Morgunblaðið - 05.07.2018, Blaðsíða 49

dæmi þar sem ég og Íris kom-
um í mat til ykkar og tilkynnt-
um ykkur að við værum að fara
eignast okkar fyrsta barn. Inn-
an við klukkutíma frá þeirri til-
kynningu vorum við allt í einu
byrjuð að ræða um barn númer
tvö, eitthvað sem ég var svo
sannarlega ekki byrjaður að
hugsa út í.
En með tímanum þegar ég
fór að öðlast meiri reynslu og
þekkingu hef ég komist að mik-
ilvægi þessara samræðna og
þess sem ég lærði af þeim. Þess-
ar samræður fengu mig til þess
að stoppa, hugsa og skoða stóru
myndina. Ég fór að íhuga hvað
það væri sem ég vildi virkilega
gera í framtíðinni og hvað ég er
að gera í dag til að nálgast þá
framtíð. Ég áttaði mig á því að
samræður okkar snerust ekki
um að ég væri ekki að gera nóg
heldur að ég er kominn það
langt að ég þarf að hugsa hvað
kemur næst. Þú hefur því ávallt
lagt áherslu á að hafa hugrekki
til að dreyma stóra drauma og
ef maður er duglegur getur
maður látið þá drauma rætast.
Ég lærði að fagna þeim áföng-
um sem ég hef náð en að hugsa
alltaf lengra, passa mig á því að
staðna ekki í lífi eða starfi. Lífið
okkar er svo stutt að það er
mikilvægt að fylgja ávallt
draumum sínum. Þetta er eitt af
því mörgu sem þú kenndir mér
og verð ég ævinlega þakklátur
að hafa fengið að eiga þig sem
afa.
Takk afi.
Ævar Ólafsson.
Elskulegur afi okkar, Lárus,
er fallinn frá.
Við systkinin ólumst upp við
hlýju ömmu okkar og afa sem
alltaf tóku vel á móti okkur.
Hvort sem það var í Hvassaleit-
inu eða síðar í Miðleitinu var
alltaf hægt að treysta á ákveðna
hluti hjá ömmu og afa. Þau áttu
alltaf kók, þau áttu alltaf nammi
og þau áttu alltaf tíma.
Þær eru margar minningarn-
ar af honum afa okkar. Í barn-
æsku stóðu upp úr gamlárs-
kvöldin í Hvassaleitinu. Þar kom
öll fjölskyldan saman, lagði alla
flugeldana í púkk (þó svo að
frændur okkar hafi lagt í alla
vinnuna við að skjóta þeim upp),
allir völdu sér mismunandi hatt
sem afi hlýtur að hafa geymt
hvert ár fyrir þetta kvöld og
áttu saman góða kvöldstund.
Við áttum líka yndislegan
tíma í bústaðnum á Apavatni og
eigum góðar minningar frá því
að leika við bústaðinn með fjöl-
skyldunni, hlaupa „hringinn“ í
skóginum og læra að keyra á
rauða veginum. Afa fann maður
vanalega langt inni í skóginum
að vinna eða gróðursetja fleiri
tré.
Heima í Hvassaleiti var svo
til heilt fjall af Andrésar Andar-
blöðum sem hefði tekið mörg ár
að klára að lesa, fullt af VHS-
spólum og alltaf var maður
sendur heim með sleikjó.
Á seinni árum sat afi með
Lárusi í stofunni og spilaði með
honum tímunum saman og tók á
móti Kristínu, stundum oft í
viku, í fæðingarorlofi. Alltaf var
tími og alltaf var maður velkom-
inn.
Afi var alltaf einkar stoltur af
sínu fólki og fannst fátt
skemmtilegra en að heyra af öll-
um afrekum barnabarnanna
sinna. Það skipti engu máli á
hvaða sviði það var – alltaf var
maður langbestur í öllu sam-
kvæmt afa.
Við skiljum við heittelskaðan
afa okkar með fjölda góðra
minninga og höldum minningu
hans lifandi í hjarta okkar.
Elsku afi, þín verður sárt
saknað og það mun enginn
koma í þinn stað. Takk fyrir að
vera alltaf til staðar.
Þín barnabörn,
Kristín Lára, Hildur
Halla, Júlía Karítas
og Lárus Bjarki Helgabörn.
