Morgunblaðið - 05.07.2018, Blaðsíða 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JÚLÍ 2018
✝ Friðrik GústafFriðriksson
fæddist í Reykjavík
17. janúar 1943.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 26. júní 2018.
Foreldar hans
voru Anna Stefáns-
dóttir húsmóðir, f.
1917, d. 1985, og
Friðrik Baldur
Sigurbjörnsson
stórkaupmaður, f. 1911, d. 1988.
Systkini Friðriks eru Hanna Stef-
anía, sammæðra, f. 1936, Sigur-
björn Ásvaldur, f. 1946, og Anna
Lára, f. 1956. Barnsmóðir Frið-
riks er Ingunn Thorarensen
kennari, f. 1955, þau skildu. Barn
þeirra er Þorsteinn Baldur, f.
um rekstur fjölskyldufyrirtæk-
isins. Meðfram því gerði hann
fræðsluþátt fyrir sjónvarpið, sem
hét Nám, minni, gleymska. Eftir
lát föður Friðriks stofnaði hann
ásamt systur sinni Önnu Láru
fyrirtæki í smásölu og heildversl-
un matvöru og einnig parketsölu.
Á þessum tíma var Friðrik í
stjórn Félags dagvörukaup-
manna. Eftir að hann hætti öllum
störfum tengdum viðskiptum
gerði hann það sem hann undi
best við, að fræða landa sína um
önnur lönd og aðra menningar-
heima, berja á fordómum. Frið-
rik var fararstjóri erlendis í 36 ár
og eru ófáir Íslendingarnir sem
hafa notið fræðslu hans um víða
veröld. Alvarlegur lungnasjúk-
dómur síðustu árin aftraði hon-
um ekki að takast á við oft erfið
ferðalög. Naut hann síðustu árin
ómetanlegrar hjálpar konu sinn-
ar Lísu Kristinsdóttur.
Útför Friðriks fer fram frá
Neskirkju í dag, 5. júlí 2018,
klukkan 13.
1979. Barnsmóðir
Þorsteins er Dóra
Gunnarsdóttir, f.
1981, þau skildu.
Börn þeirra eru
Ingunn Marta, f.
2004, og Gunnar
Friðrik, f. 2008.
Friðrik ólst upp í
Reykjavík og gekk í
Miðbæjarskólann,
síðar í Gaggó Aust
og lauk stúdents-
prófi úr Verslunarskólanum
1964. Friðrik var mjög virkur í
félagslífi skólans. Næstu árin
dvaldi hann við nám og kennslu í
háskólum í Marburg, Genf og
lengst af í Freiburg Þýskalandi.
Árið 1978 kom hann heim til að
aðstoða föður sinn með því að sjá
Alveg síðan ég var lítill var
Frissi nálægur, nánast eins og
góður afi.
Það var margt sem við bröll-
uðum saman, oft með öðrum
krökkum sem tengdust honum.
Við fórum í bíó, í leikhús, á söfn
og margt fleira.
Þær voru skemmtilegar ferð-
irnar sem við fórum á sjóstöng á
Faxaflóa.
Þá leigði Frissi heilt skip fyrir
fjölskyldu og vini. Við krakkarnir
kepptumst við að veiða og í lokin
voru veitt verðlaun fyrir stærstu
fiskana, sérhannaðir bikarar sem
hann hafði látið útbúa.
Ég á einn slíkan og Stebbi
bróðir annan.
Frissi var einstaklega uppá-
tækjasamur og skemmtilegur en
líka svo vænn og góður.
Alltaf þegar við fórum til út-
landa kom Frissi með sitt hvort
umslagið til okkar bræðranna,
smá farareyri til ferðarinnar.
Nú síðustu árin heimsótti ég
Frissa reglulega í Mosfellsbæinn.
Við borðuðum saman, horfðum á
góða bíómynd og spjölluðum um
heima og geima. Það voru góðar
stundir.
Ég er honum þakklátur fyrir
allt sem hann gaf mér og mun
ávallt minnast hans sem besta
vinar.
Björn Hallgrímsson.
