Morgunblaðið - 24.04.2018, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. APRÍL 2018
það var að mig minnir um fimm
ára aldurinn.
Oftar eins og systir mín en
móðursystir, enda bara fimmtán ár
á milli okkar. Agnarsmá eins og
amma, mamma og Halldóra systir.
Þær fjórar varla nema sex metrar
á hæð samtals, en allar svo risa-
vaxnar manneskjur, að þær gætu
allt eins verið sex metrar á hæð
hver og ein.
Ég man óteljandi heimsóknir
Ellu Þóru til Akureyrar æsku
minnar. Man dásamlegar stundir
hjá henni við landvörslu í Vestur-
dal þar sem Eva hagaði sér eins og
ábyrg móðir okkar Hildigunnar –
og Ellu Þóru. Man súrrealískt
sumar hjá henni í Hollandi og rugl-
að ferðalagið heim með Halldóru
ömmu. Man þegar hún fékk mig til
að hraðlesa og dæma vel útilátinn
bókabunka fyrir Jón Óttar sjón-
varpsstjóra, svo að hann gæti hald-
ið andlitinu í daglegum jólabóka-
dómum á Stöð 2. Man þegar Salka
kom til sögunnar. Enn ein systirin
sem fékk meiri gáfur og fleiri hæfi-
leika í vöggugjöf en allir aðrir.
Sannkallaðar svindlsystur.
Ella Þóra var eldklár, eitur-
snjöll og flinkari en fjall fullt af
listafólki. Svo orkumikil að henni
héldu engin bönd. Illa haldin af
hreinskilnisveiki. Fannst fátt
skemmtilegra en að stuða fólk og
sjokkera með fáránlega fyndnu
orðbragði og sögum. Blátt áfram
hrekkjusvín af góða skólanum.
Þoldi hvorki kjaftæði né hálfkák og
undanbrögð. Leiðtogi og fyrir-
mynd. Ófeiminn móðgari. Fyndn-
ari en allir. Þorði þegar aðrir
þögðu. Alltaf til í tuskið. Fyrsti
grjótharði femínisti lífs míns. Með
hlýjasta hjarta hérna megin við
Himalaja.
Síðasta ævintýri okkar Ellu
Þóru var í Heydal við Ísafjarðar-
djúp þar sem Strandseljaættin
kom saman sumarið 2016. Um
miðja nótt ákvað ég að það væri
góð hugmynd að vaða yfir nær-
liggjandi á og demba mér í heita
náttúrulaug sem þar leyndist. Í
minningunni nennti enginn með og
flestir farnir að sofa, nema tæplega
sextug móðursystir mín. Ég tók
hana snemmendis á hestbak og
ferjaði yfir grýtta sprænuna. Gott
ef Ella Þóra var ekki á hælaskóm.
Hún bláedrú, ég mögulega á fáein-
um prómillum. Ótrúleg baðstund
þarna í vestfirsku sumarnóttinni.
Bókin „Drullupollar í náttúru Ís-
lands“ verður skrifuð seinna.
Við Bjarmastígssystkinin –
Stefán Hrafn, Friðfinnur Örn,
Guðmundur Már og Halldóra
Anna (Hæna) – sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur til eft-
irlifandi Snekkjuvogssystkina og
dætra Ellu Þóru: Evu, Hildigunn-
ar og Sölku.
Stefán Hrafn Hagalín.
Þegar við Ella Þóra gengum til
prests fyrir nokkrum árum til að
geta fermst, hún hjá Árelíusi sem
kenndi samkvæmt gamla tíðarand-
anum og ég hjá Sigurði Hauki sem
var nútíma spútnikprestur, þá
hófst vinátta okkar sem hefur
haldist síðan. Hún var kannski lítil,
en sætust og skemmtilegust. Ári
síðar, sumarið 1971, var okkar
tími, mikið vesenast og mikið
ferðast, engar áhyggjur og núið
var núna. Um vorið fórum við í
Saltvík og snemma sumars í langt
puttaferðalag norður í land. Oft
þurftum við að bíða lengi eftir fari,
ég man ekki allt en ég sé tvo ung-
linga húka í sólarhring í Grjótagjá
eftir langt og mikið basl með tjald
sem rifnaði og allt blautt eftir
blindbyl, snjó og brjálað veður. Við
áttum ekki mikið að borða og það
var hráslagalegt og ekki hægt að
vera endalaust í heitri lauginni. En
sama hvað á gekk var Ella alltaf
glöð og bjartsýn á að allt færi vel.