Lárus frændi minn fæddist á
Vífilsstöðum og þar kvaddi
hann. Þegar ég frétti af fráfalli
hans, dró ég fram biblíuna sem
hann gaf mér þegar ég var sjö
ára á Lynghaga 8 og hann bjó á
efri hæðinni.
Hann skrifaði á saurblaðið
„Þessa bók mátt þú eiga, elsku
Júlía mín – Lalli frændi“. Það
var hvorki í fyrsta né síðasta
skiptið sem hann vék einhverju
að barnabörnum ömmu og afa á
Vífilsstöðum.
Það er svo margt að muna.
Ég man hvernig hann ljómaði
þegar hann kynnti okkur systk-
inin fyrir stóru ástinni sinni og
ég man hvað vinkonur mínar á
Lynghaganum öfunduðust yfir
að ég hefði séð kærustuna en
ekki þær svo ég fór með þær í
njósnaferð á Fjólugötuna til að
sýna þeim flottustu kærustu í
heimi.
Þar gengum við í flasið á
Ragnhildi sem kom brosandi á
móti okkur. Við fórum í steik.
Ég man líka eftir jólagjöf-
unum frá Svíþjóð þegar þau
Ragnhildur bjuggu þar. Þær
voru teknar upp í andakt á Vívó.
Það voru líka Ragnhildur og
Lalli sem voru fyrst til að
hringja og óska okkur Markúsi
til hamingju þegar fyrsta barnið
okkar fæddist í Minnesota.
Markús man sömuleiðis eftir
því þegar pabbi og Lalli prökk-
uruðust til að sitja fyrir honum
undir suðurveggnum á Vonar-
landinu einn bjartan en kaldan
vormorgun meðan hann var
ennþá leynigesturinn minn. Þar
þóttust þeir vera að skoða
páskaliljur.
Mamma og Ragnhildur fylgd-
ust með í eldhúsglugganum og
hlógu. Ég skil ekki ennþá að
þeir skyldu halda út í nepjunni.
Ég man söguna um það þegar
pabbi og mamma þurftu að afla
fjár til að koma fárveikri dóttur
sinni til lækninga erlendis. Þá
var það Lalli sem lagði fram
námslánið sitt til að flytja inn
penna og greiður. Afraksturinn
nægði til þess að systir mín
komst til lækninga. Lalli lagði
með þessu grunninn að fyrir-
tæki pabba sem óx og blómstr-
aði meðan hans naut við.
Lalli var læknir stórfjölskyld-
unnar ásamt afa, alltaf boðinn
og búinn til að hjálpa. Gagnvart
mér klykkti hann út með því að
votta það skriflega, eins og þá
þurfti, að ég væri hæf til að
ganga í hjónaband. Það var ekki
ónýtt að hafa það uppáskrifað
frá yfirlækni á Kleppi.
Lalli var ástríðufullur
skógræktarmaður eins og pabbi.
Þegar hann útskrifaðist sem
læknir, þá gróðursetti hann fjöl-
margar trjáplöntur á vestur-
bakka Vífilsstaðavatns þar sem
allir sem til þekkja kalla lækna-
lundinn.
Ég kalla hann reyndar Lár-
usarlund. Hann ræktaði upp
hverja þúfu við sumarbústaðinn
sinn við Apavatn.
Þar var engin hrísla þegar
hann kom þangað fyrst en nú er
þar skógur. Síðar sáu hann og
pabbi sér leik á borði til að sam-
eina þau áhugamál sín að rækta
landið og að rækta mannlífið og
fjölskylduböndin.
Á hverju ári, fyrsta laugar-
daginn í júní, virkjuðu þeir af-
komendur ömmu og afa á Vívó í
að gróðursetja og snyrta minn-
ingarlundinn þeirra í Vífilsstaða-
hlíðinni. Þar var fjölmennt og
glatt á hjalla.
Þeim sið væri vert að halda
við ekki síður nú þegar þau
systkinin eru öll fallin frá.
Við Markús vottum Ragn-
hildi, Mörtu, Helga, Guðrúnu,
Rafnari og öllu þeirra fólki inni-
lega samúð okkar um leið og við
þökkum Lalla frænda kærlega
fyrir samfylgdina.
