Breiðfirðingur - 01.04.1966, Síða 37

BREIÐFIRÐINGUR
35
sem hún vann í sjálf. En í þá daga þótti falleg ullarhyrna
á herðum mikið skrautfat. Þá gerði Arndís einnig íslenzka
skó svo vel, að orð var á gert. Var mikið sótt eftir fallegu,
loðnu selskinnsskónum frá henni á basara í Reykjavík.
Áldrei voru heimilisstörfin jafn umfangsmikil, fjölþætt
og fólksfrek sem á vorin og haustin, og komu þær ann-
ir ekki síður við húsmóðurina en aðra. A vorin þurfti að
sinna hinum margvíslegu hlunnindum jarðarinnar: hrogn-
kelsaveiði, eggjaleit, selveiði, dúntekju- og hreinsun auk
annarra vorverka, og unnu að þessum störfum jöfnum
höndum konur sem karlar. Færði þetta auðvitað mikla
björg í hú og kom sér einkum vel á vorin, þegar vetrar-
forðinn var að mestu til þurrðar genginn. Kom þessi mikli
fengur ekki einungis að góðum notum fyrir Reykhólaheim-
ilið heldur einnig mörg önnur heimili í sveitinni, sem nutu
þar góðs af. Verða lítt taldir aRir þeir málsverðir, sem
Reykhólahjónin létu frá sér fara til sveitunganna nær og
fjær af þessum ríkulegu hlunnindanytjum t.d. selkjötinu.
En nýtt kjöt af kópsel þótti þá öllum við Breiðafjörð hið
mesta hnossgæti ekki síður en Eskimóunum á Grænlandi.
A haustin voru það svo sláturstörfin, sem bættust á
heimilið. Var á liverju hausti tekið slátur úr yfir 200 fjár.
Voru þá mörg olíuföt fyllt af sláturmat: blóðmör, lifra-
pylsu, lundaböggum, sviðum og rúllupylsu. Ekki var þó
þessi matarforði allur lagður til heimilisins. Nokkur hluti
hans fór alltaf upp í jarðargjaldið og leiguna. Því að leiga
og landsskuld þessa stórbýlis var greidd í búsafurðum og
hlunnindum af jörðinni svo sem dún, selskinnum, smjöri,
kjöti — söltuðu og reyktu — kæfu og fullgerðum slátur-
mat. Lá í öllu þessu feikna vinna, sem líklegt er, einkum hjá