Ég átti því láni að fagna að
eiga Friðrik, eða Frissa eins og
hann var kallaður, að traustum
vini í hartnær fjóra áratugi. Nú
er hann skyndilega fallinn frá,
þessi lífsglaði og litríki persónu-
leiki með sína sérstöku kímni og
útgeislun. Því er næsta erfitt að
trúa, slíkur sem lífsvilji hans var
og brennandi áhugi á öllum hin-
um flóknu tilbrigðum veru-
leikans. Frissi var prýðilegum
gáfum gæddur og fljótur að með-
taka og meta aðstæður, mjög
skipulagður og nýtti tímann vel.
Þetta kom fram í leiðsögn hans í
hópferðum víða um lönd. Í far-
arstjórahlutverkinu var hann
einkar vel liðinn, skapaði góðan
anda og til þess var tekið, hve af-
bragðs góður undirbúningur
hans var og hve vel hann var að
sér um sögu þeirra staða og
svæða, er leiðir lágu um. Hann
gat rakið sögu menningar, lista
og trúarbragða langt aftur í aldir.
Full ástæða hefði verið til að færa
frásagnir hans í letur. Margir
fóru endurtekið í ferðir með hon-
um. Fyrir þennan trygga „læri-
sveinahóp“ stóð Frissi fyrir vin-
sælum skemmtikvöldum eftir að
heim var komið.
Frissi var raunsær og jarð-
tengdur, en um leið alvarlega
andlega leitandi. Eitt sinn dreif
hann mig með sér á námskeið um
kínverska heimspeki, sem ég
verð alltaf þakklátur fyrir. Eftir
það vissum við að Konfúsíus var
sannarlega einn hinn mesti lífs-
vitringur sögunnar, og að kenn-
ingar hans ættu allir að kynna
sér. Frissi var listunnandi og
stundaði á yngri árum nám í
myndlist í Bandaríkjunum, og
þótt hann legði þá grein ekki fyr-
ir sig, bar hann afbragðsskyn-
bragð á myndverk, og naut ég oft
góðs af ábendingum hans.
Sér á parti var hinn einlægi
áhugi Frissa og umhyggja fyrir
börnum. Alla tíð voru tengsl hans
við einkason sinn til stakrar fyr-
irmyndar. Af mikilli óeigingirni
og sjálfum sér til ánægju og lífs-
fyllingar sinnti hann af mikilli
natni ekki aðeins eigin barna-
börnum, heldur iðulega börnum
ættingja og vina. Heimsóknir og
gistingar hjá honum voru tíðar.
Þá fór Frissi aftur í leiðtoga- og
fræðarahlutverkið og einkennd-
ust „innlegg“ hans af innsæi hans
og voru á forsendum barnanna.
Sumardag leigði hann bát og fór
með allan hópinn fagnandi í sjóst-
angveiði. Þá var gleði hans mikil.
Hann vissi að hann var að sá
fræjum í hugi barnanna, það væri
öllu öðru mikilvægara. Hann
skildi brýnustu þarfir þeirra. Í
þessu er honum best lýst.
Frissi gekk rösklega til allra
verka, var sjálfstæður í skoðun-
um en alltaf til í að heyra ný sjón-
armið, heiðarlegur var hann og
hreinskiptinn, harður af sér, já-
kvæður og æðrulaus í meðbyr
sem mótbyr. Hann kom víðar við
en hér er hægt að rekja. Vera má,
að það hve fjölþættir hæfileikar
hans voru, hafi ekki alltaf gert
honum lífið léttara, en að fóta-
kefli varð það ekki. Hann tókst á
við hlutina af mannlegri reisn.
Dýrmætustu eiginleikana í fari
Frissa tel ég greiðvikni hans og
góðvild, umhyggjuna og hjálp-
semina.
Það væri alveg í anda Frissa
að leitast nú við eftir bestu getu
að milda söknuðinn með því að
tengja hann þakklæti, einlægri
þökk fyrir samfylgdina. Nánustu
ættingjum hans og ástvinum
votta ég innilega hluttekningu.
