Gerðir kirkjuþings - 01.01.2017, Qupperneq 26

26 27
leiðum, samskiptamætti okkar þar með töldum, bæði heima fyrir og á alþjóðavettvangi, til
að virkja þessa möguleika.“ Lokaorð yfirlýsingarinnar hljóða þannig: „Ráðstefnan aðhyllist
þá hinu sömu sýn á að manneskjan blómgist og dafni sem lýst er í Opinberunarbók
Jóhannesar (22.2): „Beggja vegna móðunnar var lífsins tré sem ber tólf sinnum ávöxt. Í
hverjum mánuði ber það ávöxt sinn. Blöð trésins eru til lækningar þjóðunum. Látt oss
endurnýja og helga tengsl okkar við náttúruna til líknar þjóðunum og heiminum.“
Kirkjur heimsins hafa það hlutverk að koma fagnaðarerindi Jesú Krists áfram til
samferðafólks og tryggja að það berist áfram til næstu kynslóða. Í viðtali við Ólaf Ragnar
Grímsson fyrrverandi forseta Íslands ræðir hann um alþjóðleg samskipti og reynslu hans
af þeim. Hann segir að þar sé fyrst og fremst spurt hvort viðkomandi hafi eitthvað fram
að færa sem skiptir aðra máli? Hefurðu einhverja reynslu eða þekkingu sem aðrir geta
nýtt? Á 20. öldinni má segja að efnahagslegur styrkur, hernaðarstyrkur og stærð hafi skipt
máli. En á 21. öldinni skiptir fyrst og fremst máli í hverju þú ert góður. Hvaða þekkingu
og reynslu hefur þú yfir að ráða sem getur reynst öðrum vel? Sérstaklega í veröld þar sem
upplýsingakerfi heimsins hefur breyst með þeim hætti að þú getur lært af hverjum sem er
í veröldinni, hvar sem þú ert í veröldinni.“
Kirkjur heimsins hafa margt fram að færa í umhverfismálum og öðrum málum er
einstaklingar og þjóðfélög heimsins glíma við. Eitt af því sem nútíminn kallar eftir er rödd
kirkjunnar í siðferðismálum. Hvað er siðferðilega rétt og hvað er réttlætanlegt. Í mínum huga
er munur á þessum hugtökum siðferðilega rétt og réttlætanlegt. Alþekkt er í hraða nútímans
að við lesum fyrirsagnir og það sem er dregið út úr texta til að við tökum betur eftir því. Það
er líka þekkt að fyrirsagnir eru ekki alltaf hárréttar miðað við innihaldið. Það kann að vera
réttlætanlegt að skauta fram hjá því sem er siðferðilega rétt ef það er í þágu almennings.
Ef það bætir líf einstaklinga og betrumbætir samfélög. Daglega tekst homo sapiens á við
siðferðilegar spurningar. En hvort hann eða hún deilir því með öðrum, vekur athygli á því
sem hugurinn geymir í þeim efnum eða heldur því fyrir sjálfan sig, sjálfa sig er matsatriði
hverju sinni. Þá getur hugtakið réttlætanlegt skipt máli þegar sú ákvörðun er tekin. Það er
ekki sjálfgefið að einkamál fólks séu á borð borin þó persónulegum málum sé hægt að deila
með öðrum. Nú um stundir er mikið tekist á um það hvort einkamál eigi að vera á borð borin
fyrir fjöldann og þá í þeim tilgangi að bæta það sem fyrir er. Það kann að vera réttlætanlegt að
aðrir upplýsi um einkamál annarra þó það sé ekki siðferðilega rétt. Á þessu er munur.
Orð Páls heitins Skúlasonar fyrrverandi rektors H.Í. eru mér til umhugsunar þessa
dagana er hann sagði við útskrift háskólanema vorið 2004: „Hvernig yrði mannlífinu
háttað, ef við hættum að leita þekkingar og skilnings og skeyttum ekki lengur um rétt og
rangt í samskiptum okkar? Ég er hræddur um að það yrði á skammri stundu óbærilegt.
Mannleg skynsemi yrði úr sögunni, því skynsemin er einmitt fólgin í viðleitni til að sjá hvað
er satt og gera það sem er rétt. Og ef við hættum því, munu samskipti okkar einkennast af
ofeldi sem eyðileggur lífsskilyrði okkar og lífsmöguleika. Þess vegna hljótum við sífellt að
reyna að hugsa og breyta af skynsemi þótt ekki takist það alltaf sem skyldi.“
Ég þakka gestgjöfum okkar hér í Vídalínskirkju fyrir afnotin af kirkju og safnaðarheimili,
þeim sem undirbúið hafa þingið og þeim sem hér hafa flutt okkur boðskap í tali og tónum.
Góður Guði blessi okkur og leiði í þjónustunni í kirkju hans.