Dagblaðið Vísir - DV - 01.12.2017, Qupperneq 34

34 fólk - viðtal Helgarblað 1. desember 2017
með börn og þótt við yrðum strax
ástfangin fluttum við ekki saman
fyrr en 2014 hér fyrir norðan.
Vinskapur leiddi okkur saman
en ég heillaðist af því hversu
opin hún er,“ segir hann og bæt-
ir við að fjölskyldunni hafi tekist
vel að koma undir sig fótunum
á Akureyri. „Mér líður eins og ég
hafi farið í einn sólarhring. Ég er
kominn heim. Akureyri er góður
staður fyrir fólk sem vill standa
í framkvæmdum. Miðbærinn á
þriðjudagsmorgni í febrúar er
kannski ekki upp á marga fiska
en þá er það spurningin hvað
þú ert að gera. Það er það sem
skiptir öllu máli. Ég hafði gleymt
hversu stuttar vegalengdirnar hér
eru. Fyrir sunnan bjó ég lengst
af í Mosfellsbæ og var kannski
45 mínútur að koma börnunum
á leikskóla og í vinnuna. Maður
eyddi allt upp í þremur tímum í
bíl á dag.“
Þrífættur köttur og hundur
Axel á tvö uppkomin börn af
fyrra sambandi. Frumburðurinn,
Jakob Axel, 23 ára, býr hjá ömmu
sinni í Mosfellsbæ en dóttirin,
Steinunn Halldóra, er nýútskrifuð
úr Menntaskólanum á Akureyri.
Bergrún á 11 ára skíðastúlku,
Eyrúnu Erlu, sem er alsæl með að
búa svona stutt frá skíðasvæðinu
og svo er það sonur þeirra, Frank
Bergur, sem er að verða tveggja
ára. Aðspurður segir Axel samein-
ingu fjölskyldnanna hafa gengið
vel. „Það hefur ekkert flækst fyrir
okkur. Um tíma vorum við sex í
heimili auk þrífætts kattar og eins
hunds. Það var líf og fjör en hef-
ur nú róast þótt sá minnsti haldi
okkur á tánum.“
Föðurhlutverkið göfugast
Hann viðurkennir að það hafi
mótað hann sem föður að vera
ekki í daglegum samskiptum við
sinn eigin föður. „Ég held að allir
strákar, sem alast þannig upp,
leiti meðvitað eða ómeðvitað að
föðurímynd. Ég var mikið með
móðurafa mínum í sveitinni. Ein-
hverra hluta vegna vissi ég alltaf
að ég myndi eignast börn ungur,
sem stóðst því ég var 22 ára þegar
sonur minn fæddist og stelpan
kom þremur árum síðar. Vegna
reynslu minnar lofaði ég sjálf-
um mér að skilja aldrei, en ég og
mamma þeirra vorum ung og
tókum ákvarðanir eftir því. Eftir
að við skildum var ég í hlutverki
helgarpabba og flutti til Ítalíu í
eitt ár en svo veiktist barnsmóðir
mín alvarlega og þá komu börnin
til mín og ólust upp hjá mér eftir
það. Þetta var mjög erfitt tímabil
fyrir okkur öll en hún var í dái svo
vikum skipti og fór í endurhæf-
ingu í nokkur ár. Það tók auðvit-
að heilmikið á þau en okkur tókst
öllum að komast í gegnum þetta,“
segir hann og bætir við að hann
hafi alltaf fundið sig í föðurhlut-
verkinu. „Að vera faðir er göfug-
asta hlutverk sem ég hef tekist á
við um ævina, það hlutverk sem
felur í sér mestar áskoranir en
er einnig mest gefandi. Mig hef-
ur alltaf langað að vera til staðar
fyrir börn mín, að vera alltaf og í
alvöru til staðar fyrir þau.“
Meiri verndartilfinning
Hann segist hafa fundið mun á því
að eignast barn 22 eða 44 ára. „Til-
finningin er alltaf jafn guðdóm-
leg en með auknum þroska átt-
ar maður sig á því að það er ekki
sjálfsagt að eignast fullfrískan og
hressan strák. Í dag er ég, held ég,
ábyrgðarfyllri og pössunarsam-
ari pabbi. Þegar maður er ungur
treystir maður meira á lífið, en í
dag veit maður að lífið getur verið
alls konar. Maður horfir á barnið
og hugsar með sér hvernig því eigi
eftir að reiða af, það á svo mikið
eftir. Ég hef fundið fyrir meiri
verndartilfinningu.“
Áfram á hnefanum
Hann segir föðurmissinn hafa
haft mikil áhrif á sig. „Ég held að
fólki hafi ekki fundist að ég þyrfti
að syrgja hann neitt sérstaklega
þar sem ég ólst ekki upp hjá hon-
um. Það held ég að sé kolröng
nálgun. Ef samskiptin hafa ekki
verið með þeim hætti sem mað-
ur helst vildi getur ástvinamiss-
ir verið enn flóknari. Ég fór þetta
áfram á hnefanum og án þess að
gera upp mínar tilfinningar. Ætli
ég verði ekki út ævina að vinna
úr þessu. Þetta hefur haft miklu
meiri áhrif á líf mitt en ég gerði
mér nokkurn tíma grein fyrir.“
Engin umræða um geðsjúkdóma
Hann segir föður sinn hafa verið
mjög veikan undir það síðasta.
