Breiðfirðingur - 01.04.1966, Síða 15

BREIÐFIRÐINGUR
13
spítalann. Þar var Hjörtur þá fyrir, og áttum við þess
kost að ræða daglega saman það sem eftir var ársins.
Hjörtur hafði fyrst tíu árum áður kennt þess sjúkdóms,
er nú hafði enn einu sinni orðið þess valdur, að hann
varð að njóta sjúkrahúsvistar.
Eg veit ekki hvor okkar gerði öðrum meiri greiða með
því að víkja talinu að fólki og atburðum vestra, en ein-
hvern veginn vorum við komnir undir jökul áður en við
vissum af, í hvert sinn sem við hittumst. Við höfðum mikla
ánægju af að fara í huganum um þessar slóðir, koma við
á bæjunum og rifja upp hverja við mundum þar eða heyrt
talað um og þá jafnframt að víkja að atburðum, sem
ýmist höfðu skeð í okkar minni eða áttu sér miklu eldri
sögu. Báðir höfðum við heyrt talað um Jón Arason í Litla-
f.óni og mjög á sömu lund. Til hans var tíðum vitnað um
kunnáttu og hagsýni í að bjargast vel af við erfiðar að-
stæður á örreytiskoti, en jafnframt þótti Jón öðrum til
mikillar fyrirmyndar í að snyrta og snurfusa á býli sínu.
— Einn morguninn bar á góma dægrastytting Sandara
á landlegudögum, m.a. glímur þeirra á sandinum. Báðir
höfðum við heyrt talað um afbragðs glímumenn meðal út-
róðramanna. — „Ætli Jónarnir eigist ekki við í lokin
eins og vant er“, sagð ég. Hjörtur jánkaði ekki, þótt hann
vissi livað ég var að fara, en í svip hans brá fyrir snöggu
ylkenndu leiftri eins og hann væri kominn á sandinn og
hefði nafnana fyrir augum sér. Jón í Munaðarhóli og Jón
Jónsson í Þórmóðsey voru knáustu glímumenn í Sands-
veiðistöð fyrir og eftir síðustu aldamót, og lék á ýmsu
hvorum veitti betur.
Jafnframt því sem við Hjörtur stikluðum á þess konar