Júlía G. Ingvarsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Lárus J. Helgason bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 49
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JÚLÍ 2018
✝ Bjarni KristjónSkarphéðins-
son fæddist á Þing-
eyri við Dýrafjörð
1. janúar 1927.
Hann lést 22.
júní 2018. For-
eldrar hans voru
þau Friðrika Jóna
Vilborg Guðmunds-
dóttir frá Þingeyri
og Skarphéðinn
Benediktsson frá
Patreksfirði.
Bjarni átti sex systkin, fimm
samfeðra: Elfar látinn, Anna
Sigríður, Elín, Magnús látinn,
Hilmar, og einn bróður sam-
mæðra: Andrés Ingólfsson, lát-
inn.
Bjarni fór ungur frá Þingeyri
til Reykjavíkur til að ganga
menntaveginn. Hann nam raf-
virkjun við Iðnskólann í Reykja-
vík og lauk þaðan sveinsprófi og
síðar meistaraprófi. Raffræð-
ingur frá Rafmagnsdeild Vél-
skóla Íslands. Hann starfaði
lengi vel hjá Rafmagnsveitum
ríkisins í Reykjavík og fór hann
á þeirra vegum vestur að Mjólk-
árvirkjun 1957. Þar kynntist
hann eiginkonu sinni, Sigrúnu
Dagmar Elíasdóttur frá Drangs-
nesi, f. 7. febrúar 1939. Þau
giftu sig 26. október 1959 á
þeirra: Ragnheiður, f. 1981,
maki Þorkell Guðjónsson, Sig-
rún, f. 1987, sambýlismaður
Breki Mar, Kristrún, f. 1992,
sambýlismaður Gunnar Pálsson,
Klara, f. 1994. 4) Berglind Bára,
f. 12.1. 1976, gift Magnúsi Helga
Kristjánssyni, f. 29.4. 1971. Börn
þeirra: Svala Rún, f. 2002, Guð-
rún Lilja, f. 2006, Kristján
Bjarni, f. 2010. Barnabarna-
börnin eru 11 talsins.
Bjarni hafði mikinn áhuga á
félagsmálum. Hann starfaði
m.a. með skátahreyfingunni á
Þingeyri og í Reykjavík, einnig
fékk Ungmennafélagshreyf-
ingin að njóta krafta hans og
hugsjóna, fyrst á Þingeyri og
síðar hjá Ungmennafélaginu Ís-
lendingi, þar sem hann var
gerður að heiðursfélaga. Stofn-
andi Æskunnar, barnadeildar
innan Umf. Íslendings, og
forstöðumaður bókasafns þess
um árabil. Meðlimur Lions-
klúbbs Borgarness og Borgar-
fjarðar frá 1961-2018. Stofn-
félagi Lionsklúbbs Borgar-
fjarðar 1974. Hvatamaður og
einn af stofnfélögum Reykhóla-
deildar 2011 ásamt eiginkonu
sinni Sigrúnu. Fyrir það fram-
tak voru þau heiðruð af Lions-
hreyfingunni. Formaður Neyt-
endafélags Borgarfjarðar í
nokkur ár frá 1980 og sat einnig
í stjórn Neytendasamtakanna.
Stofnfélagi Félags eldri borgara
í Borgarnesi.
Útför Bjarna fer fram frá
Borgarneskirkju í dag, 5. júlí
2018, og hefst athöfnin kl.14.
Hólmavík. For-
eldrar Sigrúnar
voru þau Elías
Svavar Jónsson frá
Brúará í Kaldrana-
neshreppi og Ingi-
björg Sigurjóns-
dóttir frá Tindum í
Svínavatnshreppi.
Bjarni og Sigrún
bjuggu í Mjólkár-
virkjun, seinna í
Borgarnesi, þá
Andakílsárvirkjun í 24 ár, Borg-
arnesi þar sem Bjarni tók við
stöðu rafveitustjóra hjá Raf-
veitu Borgarness 1985, Reykhól-
um þar sem Bjarni var aðstoð-
armaður sveitastjóra 1996-2000,
samhliða búsetu í Borgarnesi.
Þau eignuðust fjögur börn:
1) Guðmundur Karl, f. 24.4.
1959, giftur Maríu Gínu Bjarna-
son, f. 7.10. 1967. Börn þeirra:
Martin Jesper, f. 1993, Bjarni
Christian Condrad, f. 2000,
María Caroline, f. 2005. 2) Ingi-
björg Elín, f. 29.6. 1960, gift Jóni
Ástráði Jónssyni, f. 20.11. 1952.
