Skírnir - 01.04.2008, Blaðsíða 30

9.1 Hva› st‡r ir breytni okk ar?
Í fyrsta lagi hef ur einka væ› ing hug ar fars ins í för me› sér a› vi›
lít um ekki fram ar á sam eig in leg si› fer›i leg gildi sem meg in á stæ› -
ur breytni okk ar, held ur eig in hags muni hvers okk ar fyr ir sig;
breytn in ræ›st flá af út sjón ar semi hvers okk ar til a› sjá sér far -
bor›a rétt eins og í d‡ra rík inu; flar me› för um vi› aft ur á fla› svi›
sem vi› deild um me› d‡r un um á›ur en mennsk an kom til sög -
unn ar. Hinu and lega e›li mann skepn unn ar er hafn a›, fla› er lit i›
á hana sem veru sem hugs ar um fla› eitt a› full nægja hvöt um sín -
um og löng un um án til lits til fless hvort fla› lei›i til gó›s fyr ir
hana sjálfa og a›ra. Sig ur› ur Nor dal l‡s ir flessu vel:
fia› er reg in mis skiln ing ur a› halda, a› nokk ur ma› ur ver›i laus beizl a›ri
á flví a› af neita sínu and lega e›li, flví eina í til ver unni, sem hann ræ› ur
veru lega yfir. En fletta and lega e›li mót ast af fleim tak mörk un um, sem
flví eru sett, og fleim ver› mæt um, sem fla› ber lotn ingu fyr ir. fia› tek ur
flroska á flví a› stefna sem lengst í flá átt, sem flró un in frá d‡ri til manns,
frá amöbunni til Sókrates ar og Krists vís ar til, til fleirr ar full komn un ar í
sjálf saga, hjarta lagi og vizku, sem okk ur öll um er a› vísu of urefli, en get -
um samt flok azt a› um nokkura áfanga. fia› ko›n ar ni› ur og kóln ar út,
ef vi› grúf um sem gylt ur í drafi.24
Verk efn i› a› vera mann eskja fel ur a› sjálf sög›u í sér ann a› og
meira en a› hugsa ávallt um a› skara eld a› eig in köku. fia› fel ur
í sér a› vera rei›u bú inn til a› fórna öllu, jafn vel líf inu sjálfu, fleg -
ar gildi á bor› vi› ást, rétt læti, sann leika og frelsi eru í húfi. Bo› -
skap ur mark a›s hyggj unn ar ógn ar sjálfri mennsku okk ar ef hon -
um er fylgt út í ystu æsar.
9.2 Einka væ› um allt!
Í ö›ru lagi hef ur taum laus mark a›s hyggja í för me› sér a› vi› leit -
umst skipu lega vi› a› einka væ›i alla fljón ustu og starf semi sem
rík i› hef ur sé› ástæ›u til a› halda upp í nafni al manna hags muna.
Spurn ing in er einmitt flessi: Kær um vi› okk ur, Ís lend ing ar, um
fla› a› eiga menn ing ar leg ar sam eign ir? Erum vi› ekki í a› al at ri› -
páll skúlason30 skírnir
24 Áfang ar, I, bls. 170.