Dagblaðið Vísir - DV - 01.12.2017, Side 22

22 sport Helgarblað 1. desember 2017
gera góða hluti og sögðu að þeir
hlustuðu ekki á eitthvert kjaftæði.
Við spiluðum undanúrslitaleik
í bikarnum gegn KR árið 2008 og
ég fór upp í herbergi með stuðn-
ingsmönnum og sagði þeim að ég
ætlaði að verða fyrsti þjálfarinn til
að vinna stóran bikar fyrir karla-
liðið. Margir hlógu að mér en mér
fannst mikilvægt að menn hefðu
trú á möguleikanum. Ef leiðtoginn
þorir ekki að segja það, hver á þá
að trúa því? Þessi leikur fór í víta-
spyrnukeppni og sérfræðingarnir
– þeir voru til þá líka – sögðu vit-
leysu að láta Alfreð Finnbogason
taka vítaspyrnu. Hann klikkaði.
Arnar Grétarsson, sem var elstur,
tók spyrnu og klikkaði líka. Við
töpuðum leiknum, en ég þekkti Al-
freð og vissi að hann myndi borga
þetta til baka síðar. Þess vegna var
fallegt þegar hann skoraði bæði
mörkin í úrslitaleiknum árið eftir
og vippaði svo beint í markið í
vítaspyrnukeppninni. Þá tók Al-
freð vindil í munninn og tróð upp
í alla. Sumarið 2009 var rosalegur
kurr í félaginu og sérstaklega eftir
tapið gegn Þrótti. Þetta sýnir hvað
veður geta skipast skjótt í lofti. Við
vorum ekki frábærir í deildinni, en
fórum á skrið í bikarnum. Þá var
ísinn brotinn og menn fóru að trúa
að þetta væri hægt.“
Missti bróður sinn í bílslysi
Bróðir Ólafs, Hrafnkell Kristjáns-
son, lést á gjörgæsludeild LSH í
Fossvogi 25. desember, 2009, eft-
ir umferðarslys. „Árið 2009 lenti
Hrafnkell bróðir í bílslysi og dó.
Eftir það atvik fór ég eins og upp-
vakningur í gegnum árið 2010.
Svo tók ég ákvörðun: Farðu alla
leið. Ekki vera með minnimátt-
arkennd eða biðjast afsökunar
á sjálfum þér. Það var eins og ég
hefði fengið auka kraft, það voru
geggjaðir leikir á þessu tímabili.
Það var spil hjá okkur á köflum
sem ég hafði ekki séð áður, liðið
var frábært. Hver leikmaðurinn á
fætur öðrum blómstraði."
Persónleikapróf breytti miklu
Ólafur lét leikmenn Breiðabliks
taka persónuleikapróf og öðlað-
ist þannig vitneskju um hvernig
hann ætti að nálgast þá. „Árið 2007
og 2008 byrjuðum við að einbeita
okkur að fleiru en fótboltanum.
Með aðstoð góðs vinar míns fór ég
að skoða persónuleikana, hvernig
karaktera væri um að ræða. Við
lögðum persónuleikapróf fyrir alla
leikmenn, fyrir liðið sem heild og
einstaklinga. Spurningin sner-
ist ekki eingöngu um hvernig þeir
gætu tekið á móti bolta, spark-
að eða hlaupið. Spurningin var
einnig: hver er Kristinn Steindórs-
son? Hver er Kristinn Jónsson?
Og svo framvegis. Hvernig á ég að
nálgast þá, hvernig kem ég þeim í
gang? Það var ómetanlegt að geta
sem þjálfari nálgast leikmannahóp
sinn á annan hátt. Í ljós kom að
einn leikmaður þoldi gagnrýni illa.
Þegar mér varð það ljóst, þá breytt-
ist nálgun mín á hann. Ég var með
annan leikmann sem þoldi meira
og mátti heyra allt, ég notaði hann
þá sem ruslatunnuna, þegar þurfti
að koma einhverju fyrir. Ég notaði
þá sem ég mátti í raun skamma til
að koma skilaboðum til alls hóps-
ins. Ég man eftir atviki þar sem
ég tók skóinn frá einum og grýtti
honum í heita pottinn í klefanum
hjá Breiðabliki. Menn höfðu ver-
ið eins á beljur á svelli á vellinum
því þeir voru í venjulegum takka-
skóm. Ég skammaði þar einn leik-
mann en ég var í raun að skamma
alla. Ég var líka með Alfreð og tók
hann stundum út úr liðinu þegar
hann þurfti spark í rassinn. Í ein-
um leik í Keflavík byrjaði hann ekki
inn á. Hann kom inn á seint í leikn-
um og skoraði og þegar hann fagn-
aði þá settist hann niður. Hann
vildi láta vita að hann hefði byrjað
á bekknum. Við hlæjum að þessu
í dag, þetta var frábær hópur. Það
var fallegt að þetta skyldi blómstra
svona.“
Breytti til
Sumarið 2014 tók Ólafur við Nord-
sjælland í Danmörku en var vik-
ið úr starfi einu og hálfu ári síðar.