Seinna um sumarið fórum við á
útihátíð í Húsafelli, mikið gaman
og birti Þjóðviljinn myndasyrpu af
okkur að spóka okkur í undarleg-
um múnderingum. Það var líka
mjög spennandi að passa Stebba
litla á Spítalastígnum fyrir Lillu
systur Ellu og ekki leiðinlegt að
sitja í sérherbergi á Love Story í
Háskólabíói, en þar réð Friðfinnur
pabbi Ellu ríkjum. Um veturinn
stækkaði magi Ellu meir og meir,
hún borðaði endalaust ávexti og
endalaust var hlustað á Hunky
Dory og Magnús og Jóhann. Svo
strax eftir landspróf fór Ella með
Halldóru mömmu sinni upp á spít-
ala, ég fékk ekki að koma með, en
skömmu síðar birtist lítil sæt
stelpa. Við Ella urðum fullorðin.
Sumarið ’72 eignuðumst við Ella
Þóra sem sagt gullmola sem hefur
bundið okkur böndum sem aldrei
hafa rofnað. Alla tíð hef ég reiknað
með að við Ella yrðum saman
hugguleg gamalmenni á elliheim-
ilinu, hún í ruggustól að prjóna og
segja hlæjandi skemmtilega sögu
en ég að hlusta. Ég minnist Ellu
fyrir svo ótal margt og eðlileg Ella
var með nærveru sem var hlý og
gefandi, hún bætti þá alltaf allt í
kringum sig. Elsku Ella Þóra, ég
mun alltaf sakna þín.
Guðbergur Davíðsson (Bubbi).
Þegar litið er yfir farinn veg er
sumt fólk okkur hugstæðara en
annað, sér í lagi þeir fáu sem ná að
glæða stað og stund með nærveru
sinni einni. Þannig var það með
Ellu Þóru. Þegar hún kom 10 ára í
SG-bekkinn í Vogaskóla varð allt
einhvern veginn léttara, bjartara
og skemmtilegra. Þessi lágvaxna
hnáta heillaði okkur bekkjarsystk-
inin með fjöri sínu, kímnigáfu og
dillandi hlátri. Okkur tveimur varð
fljótt vel til vina enda var ýmislegt
sem sameinaði. Við áttum sama af-
mælisdag, hétum báðar Þóra að
seinna nafni og vorum yngstu börn
í stórum systkinahópi. Að auki
þótti sumum við líkar í útliti. Ég
dró það reyndar í efa en þótti hólið
gott og var alveg til í að líkjast
þessari frábæru vinkonu minni.
Við trítluðum oft saman heim úr
skólanum og komum við í mjólk-
urbúðinni við Langholtsveg þar
sem móðir Lóu bekkjarsystur
vann. Hún gaukaði að okkur end-
um af vínarbrauðslengjum sem við
mauluðum ýmist á gangstéttinni
eða heima hjá Ellu. Þar röbbuðum
við áfram um allt milli himins og
jarðar. Unglingsárunum fylgdu
ævintýri, uppákomur og áskoranir.
Sumarið eftir landspróf eignaðist
Ella elstu dótturina, Evu Berg-
þóru. Þetta voru tímamót því þar
með var Ella fyrst okkar til að
verða foreldri.
Þegar grunnskóla lauk fórum
við tvær í MH ólíkt öðrum bekkj-
arfélögum. Þar tók við skemmti-
legur tími og líkt og í Vogaskóla
sópaði Ella að sér athygli á
áreynslulausan hátt og eignaðist
fljótt stóran vinahóp. Að mennta-
skóla loknum varð samband okkar
heldur stopulla enda bjuggum við
erlendis sitt á hvað og ferðuðumst í
svolítið ólíkum kreðsum. Við fylgd-
umst hins vegar hvor með annarri
og þegar við hittumst var jafnvel
eins og tíminn hefði staðið í stað.
Ég vissi að lífið fór ekki alltaf
mjúkum höndum um vinkonu mína
og hafði stundum áhyggjur af
henni. Það var svo fyrir nokkrum
árum að við tókum upp samband
að nýju þegar hún stundaði nám
við Háskólann á Akureyri. Þar átt-
um við yndislegar stundir þegar
við rifjuðum upp gamlar minning-
ar úr grunnskóla og menntaskóla.
Hlógum saman yfir atvikinu þegar
séra Árelíus kallaði á eftir okkur
„fiðrildi“ þar sem við örkuðum
áfram í síðu fermingarkápunum
okkar á leið á skátafund. Einnig
töluðum við endalaust um börn og
barnabörn. Ella var einstaklega
stolt af dætrum sínum þremur og
fjarveran frá þeim var henni erfið.
