Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.07.2004, Blaðsíða 43

PISTILL
Hin hliöin
gott var að taka ekki hlutina of nærri sér þessa
fyrstu viku, sumir höfðu allt á hornum sér, ekkert
var nógu gott, ekkert eins og þeim hafði verið
lofað heima. Hins vegar þegar líða tók á dvalar-
tímann náði fólk því að slaka á og naut þess sem
staðurinn hafði upp á að bjóða.
Oft á tíðum var kröfuharðasta fólkið þeir sem höfðu
keypt ódýrar pakkaferðir, ódýrustu ferðirnar og
vildu sumir fá allt fyrir helst ekki neitt. Flestir voru
samt ánægðir og fóru með okkur í flestar ferðir sem
boðið var upp á og nutu þess að vera til.
Það sem situr eftir í minningunni er ánægjal
með að hafa fengið að taka þátt í þessu ævintýri.
Upphaflega ætluðum við bara að vera eitt sumar
en þau urðu fimm. Síðasta sumarið fengum við
alveg nóg af þessu. Það er allt í lagi að gera þetta
um tíma, en það gengur ekkt til lengdar að nýta
sumarfríin í svona mikla vinnu árum saman.
Það sem er mikilvægast er að hafa fengið tækifæri
til að kynnast fólki á þennan hátt. Maður kynnist
fólki á allt annan hátt í fríi en í daglegu lífi og í
vinnu. Það er töluvert mikil kúnst því maður þarf
að vera eins við alla, má ekki fara í manngreinar-
álit. Þú þarft að geta verið viðræðuhæfur við alla
um svo margt. Það er saga landsins sem farið er
til, borganna og allt þar á milli.”
Hún segir þau hafa getað bjargað sér með því
að tala ensku, það hafi alltaf staðið til að læral
portúgölsku en ekki orðið úr því. „Við vorum í
tengslum við ferðaskrifstofu í Lissabon og þau
voru enskumælandi á skrifstofunni og það voru
ekki gerðar aðrar kröfur til tungumálakunnáttu.
Mikið hefði samt verið gott að geta talað tungu-
mál innfæddra.
Það gerðist margt skondið. Eg var eitt sinn í rútu
sem var full af fólki og var að kynna okkur far-
arstjórana. Ég sagði sem var að ég héti Sólborg
Sumarliðadóttir. Allir í rútunni fóru að skelli-
hlæja og héldu að þetta væri fyrsti brandaril
fararstjórans í sólarlandinu! Það var mikið grín
gert að mér þá og er gert enn. Einu sinni var ég
að kynna hina fararstjórana sem voru með okkur
og talaði um þá sem samfarastjórana mína. Þetta
þótti ekki góð latína!
Það gerðist ýmislegt skondið í þessum ferðum.
Eitt haustið kom hópur eldri borgara og m.a. var einn töluvert
drukkinn maður. Við vorum með hótel á okkar vegum og í
garðinum við hótelið var heljarmikið barð og ef þú varst ekki
allsgáður gastu með góðu móti dottið niður þetta barð. Það
gerðist einu sinni að við vorum að koma utan af flugvelli að
sækja fólk og þarna er fullorðinn maður, ansi mikið ölvaður.
Allt í einu hverfur hann, það var orðið skuggsælt og enginn
veit hvað varð um hann. Svo tók einhver Islendingurinn eftir
því að hann lá þarna fyrir neðan barðið. Við ldöngruðumst
niður og ég heyri einhvern segja sem svo að það sé eins gott
að það sé hjúkrunarfræðingur með í ferðinni. Fólk hélt að sá
gamli væri kominn yfir móðuna miklu. Ég fór að stumra yfir
honum, í pilsi, og um leið og ég fann að karlinn var farinn að
færa hendurnar upp undir pilsfaldinn vissi ég að hann var ekki
farinn langt! Það var auðvitað ekkert að honum annað en að
hann hafði drukkið of mikið á leiðinni!"
Aðspurð hvort nafnið hafi ekki oft komið fólki á óvart segir
Sólborg muna eftir mörgum atvikum úr bernsku. „Mér fannst
þetta skelfilegt nafn,“ segir hún „þegar ég var lítil stelpa. Þá
var sagt við mig þegar ég var spurð hvað ég héti og ég sagði
það, þá var sagt .... og ertu Sumarliðadóttir líka? Þetta hljómar
eins og heil veðurspá! Sólborgar nafnið eitt og sér hef ég alltaf
verið sátt við.
Föðursystir mín hét Sólborg og Thor skrifar um hana í
Grámosanum. Hún hét Sólborg Salína. Ég held ég eigi enga
alnöfnu, en það eru nokkrar sem heita Sólborg. Ég á líka Iitla
nöfnu, hún er systurdóttir mín og er sjö ára.“ Hún segist að
lokum hafa verið í fríi frá fararstjórn í tíu ár en það sé aldrei að
vita hvað hún taki sér fyrir hendur, maður skyldi aldrei segja
aldrei. „Bara halda öllu opnu. Það kann vel að vera að ég gæti
hugsað mér þetta seinna mér. Ég gæti alveg hugsað mér svona
eina og eina ferð með einhverjn góðan með mér, eins og t.d.
manninn minn, hann er mjög góður sögumaður."
En hvernig fer saman að vera fararstjóri og hjúkrunarfræðin-
gur? Hún segir það fara vel saman en það geti bæði verið gott
og slæmt. „Þegar þú ert að vinna sem fararstjóri en ekki sem
hjúkrunarfræðingur ertu bara ráðinn sem fararstjóri og átt að
sinna því en um leið og fólk veit að þú ert hjúkrunarfræðingur,
leitar það til manns. Mér fannst það aldrei slæmt að geta líkal
orðið fólki að liði sem hjúkrunarfræðingur. En ég var svo sem
ekkert að auglýsa það heldur."
Tímarit hjúkrunarfræöinga 3. tbl. 80. árg. 2004