Magnús Skúlason.
Í dag kveðjum við mæðgurnar
kæran fjölskylduvin sem okkur
þótti mjög vænt um.
Frissi var bekkjarbróðir
pabba í Verzlunarskólanum og
þar mynduðu þeir góð vinatengsl.
Þegar pabbi okkar systranna
veiktist alvarlega eftir heilablóð-
fall og fluttist að mestu á Reykja-
lund þá komu nokkrir af gömlu
skólafélögunum þangað í heim-
sókn og var Frissi þar á meðal.
Eftir þá heimsókn varð Frissi
fastur punktur í tilveru fjölskyld-
unnar, hann kom oft og reglulega
á Reykjalund til pabba og reynd-
ist honum einstaklega vel. Stund-
um tók hann Steina með og var
með grill meðferðis og fóru þeir
þá í stuttar ferðir út í náttúruna
og grilluðu saman, en það gladdi
pabba mjög enda mikill matmað-
ur. Hann trúði á að hægt væri að
þjálfa huga og getu pabba upp
aftur og kom þá gjarnan með
bókhaldsdæmi sem þeir kíktu á
saman. Við systurnar duttum líka
í lukkupottinn því Frissi kom oft
með sælgæti þegar hann leit við
hjá okkur á Kambsveginum og
oft tók hann upp teiknimyndir á
erlendu sjónvarpsrásunum sem
hann hafði áskrift að og kom því
til okkar á VHS. Þetta var eig-
inlega eins og að uppgötva fjór-
tánda jólasveininn og kynnast
honum persónulega.
Af öllu því sem Frissi gerði
fyrir pabba heitinn og fjölskyld-
una okkar (og það er sko af nógu
að taka) þá stendur einna helst
upp úr þegar Frissi ákvað að fara
í hálfan mánuð til Þýskalands
með aldraða móður sína sem var í
hjólastól og Steina lítinn og bauð
pabba með í ferðina, þrátt fyrir
alla þá umönnun sem honum
fylgdi. Pabbi kom alsæll heim og
þó hann hafi ekki getað tjáð sig
mikið þá var augljóst hvað hann
var ánægður.
Nú eru þeir bekkjarfélagarnir
og vinirnir sameinaðir á ný og
geta brallað eitthvað skemmti-
legt saman ef við þekkjum þá
rétt. Við systurnar og móðir okk-
ar þökkum Frissa fyrir einstaka
umhyggju og vináttu og vottum
fjölskyldunni okkar innilegustu
samúð.
Guðbjörg og Sigurrós
Oddsdætur og
Ragna K. Jónsdóttir.
Þegar ég kveð minn góða,
kæra æskuvin og skólabróður
kemur ljúf minning upp í hugann.
Pétur Jakob sonur minn, þá 7
ára, sagði þessi ógleymanlegu
orð þegar við bjuggum í Hollandi:
„Mamma, því eru fjöllin ekki
þar sem fjöllin eiga að vera? “ Og
nú sný ég tímanum óralangt til
baka. Árið er 1958, staðurinn
Verzló við Grundarstíg. Óskaum-
hverfi, fullt hús af hressum ung-
mennum. Sól í hverju horni, lífið
létt og leikandi, meira að segja
jólaprófin og útkoma þeirra.
Frissi var í 1. A og ég í 1. B. Ég
þekkti ekkert þennan kappsfulla
strák á efri hæðinni sem var góð-
ur námsmaður og vildi ekkert
minna er vera efstur á prófum.
Þennan desembermorgun kom
hann á fljúgandi ferð inn í 1.B og
spurði: „Hvar er þessi stelpa sem
sló mig út?“ Þannig voru okkar
fyrstu kynni, þannig hófst okkar
langa vinátta. Frissi tók pláss í
Verzló, hann skar sig úr. Kenn-
ararnir elskuðu þennan klára,
framhleypna nemanda. Skínandi
vel gefinn, íþróttamaður góður.