Ég dáðist að kraftinum og eljunni í
henni að setjast aftur á skólabekk
þrátt fyrir takmörkuð fjárráð og
vera tilbúin að deila húsnæði og
kjörum með mun yngra fólki sem
hafði allt aðrar þarfir og lífsstíl en
hún.
Seinna hélt Ella áfram námi í
Noregi og settist svo að á Ísafirði
en við það varð samband okkar aft-
ur stopulla. Ég efaðist þó aldrei um
að við myndum eiga fleiri
skemmtilegar samverustundir. Og
nú er hún farin.
Elsku Eva, Hidda og Salka. Ég
sendi ykkur mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Ellu Þóru
vinkonu minnar.
Snæfríður Þóra.
Ég kynntist Ellu Þóru þegar ég
var 13 ára. Þá var ég nýflutt í
Hafnarfjörðinn og varð svo gæfu-
söm að lenda í sama bekk og Salka
Sól og við höfum alla tíð síðan verið
bestu vinkonur. Ég man að þegar
ég hitti Ellu fyrst þá fannst mér
hún undarleg týpa, en mikið of-
boðslega var hún skemmtileg og
ólík öllum öðrum mömmum. Ég
komst að því mjög fljótt að Ella var
algjörlega einstök. Hún smitaði
alla í kringum sig af gleði og hlát-
urinn, maður lifandi. Ef Ella hló þá
hlógu allir í kringum hana.
Við Salka heimsóttum Ellu þó
nokkrum sinnum út á land þar sem
hún bjó hverju sinni. Þá var alltaf
mikil gleði og mikið hlegið. Við
Salka rifjum reglulega upp sögur
úr þeim ferðum, það eru dýrmætar
minningar.
Ella var mjög dugleg að hrósa
en að taka við hrósi var annað mál.
Þegar ég var nýbyrjuð á Frétta-
stofunni sendi ég henni skilaboð
þar sem fyrrverandi samstarfs-
maður hennar hafði beðið fyrir
kveðju og ég lét það fylgja með að
hann hefði haft orð á því hversu
dugleg og klár hún væri. Ég fékk
einfalt og laggott til baka: „Þú
heldur ekki að þetta muni stíga
mér til höfuðs?“ Og ekki orð um
það meir.
Ella var svo ólýsanlega stolt af
dætrum sínum og barnabörnum,
það fór ekki framhjá neinum. Þeg-
ar hún talaði um þau lifnaði yfir
henni. Þeim sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast Ellu og hennar
litríka persónuleika. Hún var alltaf
svo góð við mig og við urðum mikl-
ar vinkonur. Ég sakna hennar of-
boðslega mikið en minningarnar
um þessa dásamlegu konu munu
lifa um ókomna tíð.
Stefanía Skaftadóttir.
Snekkjuvogur 21 var ævintýra-
höll og Ella Þóra, æskuvinkona
mín, allt í senn prinsessa, drottn-
ing, trúður, heilladís og örlaga-
norn. Hún gat brugðið sér í allra
kvikinda líki, hetjunnar jafnt sem
andhetjunnar. Ég tilbað jörðina
sem hún gekk á en óttaðist jafn-
framt veldi hennar í nýja vin-
kvennahópnum sem ég eignaðist
þegar ég flutti í barnmargt Voga-
hverfið. Ella var elst okkar og
einnig smávöxnust en stökk þó
lengst ofan af skýlinu við Snekkju-
vogsróló og hljóp hraðast frá að-
steðjandi hættum sem nóg var af í
uppvexti okkar. Þegar við vorum
komnar í öruggt skjól brast Ella í
dillandi hlátur sem frelsaði okkur
hinar úr álögum óttans. En hún
skapaði líka hættur. Við minnumst
enn skelfingarinnar sem fylgdi því
að stíga á svarta flís í eldhúsinu hjá
Ellu sem sett hafði þá reglu að
heima hjá sér mætti einungis stíga
á hvítar flísar.
Lengi leit ég á það sem hátind
starfsferils míns að hafa fengið að
sitja dagpart með Ellu á Þjóð-
minjasafninu að gæta sýningar á
nýuppstoppuðum hvítabirni sem
felldur var 1969 við Grímsey.