Börn þeirra: Þórhildur Eva, f.
1981, maki Bergur Þór Eggerts-
son, Elías Svavar, f. 1984, Ásta
Dagmar, f. 1990, sambýlismaður
Bjarni Helgason. 3) Inga Vildís,
f. 17.1. 1964, gift Sveinbirni Eyj-
ólfssyni, f. 27.11. 1959. Börn
Við fráfall okkar ástkæra föð-
ur, Bjarna Skarphéðinssonar,
erum við full þakklætis fyrir
umhyggju hans og elsku alla tíð
og viljum minnast hans með
þessu litla ljóði sem hann hafði
gjarnan yfir og var honum svo
kært.
Sólin skín og landið ljómar
og lífið spriklar í hverjum leik,
og saman renna öll hljóð og hljómar
í hlátur sterkan, jafnt sterk sem veik.
Vor ævi er svona, oss enginn þvingar
að eigra stúrnir um myrkvaból.
Við erum skátar – og Íslendingar.
Það æskumönnum er vorsól.
(Höf. ókunnur.)
Guðmundur Karl, Ingibjörg
Elín, Inga Vildís og
Berglind Bára.
Lífið veitir manni gjafir,
sumar góðar, aðrar lakari. Lífið
á það líka til að stríða en það á
sínar notalegu hliðar einnig.
Þannig er það hjá mér og þann-
ig er það hjá öðrum.
Lífið var mér sérlega nota-
legt þegar ég eignaðist Bjarna
Kristjón Skarphéðinsson fyrir
tengdaföður. Maður velur þá
ekki, þeir fylgja. Með kostum
og göllum.
Ég kynntist Bjarna árið 1980
þegar við Vildís fórum að vera
saman. Prúður, öruggur, viljug-
ur en umfram allt hjálplegur.
Mér var vel tekið, fannst þó
stundum að ég verðskuldaði
ekki alla þá elsku sem mér var
sýnd af tengdaforeldrum. Trúi
að ég hafi lært ýmislegt af því.
Kannski orðið betri maður.
Bjarni var samviskusamur og
sinnti sínum störfum vel og af
trúmennsku. Samt var alltaf
stund til að láta gott af sér leiða
á öðrum sviðum. Í ungmenna-
félagi, Lionsklúbbum og þó
einna helst hjá fjölskyldunni.
Hann tók virkan þátt í gleði
jafnt sem sorgum. Hló með og
studdi við, allt eftir því hvernig
vindur blés hverju sinni.
Hann var spurull og fylgdist
vel með. Hann hafði skoðanir á
mönnum og málefnum, en fór
vel með. Maður fann ef honum
mislíkaði. Hann var alinn upp af
einstæðri móður og hjá afa og
ömmu, sem hann dáði mjög.
Hann vissi að það þurfti að fara
vel með en ég man aldrei eftir
að hafa heyrt hann kvarta yfir
hlutskipti sínu. En æskan mót-
aði manninn og hann fann til
þegar einhver leið skort og var
sannfærður í þeirri trú að menn
skyldu vernda þá sem minna
mega sín.
Hann braust til mennta,
lærði raftæknifræði og starfaði
við það alla tíð. Vann víða við
línulagnir sem ungur maður og
á ferðalögum fékk maður marga
góða söguna. Þá var Bjarni í
essinu sínu. Hann kom tvisvar
með mér í góða bílferð til að
sækja kálfa. Við vorum tveir.
Bjarni sagði sögur, ég hlustaði.
Merkilegt hvað hann var minn-
ugur um menn og málefni.
En lífið var ekki eilífur dans.
Ungur veiktist hann af berkl-
um. Dvaldi lengi á „hælinu“
eins og það var kallað. Um
miðjan aldur fékk hann verulegt
raflost er hann féll á spenni.
Trúlega hefðu fæstir lifað það
af. Og í lokin var heyrnin orðin
mjög léleg þannig að hann átti
erfitt með að fylgja samræðum í
hóp. Það var erfitt fyrir jafn-
félagslyndan mann og Bjarna.
