Skírnir - 01.04.2008, Blaðsíða 94

7). Gunn ar breyt ir hér yf ir l‡s ingu út gef and ans um a› hann ætli
ekki a› fara a› skrifa í „bók mennt irn ar sjálf ar“. Og hann held ur
áfram á sömu braut eft ir a› Jaki tek ur vi› sem sögu ma› ur, eins og
sjá má af eft ir far andi dæm um:
Fyrst af ótal vanda mál um, sem a› mér ste›ja nú, fleg ar ég hefst handa a›
forma og festa á bla› flessa óvenju legu at bur›i, er fla›, hvar skuli byrja?
Já, fla› er einmitt fla›, hvar á ég a› byrja? Mér blöskr ar a› hugsa til fless
a› eiga í mín um fáu tóm stund um a› gera sk‡rslu, sem nokk ur mynd
ver›i á, um vi› bur› ina eins og fleir hafa or› i› og halda enn áfram a› flró -
ast dag frá degi, stund frá stundu. (s. 14)
Ver i› get ur a› ég teygi svo mjög úr for sög unni, til fless a› for› ast í
lengstu lög a› snúa mér a› kjarna máls ins, fleim hluta sög unn ar sem ég
satt a› segja hef ekki hug mynd um hvern ig ég á a› segja: flví hvern ig má
binda slík firn í or›? E›a er ef til vill hægt a› segja frá flví blátt áfram og
me› ein föld um or› um? fia› mun nú sjást. (s. 26)
fiarna má greina sams kon ar hik og Barthes taldi Proust hafa gert a›
flunga mi›ju À la recherche du temps per du (Í leit a› glöt u› um tíma).
Hér er einnig vert a› huga a› játn ingu fior ger› ar, fram li› inn -
ar hús freyju á Fok stö› um, inni á skrif stof unni hjá Jaka. Höf u› -
synd henn ar í líf inu er a› hafa hald i› fram hjá eig in manni sín um
me› séra Sig valda. Inn í l‡s ingu fior ger› ar á flví sam bandi bland -
ast me› al ann ar end ur minn ing ar henn ar um sam skipti sín vi› fiór -
unni bisk ups dótt ur, dótt ur Jóns Ara son ar, flannig a› á köfl um er
frá sögn in í raun upp rifj un Jaka á end ur sögn fior ger› ar á or› um
fiór unn ar. Eitt af flví merki leg asta vi› alla flá frá sögn er hvern ig
hún er ít rek a› rof in af l‡s ing um Jaka á vi› brög› um sín um vi›
mál flutn ingi fior ger› ar. „Ég hlust a›i á mál henn ar í lei›slu, unz
allt rann út í floku fyr ir mér og ég var hætt ur a› greina or› in,“
skrif ar hann og fer flví næst a› hug lei›a hvers vegna Anna, kon an
hans heit in, hafi ekki ris i› upp frá dau› um ásamt ö›r um sem
grafn ir hafi ver i› a› Fok stö› um (s. 91). A› lokn um fleim vanga -
velt um tek ur Jaki aft ur til vi› a› rekja or› fior ger› ar en skömmu
sí› ar gríp ur hann a› n‡ju fram í fyr ir henni og minn ir á a› hann
sé frá leitt a› segja alla sög una:
jón karl helgason94 skírnir