okkar. Unnið er af fullum krafti að því að koma skipan á
framhalds- og endurmenntunina og trúi ég að við sameinumst um
farsæla lausn þeirra mála. Það eru tveir málaflokkar sem skipta mestu
máli um þróun fags okkar, starfsánægju og festu okkar í starfi. Það eru
menntunarmálin annars vegar og launamálin hins vegar. Ég tel að allt
of mikill og dýrmætur tími hafl farið í að greiða úr menntunarmálun-
um. Þar á ég við að of margir hafi í of langan tíma fjallað um þetta mál,
án þess að lausn fengist og að til framkvæmda hafi komið. Ég er ekki að
deila á þá hjúkrunarfræðinga, sem nú eru að skipuleggja nám okkar,
heldur miklu fremur á okkur, sem horft höfum fram á þessi tímamót án
þess að sjá til þess að sérskipulagt B.S. nám færi af stað fyrr fyrir þá sem
þess óska. Eins heföum við þurft að tryggja að ekki féllu niður 2 ár án
þess að hægt væri að hefja viðbótarnám.
Hvað launamálin varðar þá hefur nýlega mikið verið fjallað um
kjarabaráttu aðstoðarlækna og í því sambandi óhóflegt vinnuálag og
viðveru, sem býður heim hættunni á ónákvæmi og mistökum. Hjúkrun-
arfræðingar þekkja mikið vinnuálag á sjúkradeildum tengt undir-
mönnun og mikið veikum sjúklingum. Nú er tímabært aö við snúum
okkur af fullum krafti að því að bæta launakjör okkar, sérstaklega með
tilliti til þess að samningamálin eru alfarið í okkar höndum þar sem við
erum ekki lengur í BSRB. Er þjóðfélagið tilbúið að meta menntun og
álag á hjúkrunarfræðinga til Iauna? Hvernig stendur á því að lögmálið
um framboð og eftirspurn gildir ekki, þegar um laun hjúkrunarfræð-
inga er að ræða? Er það af því að stéttin er að mestu skipuð konum? Er
það vegna þess að við erum opinberir starfsmenn? Eða gæti verið að
sérfræðingar Fjármálaráðuneytisins hafi komist að raun um að ódýr-
asta lausnin sé sú að halda launum það lágum að fáir sæki í störf
hjúkrunarfræðinga og þar með eru sjúkrahúsin undirmönnuð langtím-
unum saman? Við það vinnst tvennt; færra fólk framkvæmir sömu
vinnu fyrir lægri laun. Við þökkum fyrir hvers konar umbun, en förum
ekki með hrós út í búð og kaupum mat fyrir börnin okkar. Vænst er
hjúkrunar í háum gæðaflokki og að kostnaði við rekstur sjúkrahúsa sé
stillt í hóf. Hjúkrunarfræðingar eru vel upplýstir um allt varðandi
meðferð sjúklings; einnig kostnaðarþáttinn. Rannsóknir hafa sýnt fram
á að með markvissri vel skipulagðri hjúkrun má stytta legutímann á
sjúkrahúsum, auka meðferðarheldni og fækka endurinnlögnum.
M.ö.o. skjólstæðingurinn kemst fyrr út á vinnumarkaðinn sem nýtur
þjóðfélagsþegn. Vill einhver reikna út þjóðhagslegan sparnað? Það er
löngu tímabært að fagleg þekking hjúkrunarfræðinga og vinnuálag sé
metið til launa. Launin verða að vera þannig að hægt sé að lifa af þeim
og samkeppnisfær við það sem gerist á hinum almenna vinnumarkaði
fyrir jafn krefjandi og ábyrgðarmikil störf.
Stefanía V. Sigurjónsdóttir
HJÚKRUN '/„-67. árgangur 3