Seinna datt mér í hug að björninn
hefði verið fyrirboði þess að báðar
áttum við eftir að búa á norður-
slóðum. Ég bjó á sextugustu og
sjöttu gráðu norður í Svíþjóð en
Ella bjó á sjötugustu breiddar-
gráðu í Noregi þar sem hún lauk
auk þess doktorsprófi í heim-
skautafræðum. Enginn toppar
Ellu Þóru. Svona var þetta líka
með uppruna okkar. Við vorum af
annarri kynslóð Reykvíkinga og
áttum rætur út um land. Mér
fannst nokkuð merkilegt að vera
bæði að norðan og austan en hún
Elín Þóra Friðfinnsdóttir var ætt-
uð úr Djúpinu og Grímsey. Hvort
tveggja útskýrði kynngikraft
hennar.
Við vinkonurnar hættum svolít-
ið að vera börn þegar Ella varð
ólétt fjórtán ára. Við fjarlægðumst
líka, kannski hélt ég að Ella hefði
ekki þörf fyrir vinkonur þegar hún
átti hinn ágæta Bubba að kærasta
og Evu í vændum. Seinna heyrði
ég hana lýsa því hvernig æskan
rann burt með móðurmjólkinni og
finnst leitt að ég skyldi ekki átta
mig á því fyrr. Börn barna eru
sögð gæfufólk og það held ég að
sannist á Evu Bergþóru. Við Ella
tókum aftur upp þráð vináttunnar
á menntaskólaárunum og ég
kynntist stórum vinahópi hennar í
MH sem alltaf fylgdi fjör. Líklega
náði aðdáun mín á æskuvinkonu
minni hámarki þegar þau Halli
héldu til Ameríku að því er mér
fannst til að leggja undir sig fjöl-
miðlaheiminn.
Á fullorðinsárum var iðulega of
langt á milli okkar til að við gætum
hist en Facebook gerði okkur aftur
að nágrönnum. Um skeið vorum
við daglegir gestir á síðum hvor
annarrar og mér leið eins og ég
gæti skroppið til hennar bakgarðs-
megin inn um eldhúsdyrnar eins
og forðum. Þegar mér barst and-
látsfréttin áttaði ég mig á því að
algóritmarnir voru hættir að leiða
okkur saman og ég veit lítið um af-
drif Ellu síðustu árin. En á þessari
stundu vil ég ímynda mér hana
sem smávaxinn hrokkinhærðan
engil með skelmisbros sem nú fær
aftur að verða barn. Evu og Hiddu
sem ég man sem litlar sendi ég
samúðarkveðjur og líka Sölku Sól
sem ég hef aldrei séð. Hvíl í friði,
elsku vinkona.
Björg Árnadóttir.
„Aldrei að eignast fleiri en eitt
barn með sama manninum.“
Þetta kenndi Ella mér ungum
og ég hef fylgt þessari reglu æ síð-
an.
Það var margt fleira sem hún
kenndi mér. Það var hún sem kom
Talking Heads í spilun hjá mér.
Hún sýndi mér að það væri hægt
að gera hvað sem manni dytti í
hug. Hún sýndi mér snemma að
heimurinn væri ekki einskorðaður
við Ísland. Hún sýndi mér að það
væri langskemmtilegast að vinna
við skapandi greinar. Hún ól okkur
upp við það að spurningin hvort
konur gætu gert allt væri asnaleg.
Hótaði að sýna á sér brjóstin ef
menn voru með eitthvert karlpun-
gamúður.
Hún tók mig með í partí. Ég var
smábarn, en að hennar sögn vel
partíhæfur, gæti sofið hvar sem
væri. Hún tók mig með í upptökur
á sjónvarpsþáttum, á fréttavaktina
á leiðtogafundinum, í hitt og þetta
eins og ekkert væri sjálfsagðara.
Gerði sömu kröfur og afi, það væri
hægt að fyrirgefa allt – nema það
að vera leiðinlegur.
Ég er á því að maður megi
ákveða hvernig heimurinn sé. Í
mínum heimi er Ella að segja afa-
sögur núna og hláturrokurnar
ganga yfir aðra viðstadda.
Þórarinn Stefánsson.
„Hún er 158 sm á hæð, skol-
hærð og skemmtileg, heiðarleg og
lífsreynd, notaleg og nægjusöm,
heilsteypt og trygg og með kímni-
gáfu á heimsmælikvarða. Þar fyrir
utan er hún með vænstu mann-
eskjum sem ég þekki.“ Þannig
lýsti ég Ellu Þóru, Elínu Þóru
Friðfinnsdóttur, sem einum af
uppáhaldssamstarfsmönnum mín-
um í blaði sem kom út í tenglsum
við 100 ára afmæli Blaðamanna-
félags Íslands árið 1997.