Hávaxinn og ljós yfirlitum, heill-
aði hann umhverfi sitt. Ég man
einu sinn á prófi í Norrænni
goðafræði í menntadeild, gerði
hann sér lítið fyrir og teiknaði
upp alla hina flóknu heima goða-
fræðinnar, helstu persónur og
bústaði þeirra. Útkoman varð
einstakt listaverk, meðan við hin
svöruðum hefðbundið á A4 blöð.
Sjóndeildarhringurinn hans var
einhvern veginn stærri en okkar
hinna. Listabrautin hefði getað
orðið hans vettvangur. Bestu vin-
ir hans ævina út voru skólabræð-
urnir úr Verzló. Frissi var nefni-
lega vinur vina sinna. Trúr og
tryggur. Þessi skólabróðir sem
virkaði svo opinn í skólanum
forðum var, á margan hátt og í
raun, fárra. Sólin í lífi hans var
Steini, hans elskulegi sonur.
Frissi gaf honum alla sína ást og
allan sinn tíma, alltaf. Barna-
börnunum Ingunni Mörtu og
Gunnari Friðrik var hann ein-
stakur, nenninn og hugmynda-
ríkur afi. Tók þátt í þeirra lífi af
áhuga, vildi fræða þau og gleðja.
Barnabörnin mín nutu sannar-
lega elskusemi Frissa. Stundum
sagði hann: „Helga, smáfólkið,
undir níu ára, það er skemmtileg-
asta fólkið.“ Börnunum mínum
var hann eins og besti frændi.
Konan hans hún Lísa, hefur verið
ljósið hans, styrkurinn hans og
stoðin sérstaklega þegar veik
lungu fóru að taka sinn toll. En
Frissi var sterkastur þegar á
móti blés, lét fátt stoppa sig.
Hann og Lísa ferðuðust víða.
Hann oftar en ekki sem farar-
stjóri með stóra hópa sem nutu
innilega elju og fróðleiks leið-
sögumannsins. Frissaferðir voru
vinsælar og eftirsóttar. Og nú
hefur hann kvatt, fljótt og fal-
lega. Vinátta hans var mér dýr-
mæt rétt eins og fjöllin hjá Pétri
mínum ungum, sterk, mikilvæg
og óbreytanleg. Ég þakka af öllu
hjarta fyrir að hafa átt þennan
góða vin að í nærri sex tugi ára.
Ég óska honum góðrar ferðar, al-
veg fullviss þess að hans bíði ný
og spennandi verkefni – ævintýri.
Því hann var bara þannig. Guð
geymi vininn minn Frissa.
Helga Mattína Björnsdóttir,
Dalvík.
Friðrik Gústaf
Friðriksson
HINSTA KVEÐJA
Kær frændi er burtkall-
aður. Við systurnar þökk-
um vináttu og drengskap
frá fyrstu tíð og sendum
samúðarkveðju til nánustu
aðstandenda.
Vaktu, minn Jesú, vaktu í mér.
Vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(HP)
Guðrún, Sigrún, Þórdís
og Áslaug Ásgeirsdætur.
✝ Brynleifur Sig-urjónsson
fæddist á Gili í
Svartárdal 20. des-
ember 1917. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 24.
júní 2018.
Foreldrar hans
voru Sigrún Tobí-
asdóttir húsfreyja,
f. 27.8. 1877, d.
23.12. 1964, og
Sigurjón Helgason, bóndi í
Geldingaholti, f. 30.5. 1867, d.
16.2. 1952.
hjónaband árið 1955 og bjuggu
í Reykjavík allan sinn búskap.
Þá lengst af á Laufásvegi 27 en
frá árinu 2000 bjuggu þau á
Skúlagötu 40. Þau hjón voru
barnlaus.
Brynleifur ólst upp í Geld-
ingaholti frá 5 ára aldri yngst-
ur 6 systkina. Hann starfaði
lengst af sem bifreiðarstjóri og
sá lengi vel um flutning á gosi,
kaffi og öðrum nauðsynjavör-
um milli Reykjavíkur og Ak-
ureyrar ásamt félaga sínum
Vagni Kristjánssyni. Hann var
einn stofnenda taflfélags
Hreyfils og virkur meðlimur
allar götur síðan.
