Svava - 01.10.1899, Side 43

Október] SYAYA 187
n'enn, sem meinlæta eða þjá líkama sinn af alvöiu, sverja
aldvei, hvorki við liimin eða helvíti.
Líklegt er það, að sorg- hnfi húið í huga lians. Sorg
og sultur hafa söniu áhrif á líkama manna.
Vór skuluru nú fyrst um sinn láta oss standa á sama
utii munk þcnna, síðar í sögu vorri fáum vér að heyra um
sorg þá sern nagaði hjarta hans. í bráðina nægir oss,að
vita hvaðan hann var og hvers vegma hann var þarna
stacklur. Af því lmnn horfði órólegur langs efrir veg-
inum, mátti ráða í að hann vænti einhvers, en væri ekki
þangað kominn til að skoða og dást að náttúrunni.
Gieðihjarma brá sem suöggvast á svip hans, þegar
i'ann heyrði jódun í nokkurri fjarlægð. Skömmu síðar
sá hann uugan riddara náiægjast, er leit alt í kriug um
s>g oins og lianu væri að svipast að einhverjum, og þegar
i'ann sá munkinn, stöðvaði hann hest sinn og stölck af
huki.
’Góðan daginn, faðir Sigwartj sagði hann, ‘hafið
þér beðið mín?‘
’Já, ungi lierra, ég liefi heðið. Aldrei he.fi óg orð-
ið þc-ss var fyrri, að maður á yðar aldri hafi orðið of
Seinn til að finua stúlku sem hann elskar1.
’Ég get þá fundið hana?‘ sagði riddarinn áhugalega.
’Hefi ég ekki lofað yður því?‘