Bjarni lifði langa ævi. Sá
fjórða ættlið vaxa úr grasi,
hvatti alla til dáða og naut
stundanna. Við sem tilheyrum
fjölskyldu Bjarna vorum hepp-
in. Það eiga ekki allir svona
góðan að.
En Bjarni gerði sér grein
fyrir því undir lokin að líkaminn
var að bresta. Hann tók því
með æðruleysi. Kannski þess
vegna finnst mér jarðar-
farardagur Bjarna vera meira
þakkarhátíð en sorgardagur.
Við sem áttum hann að þökkum
stundirnar, þökkum samveruna,
þökkum ráðin. Og við vitum að
ef það finnst annað tilverustig
þá fær Bjarni þess notið í ríkum
mæli.
Sveinbjörn Eyjólfsson.
Látinn er mikill vinur minn
til margra ára, Bjarni Kristjón
Skarphéðinsson. Kynni okkar
Bjarna voru árið 1951 þegar við
vorum saman í rafmagnsdeild
Vélskóla Íslands, sem útskrifaði
rafmagnsiðnfræðinga eftir að
nemendur höfðu lokið sveins-
prófi í rafvirkjun.
Eftir skólann fékk ég strax
starf hjá Rafmagnsveitum rík-
isins, sem var fólgið í því að
vinna ýmis smærri verk úti á
landi. Ég mátti ráða annan raf-
virkja með mér í þessi störf og í
mínum huga kom enginn annar
til greina en Bjarni vinur minn.
Þessi verk voru af ýmsum toga
sem tengdust rafmagni. Í einu
tilfelli kom öðruvísi verkefni
sem við vorum beðnir að leysa.
Kona með mikið sítt hár hafði
flækt hárið í þvottavél, sem tók
langan tíma að leysa og við
máttum ekki fyrir nokkurn mun
klippa hárið til að losa konuna
frá vélinni og urðum við að taka
þvottavélina í sundur. Í hvert
sinn sem við Bjarni hittumst
kom þessi minning upp í hug-
ann og sló Bjarni á létta strengi
og spurði hann mig iðulega
hvort ég hafi fengið svona verk-
efni aftur.
Bjarni vinur minn var eft-
irsóttur starfskraftur og vann
ýmislegt eftir að leiðir okkar
skildu. Var meðal annars stöðv-
arstjóri Mjólkurárvirkjunar frá
1962 til 1985. Einnig vann hann
við ýmsar aðrar virkjanir.
Um leið og ég kveð þig, kæri
vinur og félagi, og skrifa þessar
fáu línur um minningu þína þá
bið ég að Guð gefi Sigrúnu og
börnum ykkar blessun sína.
Þinn vinur,
Jóhann Líndal.
Fyrstu kynni boða gjarnan
þau sem á eftir fylgja.
Sunnudagsmorgun einn haustið
1961 vorum við þrír skólafélag-
ar á leið gangandi frá Hvann-
eyri í heimboð að Ölvalds-
stöðum, til foreldra eins okkar.
Sem við vorum staddir rétt
norður fyrir Grímarsstaði dreg-
ur Rússajeppi okkur uppi. Góð-
legur bílstjórinn tók okkur tali.
Ekki hafði það spjall staðið
lengi er kunnugleiki kom í ljós.
Þarna var á ferð stöðvarstjór-
inn, sem verið hafði í Mjólk-
árvirkjun nýlega reistri, en nú
kominn með fjölskyldu sinni til
starfa suður í Borgarfirði:
Bjarni K. Skarphéðinsson. Ég
hafði ekki hitt hann fyrr en
margt af honum heyrt vestra;
hann var líka fæddur á Þing-
eyri, í næsta nágrenni við föður
minn. Þeir höfðu átt daga og ár
saman í hópi hinna margmennu
fjölskyldna er þá bjuggu innst í
þorpinu. Við Bjarni gátum því
sparað langar kynningarsam-
ræður, uppruninn var sá sami.
Ekki var við annað komandi en
að aka okkur þremenningunum
yfir að Ölvaldsstöðum. Þarna
stofnaðist til kunningsskapar
sem ekki hefur rofnað síðan.