Útför Brynleifs verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, 5. júlí
2018, og hefst athöfnin kl. 15.
Jarðsett verður í Fossvogs-
kirkjugarði.
Eiginkona Bryn-
leifs var Alda
Gísladóttir, fædd á
Stokkseyri 30.5.
1927, d. 17.5. 2011.
Foreldrar hennar
voru Arndís Þórð-
ardóttir, húsfreyja
frá Stokkseyri, f.
9.12. 1904, d. 2.10.
2001 og Gísli Kon-
ráðsson verkamað-
ur, f. í Skagafirði
16.5. 1891, d. 12.12. 1976. Alda
og Brynleifur hófu búskap í
Reykjavík 1945. Þau gengu í
Með þessum orðum langar mig
að kveðja Brynleif afabróður
minn eða Leifa frænda. Þegar
kemur að þeirri stund að kveðja
renna svo margar minningar í
gegnum huga manns.
Þakklæti er mér efst í huga
fyrir það hversu mörg ár við
fengum að njóta þess að hafa
Leifa frænda með okkur við góða
heilsu á meðan við þurftum að
kveðja aðra úr fjölskyldunni allt-
of snemma.
Í veikindum pabba reyndist
Leifi okkur sem klettur, hann var
alltaf tilbúinn að keyra og sækja,
hvort heldur sem var í eða úr
flugi eða strætó þegar pabbi var
að fara suður til læknis. Leifi var
líka svo duglegur að heimsækja
pabba þegar hann lá inni. Ein
minning af Lansanum er mér af-
ar kær. Þá var ég að tala við vakt-
hafandi lækni og hann var nýbú-
inn að spyrja hvort þetta væri
ekki erfitt að vera með báða for-
eldra veika og hvorugt þeirra
gamalt, hvaðan ég fengi orku til
að sinna þessu svona vel og þegar
ég svara að jú vissulega geti það
verið erfitt þá opnast dyrnar og
inn á ganginn kemur Leifi með ri-
samyndaalbúm í annarri hendi og
bíllykla í hinni, heilsar hressilega
og segir að sér hafi dottið í hug að
okkur myndi þykja gaman að
kíkja á þessar myndir. Ég gat
ekki annað en brosað þegar
læknirinn spurði hver þetta væri
og ég svaraði stolt: Þetta er afa-
bróðir minn sem er að verða 95
ára og er við góða heilsu og heim-
sækir og keyrir pabba oft í
Reykjavík þegar hann hefur ver-
ið að fara til læknis og fyrir það
er ég svo þakklát og hann er einn
af orkugjöfunum mínum.
Einnig eru dýrmætar minn-
ingar þegar Alda og Leifi komu í
Holtið, alltaf hress og kát og köll-
uðum við þau oft unglingana í
ættinni. Ég spurði þau oft hver
uppskriftin væri. Man að í eitt
skipti svaraði Leifi mér: Að
ganga og vera hress.
Síðast heyrði ég í Leifa á
afmælisdaginn hans 20. des. í
fyrra þegar hann varð 100 ára.
Hann var sæll en þreyttur eftir
góðan dag og er ég þakklát fyrir
dýrmætt spjall sem við áttum.
Árið áður, á 99 ára afmælis-
daginn hans, fórum við Elfa með
Kristínu Björgu og Sigra í heim-
sókn til hans á Hrafnistu þar sem
hann var í hvíldarinnlögn. Sú
heimsókn er dýrmæt þar sem það
var í síðasta skipti sem ég hitti
hann.
Að lokum vil ég þakka þér
elsku Leifi fyrir tímann sem við
áttum saman, takk fyrir allt,
þakklát fyrir að þú treystir þér til
að koma norður 2013 og 2015 til
að fylgja pabba og mömmu síð-
asta spölinn og ég veit að það
verður tekið vel á móti þér í sum-
arlandinu.
Minningu um yndislegan
frænda varðveitum við í hjörtum
okkar.
Sigurlaug Dóra
Ingimundardóttir (Lulla).
