Svava - 01.10.1899, Qupperneq 8

152 - SYAYA [Októheb
ásigkomulag sem ínentun vorra tíma lieíir að bjóði.
En vorir tímar hafa samt sem áður margt til síns
ágætis, vísindunum liefir mikið farið fram; læknisfræð-
in, náttúnivísindin, stjömufrœðin og stærðfræðin hafa
nálgast sannleikann moira en nokkru sinni áður.
En hvernig er nú ástatt með þroskun einstaklings-
eðlisins, með fegurðartilfinningu vora og skapandi ímynd-
unarafl? Voru andlega lífl má iíkja við fagurt skurn
með fúnum kjarna. Vér erum gamlir og uppgefnir, af
því að oss skortir áhrifamikla gleði; vór erum starfsmenn,
sem vinnum með köldu geði. Sulturinn þvingar oss
áfram, en ekkiástin. Vér erum svo magriv og ógeðslegir
í öllu tilliti, að vér getum ekki látið sjá oss í maunkjms-
sögunni. Þá förum vér að tína saman það, sem vér get-
um fundið oftir liðna tímann, liiöðum á oss kynlega sam-
settum tækjum af mislitum tuskum og leikum fíflið. Vér
höfum ekkert aðalseigin, enga stefnu. Sjálfsvirðing og
göfugmenska eru líka horfin úv mannfélaginu. Allnr
uppsprettur andlegs lífs eru annaðhvort þornaðar eða
fullar af gruggi. Einkum á þetta sér stað með trúar-
brögðin. Stnfar það most af þeirri villu, að þau þreyta
að sama takmarki og vísindin. Verði maður þess var, að
eitt eður annað orð sé gagnstætt sjálfgildum sannleika, þá
er trúnni kastað burt sem slitnu fati. Sömu meðferð hofir