„Ég vissi í hvað stefndi. Pabbi
glímdi við margs konar geðsjúk-
dóma og alkóhólisma sem höfðu
gert hann viðkvæman og í raun
varnarlausan á ótrúlega stuttum
tíma. Það var engin umræða um
geðsjúkdóma á þessum tíma. Slíkt
var ekkert rætt og það þótti eðli-
legt. Hann lést þegar kviknaði í
húsi hans út frá gassprengingu en
andlát hans var úrskurðað sjálfs-
víg. Pabbi hafði alltaf sagt mér að
hann myndi fara með hvelli en ég
held að hann hafi ekki meint það
svona bókstaflega.“
Trump og grunngildin
Eitt af því sem Axel erfði frá föður
sínum er hrifning á Bandaríkj-
unum. „Það er grunnhugmyndin
um frelsi einstaklingins, tækifær-
in og að allir geti náð langt, burt-
séð frá uppruna, sem heillar mig.“
En hvað með Donald Trump,
ert þú einnig hrifinn af honum?
„Ég var sannspár og spáði
Trump sigri þótt enginn annar
hafi búist við því. Trump er ekki
gallalaus maður og ég er enginn
sérstakur aðdáandi hans en samt
sem áður held ég að það hafi ver-
ið nauðsynlegt að fá mann eins og
hann til valda – mann sem heldur
í grunngildin. Ég vona allavega að
hann eigi eftir að koma á óvart en
kannski er hann bara sá gallagrip-
ur sem margir segja,“ segir hann
og viðurkennir að hann gæti vel
hugsað sér að búa í Bandaríkjun-
um. „Kannski endar maður þar.
Hins vegar erum við komin til
Akureyrar til að vera. Það er ekk-
ert fararsnið á okkur enda tjaldar
maður ekki til einnar nætur þegar
maður standsetur fjölmiðil.“
Fljótfær og stundum óöruggur
Aðspurður segist hann ekki óttast
Gróu á Leiti. „Kjaftasögurnar eru
partur af Akureyri en ég læt slíkt
ekki bíta á mig. Sögurnar geta
orðið svæsnar en þá eru þær bara
meira spennandi. Ef ekki eru
sagðar um mann sögur er maður
ekki að gera neitt sem skiptir
máli,“ segir hann brosandi og játar
því aðspurður að hann sé mögu-
lega það sem kallast frumkvöð-
ull. „Ég á auðvelt með að hrífa
fólk með og vera í því hlutverki að
leiða fólk áfram að ákveðinni sýn.
Aðgerðaleysi er það versta sem ég
veit. Ég verð helst að vera á undan
öðrum og jafnvel á undan sjálfum
mér. Ég get nefnilega verið fljót-
fær og er líka stundum óörugg-
ur þótt ég láti ekki bera á því. Það
er þessi efi um hvort ég sé að gera
rétt. En það er kannski líka kostur
– að efast stundum um það sem
maður er að gera.“
Lífið býr mann til
Axel er 45 ára og segist nýlega
hafa lært að fagna því að fá að eld-
ast. „Einhvern tímann sagðist ég
alltaf ætla að vera 18 ára. Þetta
vita vinir mínir. Ég er ekki lengur
viss um að það sé besti aldur til
að velja. Í dag vil ég njóta þess að
eldast og hugsa um það sem skref
áfram en ekki aftur á bak. Hins
vegar ég á unga konu og lítið barn
og hvort tveggja heldur mér ung-
um. Þótt kjarninn sé sá sami er ég
ekki lengur sama manneskjan og
ég var þegar ég bjó hér síðast. Það
er svo margt sem mótar mann.
Lífið býr mann til.“ n
„Pabbi hafði
alltaf sagt
mér að hann
myndi fara með
hvelli en ég held
að hann hafi ekki
meint það svona
bókstaflega
Aldurinn „Hins vegar ég
á unga konu og lítið barn
og hvort tveggja heldur
mér ungum.“ Mynd guðrún Þórs