Dagblaðið Vísir - DV - 28.03.2018, Blaðsíða 18

18 28. mars 2018fréttir
Þ
egar ég var unglingur
og byrjuð að leita að
vinnu í fyrsta sinn, þá
fannst mér ég alltaf þurfa
að setja „Gísladóttir“   í stað 
„Capangpangan“ í ferilskrána
mína af því að þá fannst mér ég
eiga meiri líkur á að fá vinnu. Mér
finnst ég ennþá þurfa gera það í
dag,“ segir Maria Monica Luisa
Capangpangan. Maria er fædd á
Filippseyjum en fluttist til Íslands
þegar hún var fjögurra ára að aldri
ásamt móður sinni og fyrrverandi
stjúpföður. Hún kveðst oft hafa
verið særð eða lent í niðurlægandi
aðstæðum vegna þess að hún er
erlend í útliti og nefnir sem dæmi
að heyra kallað „ding dong“ á eftir
sér og vinunum niðri í í bæ.
Maria ólst upp á Seltjarnarnesi;
gekk í Mýrarhússkóla og Valhúsa-
skóla og æfði körfubolta með Val
og síðar KR. Hún á í dag þrjú yngri
hálfsystkini og þá er hún einnig
orðin móðir, en frumburður henn-
ar, lítill drengur, kom í heiminn
fyrir sjö mánuðum.
„Í dag er ég í fæðingarorlofi en
ég er að reyna vinna líka þar sem
ég má vinna 50 prósent með orlof-
inu. Ég er ekki í skóla eins og er, ég
hætti þegar ég varð ólétt en stefni
á að klára stúdentinn. Ég hef verið
að hugleiða að fara í fjarnám þegar
ég klára fæðingarorlofið. Þannig
að núna er ég bara að njóta þess
að vera með syni mínum, sjá hann
vaxa og þroskast með hverjum
deginum, svo þegar ég klára orlof-
ið þá ætla ég að vinna á fullu því
mig langar til þess að geta keypt
hús handa okkur einn daginn
og ég reyni að taka einn og einn
áfanga inn á milli.“ 
Bæði vandræðalegt og fyndið
Hún skrifaði á dögunum blogg-
færslu þar sem hún tjáði sig um
reynslu sína af því að vera erlend
í útliti og búa á Íslandi.
„Þegar ég var yngri fann ég
voða lítið fyrir fordómum gagn-
vart útlitinu mínu. Mér fannst ég
ekkert öðruvísi en hinir krakkarn-
ir,“ segir hún og rifjar upp atvik frá
því að hún var 15 ára gömul; þegar
hún gerði sér í fyrsta sinn grein fyr-
ir því að hún væri „útlendingur á
Íslandi“.
„Ég man alltaf eftir því þegar ég
vann í Bónus og eldri kona spurði
mig hvort við værum með UHU-
lím og ég svaraði „Ha?“ vegna
þess að ég heyrði ekki alveg hvað
hún sagði en þá svaraði hún: „Oh,
sorry do you sell …?“ Ég man ekki
hvort ég svarði henni á ensku eða
íslensku en eftir þetta hef ég vanið
mig á að svara alltaf með: „Hvað
sagðirðu?“ í staðinn svo fólk haldi
ekki að ég skilji ekki íslensku.“
Maria hefur unnið við þjón-
ustustörf síðustu sex ár. Á þeim
tíma hefur hún oft lent í að við-
skiptavinir haldi að hún tali ekki
íslensku og ávarpa hana því á
ensku.
„Ég nenni ekki alltaf að svara
þeim á íslensku því þá verða þau
vandræðaleg, en á hinn bóginn
verð ég vandræðaleg ef ég þarf
kannski að tala íslensku á næsta
borði. Mér hefur alltaf fundist
þetta bara vandræðalegt og fyndið
þangað til ég talaði við asíska vin-
konu mína um þetta. Hún hefur
oft lent í þessu líka og finnst þetta
lýsa fordómum, að halda að við
tölum ekki íslensku bara af því að
við erum ekki íslenskar í útliti. En
Ísland er túristaland og margir
staðir taka inn erlent starfsfólk og
við eigum því alveg eins von á því
að afgreiðslufólk sé enskumæl-
andi.“
Hún segir fólk stundum vera
forvitið um uppruna hennar eftir
að það heyrir hana tala íslensku.
„Stundum hef ég verið spurð
út í hvort ég sé ættleidd. Ég veit
eiginlega ekki hvernig ég að vera
þegar fólk spyr mig að þessu. Við
vinkonurnar veltum því stund-
um fyrir okkur hvort við getum
kallað okkur Íslendinga? Erum
við filippseyskir Íslendingar? Mér
finnst allt í lagi að útskýra fyrir
fólki hvernig ég kom hingað en
fyrir vinkonur mínar sem fæddust
hér getur verið mjög þreytandi að
fá alltaf sömu spurningarnar. Að
vera fædd og uppalin á Íslandi en
fá alltaf spurninguna hvort mað-
ur sé ættleiddur eða kunni ekki ís-
lensku vegna þess að maður hef-
ur útlenskt útlit. Þetta pirrar mig
ekki beint en getur verið þreyt-
andi.“
Hún segist engu að síður skilja
vel þessa sakleysislegu forvitni
fólks. Hún gerir sér grein fyrir að
flestir vilji aðeins vel.
„Ég elska þegar fólk talar
um hvað við Filippseyingarn-
ir séum rosalega vingjarnleg
þjóð. Þegar þú heimsækir Fil-
ippseyjar þá líður þér alltaf
eins og þú sért velkomin, all-
ir eru svo rosalega vingjarnleg-
ir. Fólkið þar elskar útlendinga.
Að líða eins og maður sé ekki
velkomin í landinu sem mað-
ur ólst upp í er frekar fúlt. Ég er
ekki að segja að allir séu svona
hérna en það er bara mun al-
gengara hér en á Filippseyjum.“
Fólk starir
Hún bætir við að það leiðinleg-
asta sé að vera særð eða niður-
lægð vegna þess að hún sé erlend
í útliti.
„Ég finn mest fyrir fordóm-
um þegar við vinahópurinn erum
saman, það er alls ekki oft, sem
betur fer, en mér finnst það gerast
mest þegar við erum niðri í bæ að
skemmta okkur til dæmis. Fólk sér
hóp af Asíubúum og fer að stara,
hef lent í því að einhver kallar á
okkur „bing dong dingdong “. Ég
vildi óska þess að ég hefði kjarkinn
til þess að segja „Nei, fyrirgefðu
Maria verður fyrir fordóMuM
n Fædd á Filippseyjum en flutti til Íslands fjögurra ára n Heyrir kallað „ding dong“ á eftir sér