Frá fyrstu kynnum hefur
mér þótt Bjarni vera holdgerv-
ingur góðleikans. Ekki upptek-
inn af eigin þörfum en þeim
mun fúsari að hyggja að öðrum
og að leggja þeim lið. Hann var
afar vel menntaður og fær á
sínu fagsviði og hefði getað val-
ið úr störfum en hógværð hans
og samhygð með öðrum bauð
annað. Fljótlega eftir komuna í
Andakílsárvirkjun þar sem
nafni var vélstjóri um árabil hóf
hann einnig og ásamt Sigrúnu
konu sinni að leggja ungmenna-
félaginu Íslendingi lið. Þau hjón
voru raunar í þeim hópi sem
blés nýju lífi í félagið á sjöunda
áratugnum og sem dugað hefur
fram undir þetta. Nafni leiddi
t.d. af stakri elju og samvisku-
semi barnadeild félagsins, Æsk-
una, sem skilaði mörgum öfl-
ugum ungmennafélögum til
starfa í byggðarlaginu. Þá ann-
aðist hann með öðrum bókasafn
ungmennafélagsins um langt
skeið. Fyrir þessi störf og mörg
fleiri var hann ásamt Sigrúnu
konu sinni, sem ekki heldur hef-
ur legið á liði sínu til fé-
lagsstarfa, kjörinn heiðursfélagi
ungmennafélagsins. Af sömu
elju lagði Bjarni Lions-hreyf-
ingunni öflugt lið í áratugi. Og á
fleiri sviðum lagði nafni hönd á
plóg, gegnheill félagshyggju-
maður sem hann var.
Fyrir allmörgum árum varð
Bjarni fyrir mjög alvarlegu
vinnuslysi er hann fékk í sig há-
spenntan rafstraum af banvæn-
um styrk. Hann náði sér eftir
þann hildarleik þannig að undr-
um sætti. Aldeilis er ég viss um
að það mátti ekki síst þakka því
jákvæða hugarfari, þeim innri
styrk og þeim einstaka góðleika
sem hann bjó yfir og iðkaði.
Minningar um ævi eins og
hans Bjarna er gott að skilja
eftir og við leiðaskil er ljúft og
skylt að þakka þær sem og öll
kynni önnur. Við hjónin sendum
Sigrúnu, börnum þeirra og öðr-
um aðstandendum einlæga sam-
úðarkveðju. Blessuð sé minning
Bjarna K. Skarphéðinssonar.
Bjarni Guðmundsson.
Okkur hjónin langar með
þessum línum að minnast
Bjarna Skarphéðinssonar og
senda honum okkar hinstu
kveðju.
Það er liðin meira en hálf öld
síðan kynni okkar Bjarna hóf-
ust. Kynnin þróuðust í einlæga
vináttu sem aldrei hefur borið
skugga á.
Bjarni var einstakur maður,
traustur og gæddur miklu jafn-
vægi í sálarlífi. Þetta jafnvægi
kom sér einkar vel meðan hann
var að ná leikni á ný bæði eftir
veruleg áföll og slys sem hann
lenti í á miðjum aldri. Bjarni
náði heilsu á ný og það væri
ekki á færi nema þeirra sem
væru gæddir slíkum sálarstyrk
sem Bjarni hafði, ásamt þeirri
umönnun sem Bjarni fékk frá
eiginkonu sinni og fjölskyldu.
Bjarni var fæddur og uppal-
inn á Þingeyri en flutti til
Reykjavíkur og lauk prófi í raf-
virkjun við Iðnskólann í
Reykjavík. Síðar lauk hann
prófi frá rafmagnsdeild Vélskól-
ans í Reykjavík. Þar með var
leiðin vörðuð. Bjarni vann við
störf tengdu rafmagni meðan
heilsan leyfði. Bjarni hafði mik-
inn áhuga á framförum raf-
magnsframleiðslu og nýtingu
rafmagns á landinu. Hann setti
sig mikið inn í þau fræði, sótti
fræðslufundi og las sér til. Mér
fannst mjög gaman að ræða
þessi mál við hann, hann var
öfgalaus og myndaði sér skyn-
samar skoðanir um þróunina.
Mættu margir taka þetta sér til
fyrirmyndar.
Við hjónin verðum ævinlega
þakklát fyrir góðu kynnin við
Bjarna, þann góða mann.
Við sendum Sigrúnu eigin-
konu hans, börnum þeirra og
fjölskyldum, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Jónína (Jóna) og Gísli.
Bjarni Kristjón
Skarphéðinsson