Brynleifur vinur okkar er lát-
inn 100 ára gamall. Við þekktum
Brynleif frá Laufásvegi þar sem
hann og Alda voru nágrannar
fjölskyldu minnar í nær 60 ár. Við
höfðum náið samband við fjöl-
skyldurnar í númer 27 þar sem
Brynleifur og Alda bjuggu á efri
hæðinni og Dísa og Óli, tengda-
foreldrar Brynleifs, bjuggu á
neðri hæðinni.
Í gegnum öll árin var náið
samband og oft var keyrt upp á
Litlu Vallá þar sem Brynleifur
naut þess að vinna úti í alls konar
verkum. Eftir á var alltaf gott að
koma inn í bæinn og fá heitt kaffi
og pönnukökur og gott spjall.
Þegar dóttir mín var lítil fékk
hún mjög oft að koma í heimsókn
til Öldu og Brynleifs og var mikið
uppáhald þeirra og þau hennar.
Svo kom til að þegar hún sjálf átti
börn og bjó heima á Laufásveg-
inum eftir andlát móður minnar,
að Alda og Brynleifur pössuðu
dóttur hennar einnig og var hún
hluti af lífi þeirra. Þetta er alveg
sérstaklega hlýlegt að hugsa til
hvað báðir aðilar höfðu ánægju
að þessum stundum.
Börnin mín voru alltaf mjög
hænd að Brynleifi, stóra vöru-
bílnum hans, sem hann hafði
sjálfur byggt og keyrði norður í
land með vörur og ekki síst hon-
um sjálfum – barngóðum og
elskulegum sem hann var.
Við söknum Brynleifs og þökk-
um fyrir allt og allar góðar sam-
verustundir.
Anna Ragnheiður Guð-
mundsdóttir (Balle) og fjöl-
skylda.
Í dag kveðjum við okkar kæra
vin Brynleif sem lést á 101. ald-
ursári á Hjúkrunarheimilinu
Skjóli, en þar hafði hann búið frá
janúar 2017 og notið góðrar að-
hlynningar. Brynleifur var fastur
punktur í tilveru minni alla tíð en
Alda kona hans var föðursystir
mín og samgangur heimilanna
var nær daglegur öll mín upp-
vaxtarár. Brynleifur var góður
heim að sækja, gaman að koma í
bílskúrinn hjá honum og líta á
það sem verið var að gera. Hann
hlúði að smáfuglum á veturna,
útbjó bað- og mataraðstöðu í tré
við eldhúsgluggann á Miklubraut
7 þegar þau bjuggu þar. Ósjaldan
var pikkað í gluggann ef vantaði
vatn eða korn. Þá stundaði hann
sund og gönguferðir. Tafl var
hans áhugamál og var hann einn
af stofnendum Taflfélags Hreyf-
ils. Þá var spilaður fótbolti einnig
með Hreyfilsmönnum til margra
ára. Hér er aðeins stiklað á stóru
í minningunum um þennan öðling
sem Brynleifur var. En margs er
að minnast, margs er að sakna,
þá má nefna að þau hjón ferð-
uðust mikið um landið ásamt
vinafólki, Jónasi og Rúnu. Jónas
á þakkir skilið fyrir alla tafldag-
ana á Skjóli og veittu þeir Bryn-
leifi mikla gleði. Þá eru þakkir til
nágrannanna Ingva og Hrafn-
hildar fyrir vináttu og tryggð í
gegnum árin. Starfsfólk á 5. hæð
á Skjóli fær þakkir fyrir góða að-
hlynningu, vinsemd og virðingu
sem þau sýndu Brynleifi.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Valdimar Briem.)
Guðríður Guðbjartsdóttir,
Tómas Tómasson,
Guðríður Guðbjartsdóttir
og Tómas Tómasson.
Við sendum kærar kveðjur og
þökk fyrir vinsemd og hjálp á Ís-
landsárum fjölskyldunnar.
Kveðja frá Tennessee,
Robert, Barbara
og Erik Doell.
Brynleifur
Sigurjónsson