Allir þessir mannkostir prýddu
hana Ellu Þóru sem fékk meira í
vöggugjöf en flest okkar. Svo þótti
henni vænt um fólk og var ótrúlega
mikill mannþekkjari og þar af leið-
andi fljót að skipa fólki í fylkingar.
Hæfileikar hennir í kvikmynda- og
sjónvarpsgerð voru ótvíræðir og
síðar víkkaði hún sjóndeildar-
hringinn með frekara námi.
Endalausar skemmtisögur sem
eiga uppruna sinn hjá Ellu Þóru
gleðja hvern einasta dag og munu
gera áfram. Sólargeislarnir í lífi
Ellu Þóru voru dæturnar þrjár
sem hún lofaði í hverju einasta
samtali okkar, nú síðast fyrir örfá-
um mánuðum. Það var lán fyrir
mig að hefja störf á fréttastofu
Sjónvarpsins og kynnast því frá-
bæra fólki sem þar vann, þar á
meðal Ellu Þóru, og mikil forrétt-
indi að hafa fengið að vera vinkona
hennar. Hún var svo sannarlega
traustur vinur.
Ástvinum öllum, dætrunum og
fjölskyldum þeirra, systkinum og
fjölskyldum þeirra votta ég og fjöl-
skylda mín innilega samúð við frá-
fall okkar dýrmætu Ellu Þóru.
Megi fallegar minningar lifa með
ykkur alla tíð og vera ykkur leið-
arvísir.
Blessuð sé minning Elínar Þóru
Friðfinnsdóttur.
Jóhanna Vigdís Hjaltadóttir.
Ástkær eiginmaður minn, sonur,
tengdasonur, faðir, tengdafaðir, afi
og bróðir,
EYÞÓR KARLSSON,
Seljahlíð 5b, Akureyri,
sem lést föstudaginn 13. apríl, verður
jarðsunginn frá Akureyrarkirkju föstudaginn 27. apríl
klukkan 13.30.
Ragnheiður Antonsdóttir
Karl Jóhannsson
Ragnheiður Kristinsdóttir
Anton Kr. Stefánsson Bryndís Björk Reynisdóttir
Eva Birgitta Eyþórsdóttir Matti Ósvald Stefánsson
Adam Þór Eyþórsson
Reynir Karlsson Anna Sigríður Halldórsdóttir
Heimir Karlsson Elfa Hauksdóttir
og barnabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, systir og mágkona,
GUÐRÚN ERLA INGVADÓTTIR
kennari,
sem lést laugardaginn 14. apríl,
verður jarðsungin frá Grafarvogskirkju
föstudaginn 27. apríl klukkan 13.
Heiðar Pétur Guðjónsson
Emma Guðrún Heiðarsdóttir Jón Gabríel Lorange
Sæunn Sif Heiðarsdóttir
Jónína Ingvadóttir Jóhann Hjartarson
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
INGIBJARGAR SIGURÐARDÓTTUR
frá Varmalandi,
Öldustíg 1, Sauðárkróki.
Ásgrímur Þorsteinsson Anne Melén
Ólöf Þorsteinsdóttir Ágúst Kvaran
Steinar Mar Ásgrímsson
Þorsteinn Ásgrímsson
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÁSLAUG ZOËGA,
Sólheimum 23, Reykjavík,
sem lést á Landspítalanum föstudaginn
13. apríl verður jarðsungin frá Áskirkju í
Reykjavík föstudaginn 27. apríl klukkan 15.
Geir Gunnlaugsson Jónína Einarsdóttir
Páll Gunnlaugsson Hrafnhildur Óttarsdóttir
Helgi Gunnlaugsson Kristín Hildur Ólafsdóttir
Hólmfríður Gunnlaugsdóttir Pálmar Hallgrímsson
og fjölskyldur
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi,
langafi og langalangafi,
ÞÓRÐUR ÞÓRÐAR KRISTJÁNSSON
húsasmíðameistari,
lést á Landakoti mánudaginn 16. apríl.
Útför hans fer fram frá Áskirkju
fimmtudaginn 26. apríl klukkan 15.
Ómar Þórðarson Friðgerður Friðgeirsdóttir
Kristján Þórðarson Guðrún G. Þórarinsdóttir
Helga Þórðardóttir Kristján Guðmundsson
Unnur Þórðardóttir Valdimar Erlingsson
og aðrir afkomendur