„Eftir tímabilið 2013 fann ég að ég
þyrfti að breyta til. Ég sé það þegar
ég horfi til baka. Sem þjálfari og
persóna fékk ég ekki þá næringu
sem ég þurfti. Ég hafði verið lengi
á sama stað og unnið með sama
fólkinu. Það var erfitt að færa fé-
lagið upp á næsta stall og ég var
orðinn þreyttur.
Það var skondið hvernig mér
var vikið úr starfi í Nordsjælland.
Það var í desember 2015, við vor-
um fyrir helgi að leggja drög að
næsta ári. Það kom helgi og á
þriðjudegi var ég síðan kallað-
ur inn á skrifstofu og mér sagt að
búið væri að selja félagið. Ég fékk
að vita að þeir hygðust koma inn
með sinn eigin þjálfara. Ég sagði
þeim að það væri ekkert mál, ég
skildi það vel og myndi gera það
sama ef ég væri með klúbbinn.
Það var gengið frá þessu, ég var
á launum fram á sumar og ekkert
vesen. Ég hefði ekki fengið starf-
ið í Randers nema vegna þess að
Nordsjælland gáfu mér góða um-
sögn, enda veit ég að sá viðskiln-
aður kom árangri ekkert við.“
Fann ekki traust og heiðarleika
Ólafur var án starfs í rúmt hálft
ár áður en hann tók við Randers
í dönsku úrvalsdeildinni sumar-
ið 2016. Hann sagði svo starfi sínu
lausu í haust. „Traust, heiðar-
leiki og trúverðugleiki skipta mig
miklu máli. Ef ég finn ekki traust
eða heiðarleika þá kvarnast úr
þeim stoðum sem nauðsynlegar
eru til að ná árangri. Yfirmaður-
inn sem var þarna reyndist mér
mjög vel en hann hafði of mörg
verkefni. Stjórnin var þessi dæmi-
gerða stjórn, menn sem láta
hlutina ráðast af tilfinningum.
Víða í stjórnum eru menn sem
koma úr viðskiptalífi eða atvinnu-
rekstri, þeir eru í sínum klúbbum,
golfklúbbum, rauðvínsklúbb-
um og fleira. Þegar við höfðum
fengið erfiða byrjun á mótinu þá
létu þeir vita að það yrði haldinn
stjórnarfundur og framtíð þjálf-
arans yrði rædd. Þá fóru viðvör-
unarbjöllur í gang, því það er
aldrei látið vita að stjórnarfundur
sé á næstu grösum. Þeim fannst
þeir þurfa að láta vita að það væri
fundur, á leikdegi.
Fimm mínútum áður en rút-
an átti að fara þá luku þeir fund-
inum og ég fékk að vita að ég nyti
stuðnings. Stjórninni fannst að
eitthvað yrði að gera öðruvísi og
mér fannst þeir þá vera farnir að
skipta sér of mikið af starfi þjálf-
arans. Þeir treystu mér en treystu
mér samt ekki, þetta var eins og
að fara til kærustunnar sinnar og
segja „Ég elska þig en þú veist...“.
Það getur ekkert verið neitt „en",
þarna á milli. Ég lét þetta eiga sig
fram að næsta landsleikjafríi í
byrjun október. Við áttum fínan
kafla en ég fann hvernig þessi efi
sat djúpt í mér. Ég fór þá á fund
hjá yfirmanni mínum og sagði að
ég gæti ekki verið besta útgáfan af
sjálfum mér í þessu umhverfi. Það
væri ekki gott fyrir mig, ekki fyr-
ir leikmannahópinn eða alla sem
kæmu að þessu. Ég sagði lausn-
ina vera þá að ég viki – ég upp-
lifði ekki 100 prósent traust. Það
fékk svolítið á hann. Hann fór
með þetta til stjórnar, svo var hr-
ingt í mig morguninn eftir. Stjórn-
arformaðurinn spurði mig af
hverju ég hefði komist að þessari
niðurstöðu. Ég hafði aldrei heyrt
í honum og sagði honum að mér
fyndist dæmigert, að hann gæfi
sig á tal við mig eftir að ég hefði
tilkynnt þeim þetta.
