Svava - 01.10.1899, Blaðsíða 11

SVAVA
155
Októbeu]
];íða þau, nauðsyniua á að vevða að viðgangsmiklum and-
legum frjóöngum. Sem nú stendnv getui skólinn ekki
hvorttveggja, en hann getur Jpó iuurætt liina nauðsynlegu
Jiekkingu og reglurnar, scm andi vísindamannsins fylgir.
Hann getur vakið löngunina til að ná því takmarki, að
sjá að maungildið er melið eftir sannleiksást og fegurð-
artilfinningu, að vér eigum að vera rueira en skuggsjá,
sem heimshátturinn endurspeglast í. Til þess að ná þessu
takmarki, yrðu þeir, sem ala upp æskulýðinn, að hafa séð
og viðurkent að hvert hlóm heflr sína oigin fegurð,
sinn eigin ilm, að ekki tjáir að svifta hana neinu, því
þá truflast heildin, að liljan væri ekki oins undrunar-
verð ef hún hæri blöð rósarinnar. Líti menn uú til
þeirra manna sem uppeidi æskulýðsins hafa á hönduin,
sjáum vér hér og hvar menn sem skoða stöðu sína á
þenna hátt; en yfirleitt munum vér sjá skólakenslustörfin
skipuð af andlegum fátœklingum, sem áldrej af alhuga
hafa hugsað um viðfangsefni sitt.
Eíki, sem vill gora eitthvað mikið, verða eitthvað
nnkið, þarf meira en þekkingu; það þarf menn, sem
einhvern tíma hafa harist við allar skoðanir, og sem
að minsta kosti virða kristnina sem undrunarvert lista-
Vei'h, þótt þeir ekkj ájíti guðssögur hennar sannar.