Þegar fjölskyldunni líður ekki
vel og trúnaðarbrestur er til staðar
þá nenni ég ekki að hanga í starfi
bara til að fá launin mín eða halda
einhverjum titli – að vera þjálfari í
efstu deild í Danmörku. Það verð-
ur svo mikið tómarúm í öllu sem
maður gerir ef maður mætir ein-
göngu í vinnuna til að fá launin
sín. Ég gat það ekki. Ég tók þessa
ákvörðun, það var nauðsynlegt.“
Grátbroslegt að vinna með Lennon
Sumarið 2016 var Steven Lennon
framherji FH harðlega gagnrýnd-
ur fyrir Twitter-færslu sína þar
sem hann virtist fagna því að Ís-
land væri að detta út af EM í
Frakklandi. Ólafur svaraði hon-
um fullum hálsi og í dag vinna
þeir saman hjá FH. „Við tókumst
bara í hendur og málinu var lok-
ið. Ég sagði við hann að það væri
grátbroslegt að við værum að fara
að vinna saman. Við hreinsuðum
þetta allt í fyrra. Mér fannst þetta
ekki vera góð tímasetning hjá hon-
um, eins og svo mörgum öðrum.
Það er hægt að túlka hlutina á mis-
munandi hátt, ég hafði samband
við hann fljótlega á eftir. Hann út-
skýrði fyrir mér hvað hann væri að
meina, hann elskar íslenskan fót-
bolta en sem hlutlausum áhorf-
anda vildi hann meiri skemmt-
un. Honum fannst skemmtilegra
að horfa á önnur lið og það er
skoðun sem hann á rétt á. Bítlarnir
voru ekkert frábærir tónlistar-
menn en þeir hljómuðu frábær-
lega saman, það er það sama með
íslenska landsliðið. Einstaklings-
gæðin eru kannski ekkert frábær
en þau hljóma vel saman. Á fyrstu
æfingu brostum við hvor til annars
og aðrir leikmenn höfðu gaman af.
Þetta er ekkert vandamál, hann er
hrikalega góður í fótbolta og algjör
toppnáungi. Ég hef engar áhyggjur
af þessu.“
Stoltur af leikmönnum sínum
Ólafur var hluti af teymi Íslands
á Evrópumótinu í Frakklandi þar
sem hann sá um að leikgreina
Portúgal. Þar voru þrír leikmenn
sem hann þjálfaði í Breiðabliki;
Sverrir Ingi Ingason, Alfreð Finn-
bogason og Jóhann Berg Guð-
mundsson. „Ég var hrikalega
stoltur af því að sjá hvað þeir eru
orðnir flottir fótboltamenn. Ekki
bara flottir leikmenn heldur líka
góðir drengir. Þetta skiptir máli
þegar maður hefur haft svona
mikið með þá að gera ásamt öðr-
um, það er ekki bara ég sem þjálf-
aði þá. Mér finnst ég eiga pínu-
lítið í þeim og þegar ég hitti þá
aftur eru þeir sömu pungarnir og
þegar þeir voru litlir. Bara betri
í fótbolta og þroskaðari í lífinu,
sumir komnir með börn og fjöl-
skyldu. Þetta gefur mér orku. Ég
vil búa til fleiri leikmenn sem gera
svona hluti.Þetta eru ekki fjöl-
skyldubönd en þegar menn eru
svona mikið saman og maður er
að þjálfa þá á mótunarárunum þá
finnst manni maður eignast eitt-
hvað aðeins í þeim. Ég er stoltur af
því að hafa þjálfað þá,“ sagði Ólaf-
ur, en vill hann gerast landsliðs-
þjálfari einn daginn?
„Erfið spurning, ég held að það
sé alveg ljóst. Kannski fæ ég tæki-
færi til þess. Þá er aldrei að vita
hvað það verður, hvar það verður
og hvernig það verður.“ n
„Hann
sagði mér
að í þessu húsi
og í þessari ferð
væri alltaf eitt
Gammel dansk
skot á morgnana.
Missti bróður sinn „Árið 2009, um veturinn, þá deyr Hrafnkell bróðir, lendir í bílslysi. Þegar
ég hugsa til baka, þá fer ég bara eins og uppvakningur í gegnum árið 2010 eftir það atvik.“
M
y
n
d
S
iG
tr
y
G
G
u
r
A
r
i